Chương 6: V

Napangiti ako sa nakikita kong magandang tanawin. Ang daming bulaklak may iba't ibang kulay na lalong nag paganda sa lugar na yon. Nakaupo ako sa lilim ng isang malaking puno at nakatingin lang sa mga bulaklak. Napatingin ako sa tabi ko ng may maramdaman akong umupo sa tabi ko. Napangiti ng makitang sya lang pala ang tumabi sakin.

"Ang ganda no, gusto mo ipitas kita ng mga bulaklak?" nakangiting sabi nya sakin.

"Wag mamamatay lang sila kapag pinitas mo."Tanggi ko sa sinabi nya.

"Edi ilagay natin sila sa vase na may tubig para di sila mamatay."Napangiti nanaman ako sa sinabi nya.

"Kahit anong gawin mo, kahit anong alaga darating din ang araw na mamamatay sila, matutuyo." Pagkasabi ko ay isinandal ko ang ulo ko sa balikat nya at pumikit.

"Pero kahit naman di natin sila pitasin mamamatay pa rin naman sila diba?, matutuyo parin sila. Kaya parehas lang naman yon diba?" naramdaman ko ang paghawak nya sa isang kamay ko at parang minamasahe nya na parang pinaglalaruan.

"Pero alam kong mas gugustuhin nilang malanta na magkakasama. Dahil pag inalis mo ang isa sa kanila mamimiss nila ang isat isa , kase magkakasama silang lumaki at namukadkad. Hindi sila sanay na wala ang isat isa. Tapos kapag panahon na talaga para sa pag hihiwalay nila, malalanta parin sila na mag kasama hanggang sa huli. Tapos kapag lanta na sila ng lubusan at nalaglag na ang mga dahon nila sa lupa magiging pataba naman sila at makakatulong sila sa iba pang bulaklak na lalaki pa lang." Mahabang paliwanag ko sa kanya.

Pero imbis na sumagot sya sa sinabi ko narinig ko ang mahinang pagtawa nya. Napalingon tuloy ako sa kanya bale naka patong na ung baba ko sa balikat nya. Nakatingin parin sya sa mga bulaklak at nakangiti sya.

"Bat ka tumatawa di naman ako nag papatawa ha." nakangusong sabi ko sa kanya. Ang ganda ganda ng sinabi ko tapos tatawanan lang pala ako nitog lalaking to.

"Wala lang, pakiramdam ko kase, tungkol na sating dalawa yang sinasabi mo eh." pagkasabe ay binitawan nya ang kamay ko at inakbayan ako. Kaya isinandal ko na lang ulit ang ulo ko sa kanya.

"Sana lagi na lang tayong ganto no. Ung parang walang problema sa paligid natin sana lagi kitang kasama." medyo may bahid na ng lungkot na sabi nya.

Umayos na ako ng upo at humarap sa kanya, kaya inalis nya ang pagkakaakbay nya sakin. Nakatingin lang ako sa kanya. Di ko alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya. Pano ko ba sasabihin sa kanyang magiging ayos din ang lahat kung alam kong malabong maging maayos ang lahat.

Humarap sya sakin at tinignan nya ako sa mga mata. kahit di nya sabihin alam kong sobrang pag aalala ang narararamdaman nya ng mga oras na yon. Hindi para sa kanya kung di para sakin. Hinawakan nya ang pisngi ko at ngimiti sya.

"Yuki mahal na mahal kita wag kang mag alala ipag tatangkol kita kahit pa buhay ko ang kapalit non." napangiti ako sa sinabi nya sakin.

"Mahal na mahal rin kita Zero, kahit kaylan di yon mag babago kahit na mawalan man ako ng alaala, kahit pa di ka maalaala ng isip ko pero ang puso ko, kahit kaylan di ka makakalimutan."

Lalo syang napangiti sa sinabi ko, unti unting lumalapit ang mukha nya sa mukha ko at kusang pumikit ang mga mata ko. Pero walang labing lumapat sa labi ko. Napadilat ako at nagulat ako sa nakita ko.

