Chương 200: Jin (Chapter 45)
NANG SUMUNOD na araw ay alas diyes na ng umaga nagising si Jin. Medyo kumikirot ang kanyang ulo. Bumangon na siya at inayos ang sarili. Isinuot niyang muli ang basketball shorts at sando. Lumabas siya ng kubo. Nauuhaw kasi siya at gusto niyang makainom nang malamig na tubig.
Bukas na ang pintuan ng bahay at nakita niyang nakaupo ang kanyang tiyuhin sa sala. Nanonood ito ng variety show sa telebisyon. Kinabahan siya dahil hindi niya alam kung paano ito pakikiharapan matapos ang nangyari noong nakaraang gabi. Alam niyang sariwa pa sa kanilang isipan ang mga iyon.
"Magandang umaga, tito," bati niya rito.
Lumingon ito sandali at hindi man lamang ngumiti sa kanya. Muling natuon sa telebisyon ang mga mata nito.
"Kumain ka na, Jin. Siyanga pala pumasok na sa school ang tita Lea mo at si Daniel," imporma ni Rey.
Napatango-tango siya. "Sige po, tito," sabi niyang tumungo na sa kusina. Ang una niyang ginawa ay kinuha ang pitsel sa refrigerator at kumuha rin ng baso. Uminom siya nang maraming tubig. Uhaw na uhaw talaga siya. Pagkatapos no'n ay saka siya kumain.
Nang matapos kumain at hugasan ang pinagkanan ay naisip niyang maligo. Gumaan ang kanyang pakiramdam sa malamig na tubig. Sinabon niyang maigi ang kanyang katawan. Biglang nagising ang kanyang pagkalalaki nang iyon na ang kanyang sinasabon.
Dahan-dahan niya iyong sinalsal. Ang nasa isipan niya ay si Marian. Sobrang miss na miss na niya ang kasintahan. Naisipan niyang maghanap ng payphone at tawagan ito nang araw na iyon.
"Jin, matagal ka pa ba riyan?"
Ilang sandali ay narinig niyang sabi ni Rey. Tumigil siya sa pagsalsal at nakaramdam nang pagkabitin.
"Malapit na po, tito. Naliligo kasi ako," tugon niya.
"Ihing-ihi na kasi ako, Jin."
Napasimangot siya sa narinig. Iihi lang pala bakit hindi na lamang ito lumabas ng bahay, sa isipan niya nang mga sandaling iyon.
Narinig niyang kumakatok na ito sa pintuan. Sa totoo lang ay sobrang nainis siya no'n sa kanyang tiyuhin. Sa sobrang inis niya ay binuksan niya ang pinto.
Namilog ang mga mata nitong napatingin sa kanyang pagkalalaking tayong-tayo at parang baril na nakatutok dito. Alam naman niyang paraan lamang nitong kunwari naiihi para makita ang kanyang kahubaran. Puno pa ng bula ng sabon ang katawan niya noon.
"Umihi ka na, tito," wika niya at talagang binuyangyang niya sa harapan nito ang kanyang kahubaran.
Nakita niyang napalunok ng laway ang kanyang tito Rey. Pinagmasdan lang siya nito nang maigi at tama nga siyang hindi naman talaga ito naiihi.
"Umihi na po kayo, tito," pag-uulit niyang muling sinabon ang napakatigas na pagkalalaki. Nagkunwari siyang walang malisya ang lahat at ipinaramdam niya kay Rey na lalaki ito sa kanyang paningin kaya okay lang kung makita nito ang kanyang kahubaran.
Tumalikod naman ang kanyang tiyuhin at humarap sa toilet bowl. Napansin niyang kunti lamang ang inilabas nitong ihi. Alam niyang pinilit lang nito ang sarili.
Ngumiti ito sa kanya at muling napatingin sa dambuhala niyang kargada. Kapagkuwa'y lumabas na ito. Tinapos naman niya ang kanyang pagligo at hindi na itinuloy ang pagsalsal. Bitin na bitin tuloy ang kanyang pakiramdam.
*****
NAPANSIN ni Jin na mahaba na ang mga damo at nagkalat ang mga nalagas na dahon sa paligid kaya ginugol niya ang sarili sa paglilinis ng mga iyon. Wala naman siyang magawa at wala ring makausap. Ayaw rin naman niyang makipag-usap sa kanyang tiyuhin. Naiinis pa rin siya rito. Gusto na niyang ipamukha ang kabaklaan nito. Ibinuhos na lamang niya ang lahat sa paglilinis
Naliligo siya sa pawis noon. Naka-shorts na maong lamang siya at walang suot na panloob. Nang makaramdam ng pagod ay nagpahinga siya saglit sa upuang yari sa kawayan. Humiga siya at ipinikit ang mga mata. Hindi niya namalayang nakatulog na pala siya.
Naalimpungatan siya nang maramdaman ang kamay sa loob ng kanyang shorts at hinimas-himas ang kanyang pagkalalaki. Nagawa nitong patigasin iyon. May sumususo rin ng kanyang mga utong.
