Chương 5: แอปเปิลผลที่ 5 ตัวตน

ซ่าาาา

เสียงน้ำไหลซาถูกปล่อยไหลลงในอ่างล้างหน้าระหว่างที่มือขาวรองน้ำตวัดขึ้นชโลมใบหน้ารูปงามจนเปียกปอนเพื่อดึงสติตัวเองกลับมาจากอาการตกใจและช่วยบรรเทาจังหวะการเต้นของหัวใจสั่นรัวจนรู้สึกคลื่นไส้อาเจียน เป็นอาการทั่วไปของคนที่เป็นแพลุกลี้ลุกลน

ยังไม่ทันที่คับฟ้าจะได้เต้นเพียงแค่ยืนบนฟลอร์ ก้าวขายังไม่ทันพ้นจังหวะแรก ความกลัวต่อสายตาที่ถูกจ้องมองราวกับจับผิดก่อขึ้นทันทีภายใต้ความหวาดระแวง

ทุกครั้งที่คับฟ้ายืนอยู่ในที่ที่มีแสงสว่างเจิดจ้าจะรู้สึกถึงสายตาจับจ้องมองเขาเป็นสีหน้าของผู้คนที่พร้อมหัวเราะ เยาะเย้ย ดูถูกและพร้อมที่จะซ้ำเติมทุกฝีก้าวที่เขาเกิดข้อผิดพลาดในขณะเต้นนำอยู่บนฟลอร์ คอยฉุดกระชากลงจากปราสาทสูงเสียดฟ้าลงก้นเหวลึกไร้แสงสว่างที่มีเพียงความหนาวเย็นและความมืดโอบล้อมกักขังตัวเขา

สิ่งที่เกิดขึ้นกับคับฟ้าเป็นผลมาจากการได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจเมื่อครั้งอดีต…

...

คับฟ้ามองดูสภาพที่ดูไม่ได้ของตัวเองผ่านกระจกเงา ใช้สายตาไล่มองสำรวจใบหน้าดูเส้นผมที่เปียกชุ่มจับตัวเป็นกลุ่มก้อน วิกผมเริ่มไม่เป็นทรงดูยุ่งเหยิง แล้วเครื่องสำอางที่ถูกลบเลือนจนเผยใบหน้าสด หยดน้ำไหลลงตามแรงโน้มถ่วงเป็นทางยาวคล้ายน้ำตา ทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้ร้องแม้แต่นิดเดียว แม้กระทั่งหยดน้ำยังดูออกว่าสภาพคับฟ้าตอนนี้ดูแย่แค่ไหน

ดูไม่ได้เลยคับฟ้า นึกว่าอาการพวกนี้มันจะหายแล้วซะอีก

มือบางยังคงสั่นระริกเพราะความหวาดกลัวแม้จะใช้ความเย็นของน้ำระงับอารมณ์ มันช่วยได้ในระดับหนึ่ง แต่อาการสั่นยังมีให้เห็น

ตึก

ร่างชายตัวสูงใหญ่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าราบเรียบจับจ้องคับฟ้าไม่วางตา

"เฮ้ย! เข้ามาได้ยังไง นี่มันห้องน้ำหญิงนะ"

คับฟ้าดูตกใจกับการปรากฏตัวของณธีร์ที่ไม่สนใจป้ายสัญลักษณ์หน้าห้องน้ำรูปผู้หญิง ดูท่าจะเข้าบ่อยจนเคยชิน เขายังต้องการอะไรอีก สภาพคับฟ้าตอนนี้ไม่มีพลังงานมาต่อล้อต่อกับคนคนนี้ เป็นไปได้อยากหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

"...กล้าพูดนะ ทีตัวเองยังเข้ามาได้เลย" น้ำเสียงกดต่ำพูดโต้ตอบ

ณธีร์ต้องการจะสื่ออะไร

หรือว่า...!

ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดไม่อย่างนั้นได้กลายเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้แน่

"...เป็นผู้หญิงก็ต้องเข้าห้องน้ำหญิงแล้วมันผิดตรงไหน" คับฟ้าพูดต่อ

ณธีร์มองลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลของคับฟ้าไม่กะพริบ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างหรือต้องการจับผิดหาความจริงในแววตาใสบนใบหน้ารูปไข่ ณธีร์มีสีหน้าเคร่งเครียด นิ่งขรึมกว่าตอนแรกที่คุยกันหน้าห้องน้ำเมื่อกี้ มือเล็ก ๆ ออกแรงกำแน่นลดอาการสั่นและความรู้สึกกลัวที่จะถูกจับได้

หมับ!

"สับสนเพศสภาพของตัวเองเหรอ"

ชัดเจน คนคนนี้รู้แล้วว่าคับฟ้าเป็นผู้ชายที่ปลอมตัวมา

"..."

"ผู้หญิง...มันจะมีไอตรงที่ห้อยอยู่หว่างขารึไง" ไม่พูดเปล่าณธีร์ใช้มือจับและบีบขย้ำเป้าคับฟ้า

"เฮ้ย"

ผลัก

คับฟ้าดิ้นออกแรงผลักตัวณธีร์ แสดงสีหน้าไม่พอใจกล้าดียังไงเอามือนั่นมาลวนลามคับฟ้าน้อย ป่าเถื่อน โรคจิต

สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นอีกระดับ ณธีร์คงไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ แน่

"คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมต้องปลอมตัวเป็นนักศึกษาเข้ามาในชมรม แถมยังปลอมได้เหมือนนักศึกษาที่มีหน้ามีตาของเราอีก เลือกได้ถูกคนจริงนะ"

"..." คับฟ้าเงียบเพราะไม่รู้จะต้องพูดอะไรต่อ

จะไม่ให้เหมือนได้ยังไงก็เราเป็นพี่น้อง...ซวยแล้วคล้ายฝน

"เฮอะ ข่าวไวจริง ๆ นะ นักข่าวจากสำนักข่าวไหนละหรือเป็นคู่แข่งเข้ามาจับตา"

"นักข่าว? คู่แข่ง? ไม่ใช่อย่างที่คุณพูดมาทั้งหมดนั่นแหละ ผมไม่ตกต่ำจนทำเรื่องไร้จรรยาบรรณพวกนั้นหรอก" คับฟ้าตอบโต้กลับ

"งั้นคุณเป็นใครก็บอกผมมาสิ แฟนคลับเหรอ"

"..."

"เฮอะ! เพื่อให้ได้ถ่ายรูปผมต้องปลอมตัวมาขนาดนี้เชียว"

สายตาณธีร์บ่งบอกได้ดีว่าเขาไม่ชอบเวลามีใครมาตามติดชีวิตของเขามาก ๆ เกินความพอดี มันน่ารำคาญและรู้สึกอึดอัด จนแทบไม่ให้เขามีเวลาส่วนตัวเป็นของตัวเองหรือมีอิสระที่จะทำอะไรก็ได้ตามใจ ซึ่งเป็นธรรมดาของคนที่มีชื่อเสียงไม่ว่าจะวงการไหน ๆ

คับฟ้าเข้าใจความรู้สึกนั้นดี แต่ว่า...

"อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ผมไม่ได้คลั่งไคล้อะไรคุณด้วยซ้ำ"

"งั้นช่วยอธิบายเหตุผลถึงสิ่งที่คุณทำหน่อยสิ ถ้าไม่ได้เป็นนักข่าว คู่แข่งหรือแฟนคลับ แล้วสิ่งที่คุณทำคืออะไร เอาแต่ถ่ายรูปผม มองผมไม่ละสายตาแบบนั้นจะให้คิดไปอื่นได้ยังไง หยุดปากแข็งพูดออกมาตรง ๆ ไม่เห็นจำเป็นต้องปลอมตัว"

"ก็บอกว่าไม่ใช่..."

