Chương 14: 14 I'm Still Inlove for him (John)

Oo ang tanga-tanga ko pahangang-ngayon umaasa parin ako na babalik sya. Biglang tumawag sa akin si Ella.

" Bess musta? ayos ka lang ba? " humihikbi ako habang nakikinig sa kanya.

" Bess naawa ako kay Ramos kasi masasaktan sya dahil sa akin " kasabay ng pagpatak ng luha ko.

" Ano??? Ano bang pinagsasabi mo dyan " pabirong sabi nito.

" Kasi sinabi nya na gusto daw nya ako, matagal na " na hesitate si Ella sa akin.

" Bess sorry ha dapat sasabihin ko na sana sayo kaso pinigilan nya ako. Baka kasi kapag inamin nya sayo masisira ang pagkaka-ibigan ninyong dalawa " paumanhin nito.

" Wla ka dapat ipagpatawad wlang nagkagusto na sabihin ang katotohanan " naiintindihan naman ni Ella ang kaibigan.

" Siguro kaya hindi ko sya matangap kasi " napasinghot pa pagkatapos.

" Mahal ko parin ang ex ko!! Si John Castillo bakit kasi sya pa ang minahal ko. Hanggang ngayon nandito parin ang sakit. Sobrang sakit sa tuwing nakikita ko sya bumabalik lang lahat lahat ng alala " umiyak siya ng umiyak.

" Bess tama na tama na baka magka-asthma ka dyan o mahimatay ka dyan sa karsada. Aatend ka pa sa milktea shop mo. Marami ka pangaayusin. Wag mong siraan ang buhay mo" hanggang sa hindi na ako makahinga pinilit ko ang sarili ko na makahinga.

" Bess hello! nandyan ka pa ba? Bess pupuntahan kita dyan. Nasan ka ba? " pinilit niyang makapagsalita.

" Nasa tabi ng building ng Toyota Company " hindi ko na napigilan na makahinga.

Hanggang nawalan na ako ng malay. Hindi ko na maaninag ang daan.

* A Few Moments later

Nagising ako sa maputing kwarto. Tiningnan ko ang bawat paligid. Nasa ospital ba ako? San to? Anong nangyari sa akin? Bat ako nandito? Saka bakit ako nakahiga sa kamang ito? Ito ang mga katanungan na sa utak lang nya na sasabi. Pero ano nga ba ang nangyari sa kanya?

Biglang may kumatok sa pinto. Bumukas ang pinto. Nakita ko si Ella mukhang may kasama sya.

" Bess thank god gising kana. How you're feeling? " wala ako sa sarili upang makaimik hindi ko alam kung bakit. Ang nagawa ko nalang ay umiyak.

" Bess please para naman sa ikakabuti mo pwede kalimutan mo na sya. Maawa ka naman sa sarili mo. Talagang wla kanang pagasa sa buhay mo kalimutan mo na sya hindi na sya babalik !!! " sigaw nito.

" Ginawa ko kasi syang mundo. Sa tuwing pagmulat nang mata ko sya ang nakikita ko kahit wla sya sa tabi ko. Sa panaginip ko patuloy ko syang naalala. Sa tuwing may mga bagay na nagpapaala sa aming dalawa. Hindi ko mapigilan na maiisip siya. Ang hirap-hirap. Pinilit ko na kalimutan sya. Muntik ko nang ikamatay sa sarili ko para tapusin na ang kahibangan nato. Pero masisi ba ninyo ako " patuloy na patuloy akong umiyak sa harap nila.

" Pano naman kami. Kaming mga nagmamahal sayo. Di ba nandito kami hindi ka namin iiwan. Sana inisip mo muna yun bago ka nagdesisyon na sirain ang sarili mo " sabi ni kuya na mahinahon.

" Bahala ka sa buhay mo. Pumili ka si John o kaming nagmamahal sayo " umalis ito ng diretso at sinara ang pinto ng malakas.

Kasabay ni kuya palabas ng kwarto ng ospital.

Umiyak ako ng umiyak. Umaga hapon nagdaan araw wla ako sa sarili. Parang ito na yata ang ikakamamatay ko.

" Celine buong araw ka nang ganyan? Kumakain ka nman pero nde ka makausap " hindi ako makapagsalita wla akong sigla patamlay nang patamlay ang katawan ko.

" Pabayaan nyo muna ako. Iwan nyo na ako mag-isa " umalis muna si kuya sa loob ng kwarto.

Walang araw panahon inisip ni Celine si John umulan o umaraw. Kahit pa ata bagyo si John lamang ang tinitibok ng puso niya. Pahangang na ka alis si Celine ng ospital.

" Celine masaya ka bang uuwi na tayo? Ang tagal din nating nasa ospital mula nung " biglang nagsalita si Celine.

" Nung nahimatay ako sa daan " mahinang sabi nito.

" Salamat naman nagsasalita kana " tumango lamang siya.

Huminga muna sya ng malalim bago nagsalita.

" Mabuti naman at lumabas na ako ng ospital kaylangan ko nang pumasok sa trabaho " sabi ko.

" Pero mahina ka pa. Kaylangan mo nang lakas ng katawan. Kaylangan mong magpahinga " sabi ni kuya.

" Siguro sa isang linggo na lang tutal naman malapit na naman ang dayoff " Sabi ko.

" Please ngayon lang to. Please " pagmamakaawa ko.

" Ok sige payag na ako " yes pumayag thanks god.

" Thanks kuya " sabay yakap niya.

Malapit na sila sa bahay. Si kuya henry kasi ang nagmamaneho ng sasakyan. Nakita ko si Ramos sa kanilang bahay.

" Ano dadaan ka sa bahay ni Ramos? " tanong ni kuya sa akin.

" Sana kaso hindi mo ako papayagan " tumawa ng saglit si kuya.

" Ngayon ka na nga lang makauwi pagbabawalan pa kita. Sige na. Uuwi ka ng maaga ha " tumango ako agad at bumaba ng kotse. Lumisan na ang kotse ni kuya palayo.

" Ramos! " masayang bati ko sa kanya.

Agad na lumingon ito kaso tumalikod din.

" Umuwi ka na baka hinahanap ka na sa inyo " sabi nito na galit.

" Galit ka ba sa akin? Sorry ha kaibigan lang talaga ang tingin ko sayo " sabi ko.

" Ok lang yun matagal na yun tapos na yun " tumango ako.

" Yun lang naman ang pinunta ko dito Sige " aalis na sana ako sa tapat ng gate.

" Wait " mabilis syang tumakbo at niyakap nya ako.

" Pwede bang kahit ngayon lang mayakap Kita" sabi ni Ramos.

" Ok lang naman " sabi ko.

Biglang may dumating na kotse sa harapan namin. Mukhang Lamborghini mamahalin. Sino naman kaya to? Yabang naman. Bumaba ito sa sasakyan. Hindi ako makapaniwala sa aking nasaksihan. Nagbalik sya ngunit may kasamang babae. Napakaganda nya at elegante ang suot.

" Hi Mr. Ramos and long time no see Miss Celine " tumawa kami ng sabay ni Celine.