Wala na sya sa tabi ko at ng mapalingon ako sa paligid ko lahat ng bulaklak ay tuyo na at hindi lang yon, madaming dugong nakakalat sa paligid ko. Hinahanap ko sya pero wala akong makitang tao sa paligid ko.

Napatayo ako at medyo lumayo sa puno. Kahit na anong tingin ko wala talaga sya.

Natatakot na ako nasan na ba sya? Bakit mag isa na lang ako dito bat tuyo na ang mga bulaklak saka ang daming dugo kanino dugo tong mga to. Kaninong mga dugo to.

Narinig kong may nag lalakad sa may likuran ko, akala ko iniwan na nya ako.

"San k-" Di ko na natapos ang sasabihin ko ng pagkalingon ko ibang tao ang nakita ko. Taong may kulay pulang mata. Gusto kong tumakbo pero di ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Gusto kong sumigaw pero walang tinig na lumalabas mula sa bibig ko. Di ko nga man lang mabuka ang bibig ko.

Palapit na sya ng palapit hanggang nasa mismong harapan ko na sya. Di ko makita ng malinaw ang mukha nya dahil natatakpan ito ng buhok nya at isang mata lang ang nakikita. Pero ang nag patakot sakin yung nakita kong basang basa sa DUGO yung buhok nya. Sigurado akong dugo yon dahil may tumutulo sa ibang hibla ng buhok nya na kulay pulang likido at pati damit at mga kamat nya may dugo. Bat ang dami nyang dugo, ano bang nangyayari.

Nanginginig na sa takot ang mga kamay ko pati tuhod ko parang bibigay na sa sobrang takot ko. Rinig na rinig ko na rin ang tibok ng puso ko. Pero di ko man lang maalis ang tingin ko sa mata nya.

Nagulat ako ng hawakan nya ang pisngi ko.

"Kahit na anong gawin mong pag takas mahahanap parin kita Yuki"

***************************

Napadilat ako ng may marinig akong malakas na katok sa pinto ng kwarto ko. Bigla akong napaupo sa kama ko. Ramdam ko pa ang lakas ng kabog ng diddid ko, at hinihingal pa ako na para bang kagagaling lang sa pag takbo. Nananaginip nanaman pala ako. Pero bat parang totoo, lahat ng eksena, pati nararamdaman ko. Parang lahat totoong nangyari. Parang lahat naganap na dati.

Napahawak ako s dibdib ko at pilit kinakalma ang sarili ko. Panaginip lang yun, kaya dapat hindi ako makaramdam ng ganto.

Napabuntung hininga ako at sinuklay ng isang beses yung kamay ko sa buhok ko. Tinignan ko yung stady table ko para tignan yung oras, 7:03 am na pala. Napansin ko yung katabi non na flower paper. To yung nakita ko kagabi sa may bintana ko.

Tumayo ako at kinuha ko yun, kulay white na rose style sya. Kung hindi mo to tititigan talaga hindi mo mapapansin na gawa lang pala to sa papel. Hinawakan ko yung parang mga petals nya nung may biglang kumatok nanaman dahil na gulat ako nahiwa yung index finger ko sa petals. Medyo matulis kasi, natuluan tuloy ng dugo yung bulaklak.

Napalingon na ako sa may pinto ng may kumatok ulit.

"Yuki gising na anong oras na diba 8 ang pasok mo ngayon baka malate ka." sigaw ni tita mula sa labas ng kwarto ko

"Opo tita gising na po ako bababa na po ako" pasigaw ko rin na sabi sakanya para marinig nya ako.

"Oh sige bilisan mo nakahanda na tong pag kain mo. Maligo ka muna pala bago ka bumaba para tuloy ka na sa pag pasok ha."

"Opo tita." sabi ko at binaba ko na ulit yung paper flower sa mesa ko.

After ko punasan yung daliri ko ng tissue kinuha ko na yung twalya ko at naglakad na papuntang banyo after kong ayusin ang pinag higaan ko. May sarili naman kasi akong banyo dito sa kwarto ko kaya hindi ko na kaylangan lumabas para makaligo ako.