"แล้วคุณเป็นใคร ต้องการอะไร"

"..."

"ถ้าไม่ยอมบอกผมตรง ๆ ผมคงต้องส่งคุณไปสถานีตำรวจ"

คับฟ้าเม้มปากเรียบพร้อมกับส่งสายตามองไปทางประตูเพื่อเตรียมหนี ถ้าทำได้...

หมับ!

"คิดหนีเหรอ"

ณธีร์รู้ทันความคิดของเขาจากสายตาและท่าทาง มือแกร่งเอื้อมจับเแขนคับฟ้าแน่นไม่ยอมปล่อยให้หนี ก่อนจะใช้มือที่เหลืออีกข้างกระชากวิกผมออกเผยตัวตนที่แท้จริงที่ซ้อนอยู่ในรูปลักษณ์ของผู้หญิง

ณธีร์เบิกตากว้างมองคนตรงหน้าซึ่งเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยครั้งในอดีต นึกย้อนไปในตอนที่เขายังเด็กเห็นคนคนนี้เต้นลีลาศด้วยใบหน้ายิ้มแย้มผ่านทางโทรทัศน์ ดูคลิปวิดีโอการแข่งขันเป็นร้อย ๆ รอบเพื่อสักวันจะได้เป็นอย่างคนคนนี้ ลุกลี้ลุกลนยืนนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก เขาจำได้เลยทันที

ตึกตัก หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ดวงตาและริมฝีปากฉีกยิ้มร่า

ต่างจากคับฟ้าที่ตัวตนถูกเปิดเผย สีหน้าแสดงความหวาดกลัววิตกกังวลจ้องมองหน้าณธีร์ราวกับเขาคือสัตว์ร้าย หนี ต้องหนี คับฟ้าอาศัยจังหวะทีเผลอที่ณธีร์ลดการป้องกันตบหน้าเขาแรง ๆ หนึ่งที หยิบวิกในมือวิ่งออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ลุกลี้ลุกลนสวมวิก ยกมือโบกเรียกแท็กซี่ที่ขับผ่านไปมา

...

"คับฟ้า…ในที่สุดก็หาเจอ" ณธีร์จับแก้มแดงระเรื่อลูบเบา ๆ พร้อมกับเหยียดยิ้มกว้าง เขาไม่ได้รู้สึกโกรธโมโหอะไรสักนิด เพราะความรู้สึกดีใจเข้ามาแทนที่ความรู้สึกเจ็บจากแรงตบ

"ไอณธีร์ น้องคล้ายฝนเป็นยังไงบ้าง"

วายุที่เห็นณธีร์เดินออกจากลานกิจกรรมหลังบอกว่าจะมาดูอาการคล้ายฝนนานเกินไป เขาเลยเดินออกมาตาม ในใจอดกังวลไม่ได้ว่าเสือไวไฟอย่างเขาจะทำมิดีมิร้ายน้องคณะตัวเองรึเปล่า

"..."

แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นณธีร์ยืนอยู่คนเดียวในห้องน้ำหญิงไร้วี่แววของคล้ายฝน...

"นั่นมันห้องน้ำหญิงนะโว้ยเพื่อน เข้าไปทำไม ดูอยู่ข้างนอกไม่ได้รึไงว่ะ"

"..."

"ไอณธีร์ เป็นบ้าอะไรยืนเหม่ออยู่ได้ ฉันถามว่าคล้ายฝนเป็นไงบ้าง ที่สำคัญรีบเดินออกมาจากห้องน้ำหญิงได้แล้ว" วายุพูดตวาดใส่เขาถึงจะยอมทำตามคำสั่งเดินออกมาอย่างว่าง่าย

"เธอรู้สึกไม่สบายเลยให้กลับบ้านไปแล้ว"

"เหรอ..." สีหน้าวายุบ่งบอกว่าเขาไม่เชื่อสิ่งที่ณธีร์พูดสักเท่าไหร่

"แล้วชมรมล่ะ" "ฉันบอกให้ทุกคนกลับไปหมดแล้ว"

"..."

