Chương 12: Chapter XII
It's been two weeks yet I'm still here in Manila trying to figure out what to do. Nasa harap ko ngayon si Mr. Takishima at kung ano-ano nang pambobola ang tumatakbo sa aking isipan para mag-stay lang siya.
"Mr. Takishima, in these past few years you've been with us, you saw the rapid growth of the company. It's not only the sales that I'm proud of but also the whole team. Their efficiency and dedication is in different level."
Tumango-tango at nag-isip ng malalim.
"How can you be so sure that your company can attain or surpass what you achieve these past few years? You know competition is everywhere."
Tinignan ko siya ng diretso at saka ko siya nginitihan. I'm trying to be confident here. Walang lugar ang duwag sa business. You must be a risk taker. "I know that this company can be better but also can be the best. Want to know our secret here, Mr. Takishima?"
He gestured me to go on. Nakuha ko na rin sa wakas ang kanyang atensyon.
"We're family here."
Napangiti ito sa aking sinabi. Hindi iyon pambobola kundi iyon ang katotohanan. I treat my employees as my family and they treat me like theirs but still with respect. Iyon ang wala sa iba.
He finally signed the contract.
I finally wooed Mr. Takishima to stay in my company. Matindi ring panunuyo ang aking ginawa para ipakita ko sa kanya na importante siya. Parang may malaking tinik na naalis sa aking dibdib. Hindi pa rin ako mapakali. Sino kaya ang nagbabalak na manulot sa aking mga kliyente?
Inihatid ko muna siya sa may elevator at hinintay itong makasakay. Nang magsara na ang elevator ay nakahinga na rin ako ng maluwag.
Sumisipol-sipol pa ako dahil sa sobrang saya. Is it about the deal? Partly. Pero may maa mabigat pang dahilan kung bakit ako excited ngayon. Masaya ako dahil sa wakas ay makakabalik na rin ako sa Batangas. My last call to Eevie was yesterday. Hindi ko na muna siya naharap ngayon dahil ngayon nga magbibigay ng desisyon si Mr. Takishima.
I used my private elevator para makapunta na ako ng mabilis sa aking opisina. Kailangan kong matapos lahat ng gagawin ko ngayon para wala na akong problema. I fixed my tie when the elevator tinged. Palabas na ako ng elevator nang makarinig ako ng komosyon sa may lobby counter. Mukhang naiinis na ang receptionist dahil sa kausap nito. Mukhang nakukulitan na yata si Mandy kaya umapit ako ng kaunti para makinig sa pag-uusap nila. Mabuti na lang at hindi ako napansin ng receptionist.
"Ma'am, hindi po nga pwede iyong sinasabi mo. Dapat may appointment muna kayo bago makausap ang big boss namin. Marami ng babae ang nakiusap sa amin ng ganyan pero hindi namin pinagbigyan. Sorry, ma'am," paumanhin n
Her shoulder slumped. Bakit pakiramdam ko ay pamilyar sa akin ang likurang iyon?
"Pasensiya na. Gusto ko na kasi siyang makita ngayon at isorpresa. Nakakalungkot naman."
Eevie?
Inilang-hakbang ko ang aming distansya sa isa't-isa. Hindi naman siguro ako nagha-hallucinate? Bakit siya nandito? Lumuwas siya ng Maynila ng mag-isa? O kaya sinong kasama niya? At anong oras na ay nasa labas pa siya? It's already six pm!
Nang makita ako ng receptionist ay yumuko ito ng bahagya. "Goodevening, sir," bati ng receptionist. I nodded and looked at Eevie. Dalawang linggo ko siyang hindi nakita at pakiramdam ko ay sasabog ang puso ko dahil sa pangungulila. At ngayon para iyong nalawa na parang bula dahil ngayon nandito na siya sa aking harapan.
Hindi ko napigilang yakapin siya mula sa likuran. Feeling close ba? Wala akong pakialam. Kahit allergic ako sa PDA ngunit kung kay Eevie naman ay ayos lang. Walang kami ngunit kung makayakap ako wagas. Parang nawala lahat ng pagod ko nang makita ko siya. "I missed you."
Naramdaman kong nag-relax siya nang marinig ang aking boses. Dahan-dahang siyang humarap sa akin at kumalas sa aking pagkakayakap. Nakabusangot ang mukha niya na parang isang kalabit ko lang sa kanya ay baka iiyak na siya. "You didn't call today. Akala ko may nangyari ng masama. I was worried. Kaya pagkatapos ng check-up ko ay dumiretso na ako rito. Tinakasan ko si Marcus but I texted him that I'm alright."
I tucked some strand hair to her ear. Bakit mas lalo siyang gumanda? Malala na talaga ang pagkahulog ko sa kanya. "I'm sorry for worrying you. May hinarap lang kasi akong tao. I was planning to go back in Batangas after my meeting pero eto nga, nandito ka na."
She pouted. "I'm hungry na." At bigla ngang kumulo ang kanyang tiyan. She suddenly blushed and she really looked cute. Hay. Kung sana... I mentally blocked all the negative thoughts away. Huwag muna ngayon.
"Date tayo?" biro ko at saka pinisil ang kanyang ilong. Malay mo makalusot. Nakayakap na nga ako kanina.
"Okay. Surprise me then."
She suddenly pulled my tie to get my attention. "Tara na. Nakatingin na silang lahat sa atin," nahihiyang bulong niya sa akin. I looked around and she's right. They were watching us. Nang ma-realize nilang nakatingin ako sa kanila ay bumalik na silang lahat sa dati nilang ginagawa.
Tumingin din ako sa receptionist. Hindi ko naman siya papagalitan. "Next time, if she'll come here, let her in." Tumango naman ito.
I held her hand and when she looked at me, I smiled. "Tara na?"
She nodded and blushed when she looked at our clasped hands.
Mahal na mahal ko talaga ang babaeng ito.
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
-- Xếp hạng
Quyền lực 
-- Đá
Quyền lực