Chương 162: Jin (Chapter 7)
PAGDATING sa bahay ay kakasimula pa lamang sa pagkain ng kanyang pamilya. Nagsalubong ang mga mata nila ni Din pero kaagad siyang umiwas ng tingin dito.
"Jin, kumain ka na rito," imbita ni Adela.
Nginitian niya ang kanyang ina at dumulog nga sa mesa. Adobong kangkong at pritong isda ang ulam nila no'n. Kaagad namang naglagay ng kanin ang kanyang ina sa plato niya. Maalaga talaga ito sa kanila.
"Salamat, nay," sabi niya. Nagngitian sila ng kanyang butihing ina. Parehong kwarenta ang edad ng kanyang mga magulang. Nang dahil nga sa kanilang kahirapan ay mas matanda itong tingnan sa kanilang mga edad. Ang ina niya ay tindera ng isda sa palengke.
"Bakit masyado kang ginabi, Jin?" tanong ni Ryan.
"Kasi tay, may nakipaglaro ng basketball," pagsisinungaling niya.
Napatango-tango naman ang kanyang ama. Nagsimula na siyang kumain. Nakaramdam pa rin siya noon ng pagod. Plano niyang matulog na pagkatapos kumain.
"Oh, ano'ng nangyayari sa inyong dalawa at hindi kayo nag-iimikan?" mayamaya ay tanong ni Adela sa kanilang magkambal. Madalas kasi ay nagkukulitan sila pero dahil nga sa ginawa ni Din sa kanya ay nagkakailangan na.
"Baka may hidwaan kayo ha ng hindi namin nalalaman ng nanay ninyo," wika ni Ryan.
"Wala po, tay," sabi niyang pilit ngumiti. "Din, sayang nagmamadali kami kanina e. Pupuntahan sana kita rito. Nagka-team sana tayo kanina sa laro. Sinuwerte pa, panalo kami," dagdag niyang sabi. Minsan kasi ay nakikipaglaro rin ng basketball ang kanyang kakambal. Kaya nga hindi siya makapaniwalang bakla pala ito.
"Busy rin naman ako kanina e. Dami kong assignments ginawa," nakangiti ring sabi ni Din.
Halata naman sa mukha ng kanilang mga magulang ang tuwa para sa kanilang dalawa. Napagtanto niya nang mga sandaling iyon na tuluyan na ngang magbabago ang lahat para sa kanilang magkambal. Hindi na kailanman maibabalik pa ang dati.
Pagkatapos kumain ay dumiresto na siya sa kanyang kwarto. Itinago niya ang perang natanggap mula kay Glen sa kabinet. Napangiti siya. Hindi nga siya nagkamali ng naisip. Limang libong peso ang binigay nito sa kanya.
Naisip niyang pagbibigyan na lang si Glen kung kakailanganin siya nito. Sulit na sulit ang serbisyo niya sa laki ng binibigay sa kanya. Hindi katulad ng ibang bakla na ang babarat. Kung hindi lamang siya gipit ay hindi talaga siya papatol sa mga iyon.
Hinubad na niya ang kanyang sando at pantalon. Naka-brief na lamang siya no'n. Gusto sana niyang maglinis ng katawan bago matulog pero talagang tinatamad na siya. Humiga na lamang siya sa kanyang higaan.
Inunan niya ang mga kamay. Naalala niyang bigla si Marian. Ang magandang mukha nito ay nakaukit na sa kanyang isipan. Sumikdo ang kanyang puso. Kinilig siya pero bigla ring nalungkot dahil sa pagkakahuli ni Glen sa kanila. Ang bagay na dapat ay nangyari sa kanila, kay Glen pa natuloy.
May nabuo sa kanyang isipan. Si Glen ang magiging alas niya para mapalapit kay Marian. Pakiramdam niya ay nagustuhan na niya ang dalaga. Gusto niya itong maging kasintahan. Gusto niyang angkinin ang bagay na kusa nitong ibinibigay sa kanya. Gusto niyang maranasan na mahalin ito.
Biglang bumukas ang pinto at iniluwa mula roon ang kanyang kambal.
"Din, ano ba? Ano na naman ang problema mo?" tanong niyang nagsalubong ang mga kilay. Tinakpan niya ng unan ang kanyang harapan.
"Saan ka nanggaling? Alam kong hindi ka nakipaglaro ng basketball," may galit sa boses nito.
"Ano? At kailan ka pa nagkaroon ng karapatan para tanungin ako kung saan ako galing ha?" Galit siyang tumayo at nilapitan ito. "Lumabas ka na, Din, matutulog na ako," sabi niyang pinagtulakan pa ang kambal pero hindi ito nagpatinag.