"มีอะไรรึเปล่า เอ๊ะ…หรือว่าแกทำอะไรคล้ายฝน"

"ถึงฉันมือไวแต่ก็ดูสถานการณ์ ไม่ใช่กินพร่ำเพรื่อ"

"กล้าพูดนะว่าไม่กินพร่ำเพรื่อ ขอให้เผลอสักหน่อยเถอะ สุนัขจิ้งจอกอย่างนายจะไม่คาบลูกแกะน้อยไปกินเชียวเหรอ"

"...อืม ก็ไม่แน่"

"ณธีร์ เว้นคล้ายฝนไว้สักคนไม่ได้เหรอว่ะ นั่นน้องในชมรมคนสำคัญเลยนะ"

"ฮึ...เอาสิ"

"พูดจริง ไหนบอกว่าสนใจ"

"..." ณธีร์ไม่ตอบเพียงแค่เหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

"แล้วเกิดอะไรขึ้น หน้านายไปโดยอะไรมาถึงแดงเป็นรอยนิ้วมือห้าแฉกแบบนั้น ฉันจะถามแกอีกครั้ง แกทำอะไรมิดีมิร้ายคล้ายฝนไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหม"

"ก็บอกว่าไม่ใช่ไง แค่มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย"

นิดหน่อยจนมีฝ่ามือประทับหน้าเลยเหรอ วายุคิดในใจ

"วายุ"

"ว่า"

"คล้ายฝนมีพี่น้องรึเปล่า" ณธีร์เอ่ยถามวายุในฐานะพี่คณะเดียวกัน เผื่อจะรู้ประวัติของคับฟ้า

"ไม่รู้สิ ทำไม ให้ฉันถามให้ไหม"

"ช่างเถอะ ฉันถามเองดีกว่าพอดีมีเรื่องอยากจะคุย"

"อ่อ"

ฮึม ๆ ๆ เสียงฮัมเพลงเป็นเมโลดีอย่างมีความสุขในวันเดียวกันกับที่คับฟ้าต้องเจอเรื่องแย่ ๆ เพราะผลงานความสะเพร่าของตนเอง

นาฬิกาบอกเวลา 23.31 น. เป็นเวลาที่คล้ายฝนพึ่งกลับถึงบ้านช่วงกลางดึก

มือเล็กเอื้อมมือเปิดไฟเพิ่มแสงสว่างภายในห้องรับแขกอย่างไม่ทุกข์ร้อนหรือรับรู้ถึงภัยเงียบจากทางด้านหลัง กระทั่ง...

เฮือก!

"กรี๊ดดดด"

คล้ายฝนกรีดร้องเสียงหลง เมื่อเหลือบไปเห็นคับฟ้านั่งกอดเข่ามองมาทีเธออยู่คนเดียวเงียบ ๆ ก่อนจะรีบเอามือปิดปากตัวเองเพื่อหยุดเสียง ตั้งสติมองคนที่ส่งสายตาเรียบเฉยมองมาที่เธอ

"..."

ห้วงหนึ่งของบรรยากาศตกอยู่ในความน่าอึดอัด คล้ายฝนรู้ดีว่าจากนี้จะต้องโดนอะไร

"คับฟ้า มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้มืด ๆ คนเดียว" เธอพยายามแก้สถานการณ์ตรงหน้าด้วยการชวนคับฟ้าคุย

"..."

