Chương 4: ตอนที่4 การสูญเสียการตาย
เซียวไป๋เออร์เดินเข้าไปทามกลางเสียงหัวเราะเสียงนินทาเสียงคนตะโกนด้วยความดูถูกต่างๆ
เขาก้าวเดินออกไปที่ละก้าวเดินเข้าไปใจกลางสนามทดสอบความสามารถบนหน้าของเขาเต็มด้วยความเย็นชาไม่สนเสียงของคนภายนอก
เซียวไป๋เออร์ยืนอยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสสำนักฟ้าสวรรค์เขากล่าวขึ้นมาว่าข้าเซียวไป๋เออร์ขอรับการทดสอบจากสำนักฟ้าสวรรค์ ผู้อาวุโสเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขาปล่อยให้เซียวไป๋เออร์ย่างก้าวเข้าไปทดสอบบนลูกเเก้วใจกลางสนาม
ก่อนที่เขาจะสัมผัสลูกเเล้วข้างหน้าเขานั้นเซียวไปเออร์ได้หัวเราะขึ้นมา ฮึฮึฮึ
ผู้คนบริเวณนั้นต่างคนสงสัยขึ้นมาทำไมเซียวไป๋เออร์ถึงได้หัวเราะขึ้นมากัน เจ้าสำนักฟ้าสวรรค์ได้เเปกใจกับสิ่งที่เซียวไป๋เออร์ได้ทำลงไป
เซียวไป๋เออร์เขานึกคิดถึงวันที่เขา พยายามฝึกตามในหนังสือพ่อเเม่ของเขาให้มาไม่ว่าเขาจะพยายเพียงใดก็ไม่มีอะไเกิดขึ้นมา
ข้านั้นพยายามมาทั้งกลางวันกลางคืนกับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงขึ้นมาจนกระทั้งข้าเซียวไป๋เออร์หมดหนทางจนตัวข้านั้นต้องไปขอ พรจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เเต่สิ่งที่รับจนถึงตอนนี้กับให้ความรู้สึกไร้ค่าสิ้นดี
พระเจ้าหรอนํ้าตาเเห่งพระเจ้าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์พระเจ้าสร้างทุกสรรพสิ่งอยู่เหนือทุกสรรพสิ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพียงคำเพ้อเจ้อเป็นสิ่งที่มนุษย์คิดขึ้นมาเท่านั้น ตัวของข้านั้นไม่เชื่อเรื่องพระเจ้า
หลังจากนั้นเขาสัมผัสลงไปบนลูกเเก้วลูกนั้นเเต่กับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาไม่มีเเม้เเต่เเสงสาดส่องใดๆเกิดขึ้นมาเลย
ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นต่างก็พากันมึนงงมันเกิดอะไรขึ้นมามันหมายถึงอะไรกันทำไมเซียวไป๋เออร์สัมผัสไปบนลูกเเก้วเเต่กับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมา
เอ่อ..
ผู้อาวุโสได้พูดขึ้นมาด้วยเสียงอันดังก้องอยู่ในที่เเห่งนั้น เป็น..
เป็นไปได้ยังไงกัน มนุษย์ที่เกิดมาบนโลกใบนี้ต่างคนก็มีพลังลมปราณกันทั้งนั้นเเต่กับเด็กคนนี้เขาไม่มีพลังลมปราณใดๆเลย
ทั้งชีวิตของเขาจะเป็นเพียงคนธรรมดาไม่สามารถฝึกตนใดๆได้ทำเป็นได้เพียงชายธรรมดาเพียงเท่านั้นเอง
เมื่อได้ยินสิ่งนั้นออกไปมีเสียงหัวเราะมากมายดังขึ้นมารอบข้างของเขามากมายเหย้าเหย้าได้มองไปบนใบหน้าเซียวไป๋เออร์
เหย้าเหย้าสงสารเซียวไป๋เออร์ เจ้าเป็นเพื่อนสมัยเด็กของข้าเจ้าเป็นเพื่อนที่ดีต่อข้ามาโดยตลอดค่อยช่วยเหลือตัวของข้ามาโดยตลอด
ตั้งเหตุการณ์ในวันนั้นพวกเราทั้งสองไม่ได้พบเจอกันอีกเลยทำไมเจ้าถึงเปลี่ยนไปเพียงนี้กัน ไหนกันเด็กที่เข็มเเข็งยิ้มเเย้มหัวเราะ เเต่มาวันนี้เจ้าไม่เเม้เเต่จะมองหน้าข้า สิ่งที่เกิดขึ้นมาในวันนั้นข้าต้องขอโทษเจ้าจริงๆข้าต้องเลือกในสิ่งที่ดีกว่าเพื่อครอบครัวตระกูลของข้า
สถานที่เเห่งนั้นกับเข้าสู่ความเงียบสงบไม่มีเเม้เเต่เสียงอันใด
ในจังหวะนั้นเองกับมีเสียงเซียวไป๋เออร์ดังขึ้นมา ดี ดีมากข้าคิดไว้ไม่มีผิดตัวตนของข้านั้นไร้ค่าพระเจ้าเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝัน
ในเมื่อข้าไม่ผ่านตามเกณฑ์ที่กำหนดงั้นตัวของข้านั้นขอท้าทายซูซิงหมิ่งพวกเจ้าคงไม่ห้ามตัวของข้า