"Iba ang amoy mo, Jin," sabi nito. "Huwag mo kaming pinagloloko."
Biglang umusbong ang galit sa kanyang dibdib. "Ano ba ang pakialam mo? Lumabas ka na!" bulyaw niya rito. Dalangin niyang hindi sila marinig ng mga magulang nang oras na iyon.
Bigla itong lumuhod sa kanyang harapan at mabilis nitong nahawakan ang kanyang brief at naibaba iyon. Kahit anong pigil niya kay Din ay nagtagumpay pa rin itong isubsob ang mukha sa kanyang pagkalalaki. Hindi na siya nakapagpigil kaya puwersahan niya itong itinulak. Sumadsad ito sa sahig.
"Hindi na tama 'tong ginagawa mo sa akin, Din. Isang beses pa at isusumbong na talaga kita kina nanay at tatay," banta niya rito at muling itinaas ang brief. Tumulo ang kanyang mga luha.
"Hayop ka, Jin! Muli ka na namang nagpa-chupa sa bakla. Amoy laway ang titi mo!"
Napanganga siya sa sinabi nito. Hindi na siya nakaimik pa. Umiiyak na ang kanyang kambal. Napatanong siya sa isipan kung ano ba talaga ang nangyayari rito. Lalong nagsibagsakan ang kanyang mga luha.
Ilang sandali pa ay tumayo na si Din at humihikbing lumabas sa kanyang kwarto. Napadasal siya noon na sana ay matapos na ang kagaguhan nito.
May nabuong plano sa kanyang isipan. Nakapangako siyang sekreto lamang nilang dalawa ni Din ang tungkol sa pagiging bakla nito pero wala na talaga siyang ibang maisip pa na paraan. Kakausapin niya ang kanyang kaibigang mahilig rin mamakla. Gusto niyang ito ang magbibigay ng kaligayahang hinahanap ng kanyang kambal na kailanman ay imposible niyang maibigay rito.
Nang sumunod na araw ay naging abala na naman si Jin sa bukid kasama ang kanyang tatay Ryan. Tumulong siya sa pagbubuhat ng mga sako-sakong palay na inani papunta sa bodega. Naliligo na naman siya sa pawis noon.
Hindi niya nakita si Glen. Sa halip ay ang assistant nitong si Romeo ang naroon para bantayan sila. Makisig din ito gaya ni Glen. Pero dahil nga sa nalaman niya tungkol sa amo ay naisip niyang baka bakla rin si Romeo. Pero wala pa naman siyang napapansin na posibleng pinagnanasaan din siya nito.
Nagbabakasakali siya noong makita si Marian. Pero dahil sa nangyari ay alam niyang hihigpitan na ni Glen ang dalaga. Ayaw na nitong magkita pa silang dalawa. Pero gagawa pa rin siya ng paraan. Gusto niya talagang makita ulit si Marian.
Gusto niyang maramdaman ulit ang katawan nito. Gusto niyang mahalikan ulit ang mapupula nitong mga labi at gusto niyang ipagtapat dito ang kanyang nararamdaman.
"Okay ka pa, Jin?" nakangiting tanong ni Ryan. Kasalukuyan na sila noong binigyan ng break para makapagpahinga at makapag-snack.
"Oo naman, tay. Ako pa," nagmamalaki niyang tugon.
"Jin, sana hindi mo ako bibiguin. Gusto talaga kitang makapagtapos ng pag-aaral, e," seryosong sabi ni Ryan. "Balak kong sa susunod na pasukan ay mag-aaral ka na ulit."
"Tay, huwag mo na lang kasing pinag-iisip ang tungkol diyan."
"Wala kaming ibang maipapamana ng nanay mo sa 'yo, 'nak. May kinausap akong kapatid sa Manila. Tutulong siya sa 'yo. Bali, libre ang pagtira mo roon at malapit lang sila sa isang kolehiyo. May kaunti na naman kaming naipon ng nanay mo. At saka wala namang problema sa kambal mo kasi scholar naman 'yon."
Tumahimik na lamang siya. Sa totoo lang ay limot na talaga niya ang pag-aaral. Alam niyang mabubuhay naman siya kahit walang natapos. Pero naisip niya rin nang mga sandaling iyon, na kung sa Manila na nga siya mag-aaral. Posibleng magiging malaya na silang dalawa ni Marian at malayo na siya kay Din.
Napangiti siya. "Sige, tay. Pag-iisipan ko ang tungkol diyan," sabi niya.
Kitang-kita naman niya sa mukha ng kanyang ama ang labis na kaligayahan. Ginulo nito ang kanyang buhok.
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
-- Xếp hạng
Quyền lực 
-- Đá
Quyền lực