"ตกใจหมดเลย คับฟ้ายังไม่นอนเหรอนี่ก็ดึกมากแล้วนะ ปกตินอน 3 ทุ่มนิ"

"รู้ตัวด้วยเหรอว่าดึก" คับฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ รับรู้ถึงมวลอากาศบางอย่างทำให้ขาที่กำลังก้าวเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำขึ้นดื่มหยุดชะงักหันมองคนเป็นพี่

"...คับฟ้า"

"ดูท่าจะเป็นการทำงานที่มีความสุขมากสินะ ทำงานอะไรเหรอถึงออกไปตั้งแต่เช้าแต่กลับมาซะดึก แถมมีกลิ่นเหล้าติดตัวหึ่ง พี่เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าแอลกอฮอล์มันไม่ดีต่อสุขภาพร่างกายทำไมถึงยังกิน แล้วกลับดึกขนาดนี้พรุ่งนี้ตื่นไปเรียนไหวเหรอไม่ใช่โดดเรียนแล้วมาอ้างว่าปวดหัวอีกนะ ยิ่งนอนไม่พอก็ยิ่งทำให้ผิวพรรณเสียอีก คำพูดของพี่มันไม่สำคัญเลยสินะ คล้ายฝนถึงไม่ฟัง..." คับฟ้าพูดไม่หยุดไม่เหมือนคับฟ้าคนเดิม ที่ควบคุมสติไม่ได้ วิตกกังวล

เกิดอะไรขึ้น

"เดี๋ยว ๆ ๆ คล้ายฝนรีบเดินเข้ามาคุยใกล้ ๆ

"..."

"คับฟ้าเป็นอะ…"

ไม่ทันที่คล้ายฝนจะพูดจบประโยคเหลือบเห็นถุงยาตั้งเกลื่อนกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสีเดียวกันกับคับฟ้าเบิกกว้างตกใจ เธอรู้จักยากพวกนี้ดี เพราะมันเป็นยาแก้แพนิครวมไปถึงยาระงับประสาทของคับฟ้า

"คับฟ้า เกิดอะไร" คล้ายฝนหน้าถอดสี ดูร้อนรนมองสำรวจพี่ชายตัวเอง รีบเข้าไปนั่งข้าง ๆ จับมือคับฟ้าด้วยความเป็นห่วง

"..."

"คับฟ้า"

"ขอโทษนะ มีคนรู้แล้วละว่าพี่ปลอมตัวเป็นคล้ายฝน ขอโทษนะที่ทำให้เดือดร้อน ขอโทษนะ ส่วนรูป วิดีโอของณธีร์ พี่ส่งไปให้แล้วนะ ขอโทษนะ"

"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ! ใครทำอะไรคับฟ้า"

คับฟ้าส่ายหน้าไปมาไม่พูดตอบ

"จะไม่มีอะไรได้ยังไง บอกมานะคล้ายฝนจะไปจัดการ ใครทำคับฟ้า" น้องสาวโวยวายใหญ่พร้อมกับน้ำตาค่อย ๆ ไหลคลอเบ้าด้วยความเป็นห่วงและความกลัว

โป๊ก มือคับฟ้ายกขึ้นเขกหัวน้องตัวเองเบา ๆ เรียกให้เธอตั้งสติ

"โอ๊ย"

"ถ้าจัดการ ก็ต้องจัดการตัวปัญหาตรงนี้นี่แหละ ฮึม ไปเอาความคิดนี้มาจากไหนหืม ให้พี่ปลอมตัวเป็นคล้ายฝนเพื่อไปคัดเลือกเข้าชมรมลีลาศ อยากอยู่ใกล้คนที่ชื่อณธีร์มากขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงหน้าหล่อ ตัวสูง หุ่นดีมีความสามารถก็เถอะแต่นิสัยใช้ไม่ได้ ไปชอบเขาได้ยังไง รู้ไหมว่าพี่ต้องเจออะไรบ้าง และยังกล้ามากนะคล้ายฝนที่โกหกพี่เรื่องดวงอีก หน้าหยุมหัวจริง ๆ ให้ตายสิน้องใครเนี่ย ถ้าเป็นตอนเด็ก ๆ จะจับตีให้ก้นลาย"

"..."