Kinabahan siya. Hindi niya alam ang gagawin. Sa isip niya noon ay si Rey ang mapangahas na nilalang na gumagawa niyon sa kanya. Hindi man niya maamin sa sarili pero nasasarapan siya sa ginagawa nito. Marahas na nitong pinisil-pisil ang kanyang pumipintig sa tigas na kargada. Salitan pa rin nitong sinisipsip at dinidilaan ang kanyang mga utong.
Pero naisip niyang hindi iyon maaari. Kailangang matigil ang kababuyan nito. Hindi muna siya nagdilat ng mga mata at gumalaw. Kaagad namang inilabas ng taong iyon ang kamay mula sa loob ng kanyang shorts. Tumigil din ito sa ginagawa sa kanyang mga utong.
Dahan-dahan siyang dumilat ng mga mata. Hindi nga siya nagkakamali, si Rey ang mapangahas na iyon.
"Uy... tito, kanina ka pa ba riyan?" tanong niyang kunwari ay hindi alam ang ginawa nito. Pumungas-pungas siya ng mga matang bumangon.
Napansin niya ang pamumula ng mukha ni Rey.
"Ngayon lang, Jin. Gigisingin sana kita para kumain. Hindi ka pa nananghalian, e. Alas dos na ng hapon," tugon nitong parang wala sa sarili. Animo'y hindi ito mapakali.
"Hindi pa naman ako nagugutom, tito," sabi niyang pilit na ngumiti rito.
"Mag-snack ka na lang. At saka bakit ka naman nag-abalang linisin ang bakuran natin. Sa susunod na araw pupunta na rito ang inutusan ko para gawin iyon."
"Ano pa ang silbi ko rito, tito, kung iuutos pa ninyo sa iba. Sanay naman ako, e."
"Hindi ka namin katulong, Jin, h'wag mong kalimutan iyon."
Napangiti siya at saglit na nakalimutan ang ginawa nito. Sa totoo lang ay sumaya siya sa sinabi nito.
"Okay lang 'yon, tito. Hindi naman kasi ako sanay na walang ginagawa, e. Gagastos pa kayo nandito naman ako."
Saglit itong natigilan at tumitig lang sa kanya.
"Bakit, tito?" maang niyang tanong.
"Jin, alam kong alam mo ang totoong pagkatao ko," seryoso nitong sabi.
Hindi siya nakaimik. Yumuko siya.
"Jin, bakla ako at at..." nauutal nitong sabi.
"At... ano, tito? Na gusto mo ako?" prangka niyang tanong dito. Hindi na niya napigilan ang sarili.
"Pasensiya ka na, Jin. Hindi ko makontrol, e. Noong bata ka pa nagustuhan na kita. Tuwang-tuwa nga ako nang malamang dito ka mananatili sa amin habang mag-aaral ka."
"Tito, naisip mo ba ang mga pinagsasabi mo? Pamangkin mo ako! Mali ang magkagusto ka sa akin," medyo mataas ang boses niyang sabi. Kating-kati ang dila niya noong ibulgar ang tungkol sa pagkahumaling ni Din sa kanya pero maagap niyang pinigilan ang sarili. Mananatili iyong madilim na sekreto para sa kanya.
Natigilan ang kanyang tiyuhin. Hindi ito nakapagsalita. Nakatitig lang ito sa kanya. Ilang sandali pa ay tumalikod ito.
"Sorry, Jin. Siyanga pala may lakad ako. Ikaw na muna ang bahala rito sa bahay. Sana, Jin, walang makakaalam tungkol dito lalo na ang tita Lea mo at si Daniel."
Pagkasabi niyon ay iniwan na siya ng kanyang tiyuhin. Sinundan niya ito ng tingin. Tumulo ang kanyang mga luha. Hanggang sa napahagulgol na siya. Noon lang niya napansin ang sarili na magmula nang babuyin ni Din ang kanyang pagkatao at sunod-sunod na namatay ang kanyang mga kaibigan ay nagiging iyakin na siya. Nahihirapan talaga siyang tanggapin ang lahat at alam niyang hindi niya kailanman matatanggap ang sitwasyong kinasadlakan.
Nang mahimasmasan si Jin ay pumasok siya sa loob ng bahay at uminom ng tubig. Hindi pa talaga siya nagugutom kaya itinuloy niya ang ginagawa sa kanilang bakuran. Muli siyang naligo sa pawis.
"Psssstttt..."
Napatigil siya sa ginagawa.
"Pssstttt..."
Nagpalinga-linga siya sa buong paligid kung saan nanggaling ang sitsit na iyon. Muling naulit nang maraming beses ang sitsit hanggang sa nakita niya ang isang nilalang na nakadungaw sa bakod nilang yari sa kawayan.
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
-- Xếp hạng
Quyền lực 
-- Đá
Quyền lực