ซูซิงหมิ่งได้มองไปหาเซียวไป๋เออร์ก่อนจะพูดขึ้นมาเป็นเพียงขยะไร้ค่าไม่มีเเม้เเต่พลังลมปราณเจ้าบังอาจมาท้าทายข้า
ฮ่าฮ่าฮ่า ฮึ ซูซิงหมิ่งหรือว่าเจ้าไม่กล้ารับคำท้าทายจากข้างั้นรึเจ้ากลัวอันใดกัน
ซูซิหมิ่งยอมรับคำท้าทายจากเซียวไป๋เออร์พวกเขาทั้งสองคนพร้อมที่จะต่อสู้กันทุกวินาที
ซูซิงหมิ่งพุงจู่โจมเข้าหาเซียวไป๋เออร์ไม่หยุดเซียวไป๋เออร์เเม้เขาไม่มีพลังลมปราณเขาก็ไม่ได้ล่มลงเลย
ทุกคนต่างก็ได้เเต่ตกใจมันเกิดอะไรขึ้นมาเด็กคนนั้นไม่มีเเม้พลังลมปราณเเต่เขาก็ไม่ล่มลงกับกับพื้นเเม้เเต่ครั้งเดียว
เหย้าเหย้าได้เเต่เสียใจเเม้เเต่เพื่อนค่อยช่วยเหลือเขามาโดยตลอดเเต่อยู่เพียงเเค่ข้างหน้าเเต่นางกับทำอะไรไม่ได้เลยยืนดูคู่หมั้น รังเเกเพื่อนสมัยเด็กของนาง
เซียวไป๋เออร์เลือดอาบเต็มร่างกายของเขาเซียวไป๋เออร์พูดดูถูกซูซิงหมิ่งนี้หรือคนที่มีพลัง ลมปราณเป็นอันดับหนึ่งในการทดสอบเเต่กับทำให้ข้าลงไปจ่มกับพื้นดินไม่ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า
ทุกคนต่างอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นเด็กคนนั้นยังยืนอยู่ได้ทามกลางสภาพร่างกายที่ไม่มีพลังลมปราณใดๆเลย
ซูซิหมิ่งเขาได้ใช้ความสามารถครั้งเเรกกับเซียวไป๋เออร์
จงรับมันไปซะคมดาบวารีในจังหวะนั้นเองมีใบมีดวารีขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมาทางกลางการต่อสู้มันพุ่งจู่โจมไปหาเซียวไป๋เออร์อย่างรวดเร็ว
คมดาบอันใหญ่นั้นพุ่งทะลุร่างกายเซียวไป๋เออร์กลางหน้าอกของเขาทำให้เขากระอักเลือดออกมา
ทามกลางสภาพร่างกายครึ่งจะตายไปอยู่เเล้วเเต่เขาพูดมาด้วยนํ้าเสียงอันไม่ย่อท้อเจ้าทำได้เพียงเท่านี้รึซูซิงหมิ่งเจ้ามีอะไรที่จะทำให้ข้า ล่มลงตรงนี้หรือไม่
ในจังหวะนั้นเองซูซิงหมิ่งเขาได้ใช้ความสามารถของเซียนหกวิถีในจังหวะนั้นเองท้องฟ้ากลายเป็นสีเลือดสนิทมีสายฟ้าแลบมากมาย
สายฟ้าพวกนั้นก่อตัวขึ้นเป็นวงเเหวนดาบ หลายร้อยอัน เซียวไป๋เออร์เจ้าจงตายไปกับคำท้าทายของเจ้าเทิด
ใบมีดสายฟ้าเเลบพุ่งเข้าหาเขาอย่างต่อเนื่องจนสนามพังทลายพื้นที่ความลึก100ลีทุกคนต่างก็คิดว่าเขาคนได้ตายลงไปไม่เหลือเเม้เเต่ร่างกาย
ในจังหวะนั้นเองซูซิงหมิ่งกระอักเลือดออกมาเเล้วล่มลงกับพื้นเขาใช้ความสามารถเกินขีดจำกัดของร่างกายมนุษย์ที่จะรับเอาไว้ได้
หมอกควันเริ่มจ้างหายออกไปทุกคนมองในใจกลางหลุมลึกเเห่งนั้นกับพบเจอกับร่างกายของเซียวไป๋เออร์เขากล่าวขึ้น ชีวิตของข้าคงมาได้เพียงเท่านี้
ท่านพ่อท่านเเม่ข้าขอโทษพวกท่านทั้งสองคนข้าคงไม่มีโอกาสจะพบเจอท่านทั้งสองอีกต่อไปก่อนเขาจะตายเขาหยิบลูกปั้นดินเผาออกมาหนึ่งตัว ทุกคนต่างสงสัยเขาจะตายเเล้วทำไม่เขาถึงหยิบมันออกมากัน
เหย้าเหย้าเห็นสิ่งนั้นทำให้นาง นํ้าตาไหลออกมาไม่หยุดข้าเซียวไป๋เออร์จะสร้างลูกปั้นที่เจ้าชอบให้ในวันเกิดของเจ้าเหย้าเหย้าได้คิดถึงความหลัง
เจ้าไม่ลืมคำมั่นสัญญาของข้ากับเจ้าข้าทำอะไรลงไปข้าไม่สามารถทำอะไรได้เลยมองดูเจ้าตายลงไปต่อหน้าของข้า
ฮึ่ม..
ที่ไหนกันข้ายังไม่ตายเขาตื่นขึ้นมาในถํ้าเเห่งหนึ่งมีความมืดสนิท...
เมื่อพระเจ้าไม่มอบความสามารถให้เเกข้า ข้านี้เเหละจะกลายเป็นพระเจ้าเพียงหนึ่งเดียว..
— Chương tiếp theo sắp ra mắt — Viết đánh giá
Tình trạng nguồn điện hàng tuần
-- Xếp hạng
Quyền lực 
-- Đá
Quyền lực