คล้ายฝนมองปฏิกิริยาของคับฟ้า เธอปรับอารมณ์ตามเขาแทบไม่ทัน เมื่อกี้ยังดูซึม ๆ เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก พอตอนนี้กลับตื่นตัวดูกระปรี้กระเปร่า

"คับฟ้า ไปหาหมอ..." คล้ายฝนมีน้ำเสียงสั่นเครือ

"พี่ไม่เป็นอะไร"

"ไม่เป็นอะไรได้ยังไง พี่กินยาแพนิค ทั้ง ๆ ที่พี่หยุดยาไปตั้งนานแล้ว ทำไมถึงเอามันขึ้นมากินอีกละ ถามยังอารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าเพลงประกอบละครอังกอร์ซะอีก ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ ๆ มองหน้าคล้ายฝนและตอบคล้ายฝนมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นคล้ายฝนจะฟ้องแม่"

"อย่านะ! ก็ลองฟ้องดูสิ พี่จะได้บอกแม่เหมือนกันว่าคล้ายฝนกลับบ้านดึก ทำตัวสำมะเลเทเมาไม่รู้จักเวลา ไม่ยอมไปเรียนเอาแต่ทำงาน ดูสิใครจะเดือดร้อนกว่ากัน อย่างน้อยพี่แค่ย้ายกลับไปอยู่อเมริกาตามเดิม ส่วนน้องคงต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ ซึ่งมันก็ดีเหมือนกันตามแผนของแม่ที่อยากให้น้องไปอยู่อเมริกาด้วยกันอยู่แล้ว"

"..."

สองพี่น้องโต้เถียงจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ยิ่งเพราะฤทธิ์ยา ยิ่งทำให้คับฟ้าควบคุมอารมณ์ที่มันสวิงในร่างกายไม่ค่อยได้ ทำให้เขากล้าที่จะพูดสิ่งที่คิดออกมาโดยไม่ไตร่ตรอง ทั้งที่ปกติคับฟ้าจะเป็นคนมีสติ รอบคอบกับทุกเรื่อง ไม่อย่างนั้นจะเป็นถึงเลขาส่วนตัวของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ได้ยังไง

ต่างฝ่ายต่างกุมจุดอ่อนของกันและกัน แต่ดูเหมือนว่าคับฟ้าจะมีอำนาจการต่อรองในการต่อสู้มากกว่า ช่างเป็นการต่อรองที่ไม่มีผลดีอะไรเลยสักนิด สองพี่น้องทะเลาะกันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยในครอบครัวนี้ด้วยเพราะช่วงวัยของคับฟ้าที่โตกว่าคล้ายฝนเกือบ 10 ปี

ไม่นานทุกอย่างอยู่ในความเงียบสงบ ไร้บทสนทนาเพราะรู้ว่าถึงพูดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ยิ่งจะทำให้สภาพจิตใจคับฟ้าแย่ลงไปอีก

"...คล้ายฝนขอโทษ"

คล้ายฝนเป็นคนกล่าวเปิดบทสนทนาขึ้นอีกครั้ง เพราะรู้ว่าจริง ๆ แล้วต้นเหตุของเรื่องทุกอย่างเริ่มต้นมาจากตัวของคล้ายฝน เธอทำหน้าซึมยกมือขึ้นปาดน้ำตา เพราะความเสียใจ รู้สึกผิดและเป็นห่วงคับฟ้า ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคับฟ้าจริง ๆ คล้ายฝนต้องโทษตัวเองว่าเป็นความผิดของเธอไปตลอดชีวิตและคงทำใจไม่ได้ที่ต้องอยู่ห่างจากคับฟ้าอีกเป็นครั้งที่สอง 10 ปีที่คับฟ้าต้องไปอยู่อเมริกา มันนานเกินพอแล้ว ไม่เอาแล้ว ไม่อยากอยู่ห่างจากคับฟ้าอีกแล้ว

"ไปเต้นมา" คับฟ้าบอกความจริง

"เต้น…?"

