Chương 280: Chapter 8: Reality

Fast forward to the upcoming eighteen birthday of Daniel.

Our family decided to leave Australia and live again here in Philippines. It's hard though to restart here sapagkat medyo nasanay na rin kami sa buhay abroad.

"Dad, I'm going out." paalam na naman nya. He's been this way simula nung umuwi kami rito. Bago pa kasi ako nagdesisyon na bumalik bayan na. Nag-away na kami. Ayaw nyang umuwi rito. Ang sabi ko naman. Duon ang totoong bahay natin at duon mas malapit ang kanyang Mommy. But the worst thing when I explained that is this, rebellion. Bakit raw kami uuwi gayong wala naman na raw ang kanyang Mommy. Atsaka. Duon daw lahat ang mga kaibigan nya. Lalo na ang kanyang girlfriend.

"With whom?." I asked because wala naman akong ibang alam na kakilala nya pa dito.

"I talked to Tito Jaden. Niko is in their house. Maybe, I can go there.."

"Talked?. To your Tito but not to Niko, then you'll still go to their house?. Why?." Ayoko mang magtaas ng boses dito. Napilitan na ako. "Are you rebelling, Daniel?."

"Nope.." simple nyang sagot. Ngunit kahit ganun ang naging tugon nya. Alam kong oo ang sagot sa tanong ko. It's not his words ang obvious. It's his actions.

"You are not.." pinaka-diinan ko ang Not to him for him to understand that he's really not. "Really?." Tumaas na ang kilay ko rito. Dinaig ko na yata si Bamby kapag nagagalit na ngayon.

"Dad, please. Can you let me go this time?. Promise, I'm not rebelling. I just want to have a catch up with Niko."

"Hindi ba kayo nag-uusap lagi kapag naglalaro ng online game?." Kung hindi dahil sa tawag ni Bamby sa messenger hindi sya nakahalik sakin at nakatakas. Na naman.

"What?." Galit ko tuloy na sagot sa kapatid. Kaya yung irap nyang pamatay. Humagupit na naman.

"Umalis na naman ba ang panganay mo?." Hula nya agad sapagkat lagi nalang itong nangyayari. Nagsimula ito isang buwan bago kami umalis ng Australia. Tahimik lang ako. Hindi sya sinagot. Imbes. Singhal lang ang lumabas sa labi ko. "Alam mo Kuya. Huwag mong masyadong higpitan yan. Baka kakatali mo sa kanya. Lalong magrebelde."

"Matigas na ang ulo nya, Bamby.." parang bata kong sumbong.

"Of course Kuya.. kanino pa ba magmamana yan?." Sabay halakhak nya. Napangiwi nalang ako. She's, I guess in a good mood.

"Sa'yo.. kanino pa ba?." Balik ko sa kanya. Tumigil sya sa ginagawa at tumingin sa screen ng camera nya.

"Sakin talaga?. Kanino bang anak yan?."

"Sino bang kumukunsinti lagi sa kanya?."

"Ahhhh.. so you're blaming me then?."

"Maybe.. nasaan ba ang Knoa mo?."

"Speaking of.. grabe ka Kuya! Ikaw. Sa'yo talaga sya nagmana!."

"Ahahahhahaha.." I burst out of laughter kasi nga, kung gaano katigas ang ulo ni Dan-dan. Mas lalo naman ang Knoa.

"Kung tumawa ka pa ngayon? Gago! Pauwiin ko kaya dyan ang Knoa para sumabog sa sakit yang ulo mo.."

"Try me Bamblebiee.." the old ways of us is the only way for us, as well to cope with the real problems about the kids. Alam namin pareho na hirap kami pagdating sa pagdidisiplina sa mga ito. Mom and Dad always told us na pabayaan na sila. Hayaan sila the way they wanted to. Just like what they did to us. Yah! Nandun na kami ni Bamby. But damn?. Paano?. Paano kaya nila nakayang hayaan nalang kami noon gayong walang kasiguraduhan ang lahat?. Lalo na kay Bamby noon?. Lalo na rin kay Kuya. The exception is always on me kasi I'm a cold blood headed as hard as the iceberg. Iyon ang bansag ni Dad sakin kaya kadalasan, wala syang pakialam sa akin. Because, he knew that I know what I'm doing. Hindi tulad ng Kuya ko at ng bunso namin na, they really jump into their emotions real quick. Mga walang pakialam kung obvious ba sila o hinde.

The 'try me' thing is what she did. Pinauwi nya nga rito si Knoa. Galit ko syang tinawagan. "Do you even know what you are still doing?." Kalmado kong tanong. Hindi pinapahalata ang galit na kumukulo hanggang tuktok ng ulo ko.

"Yup. You dared me, so.." she even stopped. "..I dare you too.."

Hindi ko sya kinausap muli. I talk to Mom. Hinihiling na umuwi na rin dito. "Mom please. Kailan ka ba uuwi rito, for good?."

"Lance son.. you know. I still want to hang out here with my friends. Kapag nagsawa na ako. Saka ako uuwi.." hindi ko tuloy alam kung matutuwa ba ako rito o maiinis na talaga

"Akala ko ba, di mo ako iiwan Mom?."

"Oh damn boy!. Here he goes again." Malakas nyang buntong hininga. "Hinayaan na nga kita sa gusto mo diba?. Umuwi ka dyan kahit ayaw ng mga anak mo tapos heto ka't pinipilit akong umuwi sa inyo?. For what?. Man. I'm old enough. It's time for me to enjoy life. Kami ng Dad nyo because anytime soon. We'll never know. We will leave this lifetime.."

Imbes isa lang ang sinabi ko. Iisa lang ang hiniling ko. Isa lang din naman ang pakiusap ko. Umuwi na sila for good. Yes. I know. Matanda na sila. Yeah right. Time for them to enjoy their life too. Pero bakit kailangan pang sabihin na anytime soon. Aalis na sila?. Natatakot ako sa katotohanang ito. Para bang pag dumating ang araw na ito. Ayoko nang magising pa. Isang malalim na panaginip na magigising ka nalang kapag natapos na. But it's not. It's a sad reality na sometimes mahirap at masakit tanggapin.

Kung ngayon na nga lang. About my wife. Kahit ilang dekada na ang lumipas. Still. The pain in me is still fresh and bleeding. Asking myself. What if kaya kung andito sya't sya ang nagbibigay disiplina sa mga bata?. Paano kaya kung hindi nangyari ang tagpong iyon?. I have many what ifs. Pero kahit nakapila pa iyon. Ang katotohanan ay katotohanan. Hinding-hindi na magbabago pa iyon.