Habang nag tutoothbrush ako iniisip ko nanaman ung napanaginipan ko. Di katulad dati mas malinaw ang panaginip ko ngayon. Saka iba na ung panaginip ko ngayon di katulad dati na paulit ulit lang. Napailing na lang ako at tinapos ko na lang ang ginagawa ko at lumabas na ako ng kwarto ko.

Nang makababa na ako ay nakapaghain na si tita ng almusal namin.

"Umupo ka na at baka ma late ka pa." pagkasabi ay umupo na sya sa isa sa mga bakanteng upuan.

Umupo na rin ako at nag umpisang kumain.

"Oo nga pala, kamusta ang pag aaral mo ok ka na man ba?" biglang tanong ni tita sakin.

"Opo naman tita, ok lang po."

"Hmmm... wala ka naman napapansin na kakaiba sa paligid mo?"

Napahinto ako sa pag kain ko at napatingin ako kay tita. Nakatingin lang pala sya sakin at di man lang kumakain wala pa kasing lamang pag kain yung plato nya.

"Anong kakaiba tita?" Nagtataka kong balik tanong sa kanya.

Ngumiti lang sya sakin at kumuha na rin ng pag kain nya.

"Basta lagi kang mag iingat ah, hindi natin alam yung panganib ngayon. Ah may ibibigay pala ako sayo." Sabi nya saka tumayo at pumunta sa kwarto nya, kaya pinag patuloy ko na lang pag kain ko. Maya maya lumabas na si Tita na may hawak na isang maliit na box.

Nung nakalapit sya sakin ay binuksan nya yun at nilabas nya ang isang necklace. NIlapag nya yung box at sinuot nya sakin yung kwintas at umupo na sya ulit.

"Advance birthday gift ko sayo." Nakangiting sabi nya sakin.

Nakangiti kong hinawakan yung pendant at tinitigan ang ganda neto sobra. Old style pendant pero ang mas nagpaganda yung mismong chain (tali) nya hindi sya yung typical na manipis na metal. Isa syang red colored lace na siguro half inch yung lapad nya (choker style), yung sa harap nya may hugis rose na tela na kasing liit lang siguro ng 25 cents na may naka palibot na maliliit na diamond may gold na design na dahon sa gilid at baba ng mga diamond dun naka dugtong ung bail para sa pendant nya na old gold din yung kulay na may pa oblong shape na stone na di ko alam kung ano. Mix kasi yung kulay may red, blue, and white.

" Ang ganda tita thank you sa much po." Sabi ko at tumayo para yakapin sya.

"Basta para sayo Yuki kahit ano ibibigay ni Tita." Sabi nya at hinawakan nya yung kamay ko na naka yakap sa kanya.

""Sige na tapos ka na ba kumain." Sabi nya pagka alis ng yakap ko sa kanya.

"Opo." Sagot ko habang tumatango pa ako.

"Oh sige na umalis ka na atr ma late ka pa anong oras na oh, ma le late ka nanaman nyan."

"Okay po tita alis na po ako." Sabi ko at kinuha ko na yung bag ko at humalik na ako sa pisngi ni tita at umalis na ako ng bahay.

*****************************

Nakatingin ako sa bintana ng bahay namin at tinitignan ko ang papaalis na si Yuki. Isang bwan na lang ang pinaka mamahal kong alaga ay mag sisimula nang mag dusa. Sa isipin pa lang na mahihirapan si Yuki di ko na mapigilan maluha.

Isang buwan na lang at kaarawan na nya at isang bwan na lang babalik na ang lahat. Lahat ng nakalimutan nya babalik sa kanya. Lahat ng sakit at hirap na naranasan nya babalik sa alaala nya. Ngayon pa lang alam kong unti unti nang nag paparamdam sa kanya ang naka raan nya.

"Kakayanin mo kaya? Kakayanin mo kaya Yuki pag naalala mo ang naka raan mo?" Puno ng pag aalala na nasabi ko.

"Kakayanin nya, kakayanin nya dahil kasama nya ako."

Napalingon ako sa likuran ko nung may marinig akong mag salita. Lumipas man ang ilang taon hindi ko malilimutan ang mukhang to. Ang mukha ng taong mag mahal sa akin alaga mula sa malayo mula nang sya ay isilang. Napangiti ako at nabawasan ang unti kong pangamba.