"อืม พี่แค่อยากลองดู คิดว่าทุกอย่างน่าจะดีขึ้น น่าจะเต้นอยู่บนฟลอร์ที่มีคนดูได้บ้าง แต่...ไม่ใช่เลยมันยังเหมือนเดิม ขาหนักเหมือนถูกหินหนึ่งตันถ่วงเอาไว้ ก้าวขาไม่ออก มันดูแข็งทื่อไปหมด"

"คับฟ้า"

"พี่คงต้องเต้นคนเดียวไปตลอดชีวิตแน่ ๆ" คับฟ้ากล่าวด้วยแววตาเศร้า

หมับ! คล้ายฝนสวมกอดคับฟ้ามอบความรู้สึกอบอุ่นให้เขา

"ไม่ ใครบอกคับฟ้าแบบนั้น คับฟ้ายังมีคล้ายฝนที่เต้นเป็นคู่เต้นให้ไง"

คล้ายฝนรู้ดีว่าการที่คนรักการเต้นรำมาก ๆ รักลีลาศมากกว่าใคร แต่ไม่สามารถเต้นคู่กับใครได้หรือเต้นให้ใครได้ชื่นชมท่ามกลางแสงสว่างหรืออยู่ท่ามกลางเสียงปรบมือได้อีก มันเป็นยังไงเพราะเธอเห็นทุกอย่างในช่วงที่คับฟ้าได้รับผลกระทบกระเทือนทางจิตใจ กลายเป็นคนที่กลัวการเต้นรำและเกลียดสิ่งที่รักที่สุดอย่างลีลาศ

"กล้าพูดนะยัยตัวดีหนีซ้อมประจำ ปล่อยพี่ซ้อมคนเดียวอยู่ตลอด"

"คล้ายฝนเป็นคนนั่งดูไงคะ อย่างน้อย ๆ คับฟ้าก็มีคล้ายฝนอยู่เป็นผู้ชมที่ดีและคับฟ้าก็ไม่รู้สึกกลัวเวลาที่คล้ายฝนนั่งดูคับฟ้าเต้น เป็นสัญญาณบอกว่าทุกอย่างจะค่อย ๆ ดีขึ้น"

"รู้แล้ว แต่พี่อยากให้คล้ายฝนเต้นเป็นเพื่อนพี่มากกว่าเป็นแค่ผู้ชมนะ"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า แม้คล้ายฝนจะเต้นเหมือนแพนกวินเหรอคะ"

"ใช่ อย่างน้อย ๆ พี่ก็ไม่โดดเดี่ยว"

"ฮึก คล้ายฝนจะพยายาม คับฟ้า…" คล้ายฝนพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ร้องไห้

"หืม" มือคับฟ้าลูบหัวน้องสาวอย่างอ่อนโยน อย่างน้อยในเวลานี้เขาไม่ได้ผลักคล้ายฝนออกจากอ้อมกอดเหมือนตอนนั้นที่ทุกอย่างดูแย่ไปหมด ซึ่งวันนั้นคับฟ้าไม่มีแม้แต่รอยยิ้มหรือความอบอุ่นมอบให้คล้ายฝน

ภาพที่คับฟ้าผลักคล้ายฝนล้มลงกับพื้น ก่อนหน้าที่คับฟ้าจะย้ายไปรักษาตัวที่อเมริกาจนทำให้ความสัมพันธ์ของพี่น้องต้องห่างกัน คล้ายฝนกลัวการจากลาไม่อยากเห็นพี่ชายตัวเองต้องอ่อนแอ ไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าอ่อนโยน เธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้นอีกแล้ว

"คล้ายฝนขอโทษที่ทำให้คับฟ้าต้องกลับมากินยา ฮึก ฮือออ" คล้ายฝนอดกลั้นความรู้สึกไม่ไหวหลังพยายามอดทนจนถึงที่สุด ปล่อยร้องไห้โฮออกมา เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"ไม่ใช่ความผิดของคล้ายฝนสักหน่อย มันเป็นความอยากรู้ของพี่เอง ความผิดของคล้ายฝนมีอย่างเดียวคือโกหกพี่"

"ขอโทษค่ะ ฮึก"

"ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกก็แล้วกัน"

"อืมมม ไม่ทำแล้ว ไม่ทำอีกแล้ว ฮือออ"

ความรู้สึกผิดก่อตัวอยู่ในใจ แม้คับฟ้าจะไม่คิดอะไรแต่การที่ต้องเห็นพี่กลับมากินยาเพราะตัวเอง มันทำให้คล้ายฝนกลัว กลัวว่าคับฟ้าจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อ 10 ปีก่อนที่เขาเลิกเต้นลีลาศและผลักคล้ายฝนออกจากวงจรชีวิต

หมับ!

คล้ายฝนกระชับวงแขนกอดพี่ชายตัวเองแน่นขึ้น

"หยุดร้องได้แล้ว พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว"

"...จริงนะ"

"อืม..."

"..." คล้ายฝนยังไม่ยอมคลายอ้อมกอด

"อยากอ้อนพี่เหรอ"

"คล้ายฝนมีคับฟ้าให้อ้อนคนเดียวนินา พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่"

"เข้าใจแล้ว"

จุ๊บ จุ๊บ

คับฟ้าก้มหอมแก้มคล้ายฝนซ้ายขวาสลับไปมา

"อ๊ายยย พอแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า" คล้ายฝนหัวเราะออกมาเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังถูกแกล้ง

"แล้วเป็นยังไงบ้างคะ ฝีมือการเต้นของพี่ณธีร์" คล้ายฝนกลับมานั่งดี ๆ ข้าง ๆ คับฟ้าเปลี่ยนเรื่องคุย

"เอ่อ…" คับฟ้าลังเลที่จะพูด

"..."

"ก็ถือว่าดี สมเป็นนักกีฬาทีมชาติแต่นิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เจ้าชู้ กะล่อน ถ้าคล้ายฝนชอบเขาต้องระวังตัวเองดี ๆ ด้วยนะรู้ไหม อย่าอยู่กับผู้ชายกะล่อนสองต่อสองเด็ดขาด"

"พี่ณธีร์นะเหรอ กะล่อน" คล้ายฝนทำหน้าไม่เชื่อ

"ใช่นะสิ เรากำลังพูดถึงเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"พี่ขอเตือน อย่าโดนความหล่อนั่นหลอกเด็ดขาด เข้าใจไหม"

"...เข้าใจแล้วค่ะ คล้ายฝนชอบพี่ณธีร์เพราะว่าเขาเต้นลีลาศได้สวย เท่ ชื่นชมในความสามารถเท่านั้นเอง"

"เหรอ พี่จะเชื่อได้ไหมเนี่ย แต่ยังไงก็ดูแลตัวเองให้ดี ๆ แล้วกัน อ่อ! ระวังแฟนคลับเขาไว้ด้วย แต่ละคนดูท่าจะแรง ๆ"

"อันนี้คล้ายฝนพอรู้อยู่"

ดูท่าที่คับฟ้าพูดแบบนี้คงมีเรื่องกับแฟนคลับและก็พี่ณธีร์มาแน่ ๆ

"คับฟ้าคุยกับพี่ณธีร์มาเหรอ"

"อืม ถ้าไม่ได้คุยพี่จะรู้เหรอว่าเขาเป็นคนยังไง และณธีร์นี้แหละที่เป็นคนรู้ว่าพี่ปลอมตัวเป็นคล้ายฝน"

"อะไรนะ" คล้ายฝนตกใจไม่อยากจะเชื่อสองหูที่ได้ยิน

"เตรียมรับผลที่จะตามมาด้วยล่ะคุณน้องสาว"

คับฟ้าฉีกยิ้มให้คล้ายฝนที่ยังคงนิ่งอึ้งยกมือลูบหัวเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องเข้านอนเพราะพรุ่งนี้เขาต้องไปทำงานแต่เช้ากลับไปเป็นพนักงานบริษัทตามเดิม