ดาวน์โหลดแอป
41.17% Sobreviviendo al fin del mundo en Latinoamérica / Chapter 42: Capítulo 42 – Despertar

บท 42: Capítulo 42 – Despertar

Punto de vista Alejandra

Cuando escuchamos el maullido Melissa y yo volteamos automáticamente solo para ver a Kitty que finalmente despertó de su sueño. Había dormido por tres días seguidos y finalmente había terminado su proceso de evolución.

No había muchos cambios físicos en ella a excepción de su tamaño que aumentó ligeramente y su pelaje anteriormente amarillo se volvió rojizo.

El gato salto a la camilla donde descansaba Melissa y paso su cabeza por ella. Este es un comportamiento completamente normal en donde deja sus feromonas en ti para demostrar a otros gatos que era una persona de su grupo. Melissa empezó a sobar la cabeza de Kitty mientras esta última ronroneaba.

Parece que no sufrió cambios serios Leo se pondrá feliz cuando llegue. Espero que vuelva pronto. ¿Por qué no dejo de pensar en él? =Sera que…? Mis mejillas se sentían algo calientes por lo que lleve mis manos a mi rosto. ¡No! ¡Él ya tiene a Julia! No puedo meterme en su relación. Pero se veía tan guapo cuando me salvo y después cuando me dio comida sentí como si fuera mi príncipe azul. ¿Debería luchar por él? ¿No soy fea verdad? Agache la mirada y vi mis pechos los cuales compare mentalmente con los de Julia. ¿Le gustaran grandes? Suspire al saber que actualmente era completamente inútil en el grupo, no hacía nada más que ayudar a Leo a cocinar. No podía pelear como lo hacía Julia o Leo y no podía cocinar tan bien como Leo. Su comida es realmente buena parece como si fuera sacada de un hotel cinco estrellas o de un restaurante Michelin. En cuanto a mi estado.

Nombre: Alejandra

Edad: 21 años

Constelación: Virgo

Clase: Druida (Épico)

Nivel: 0

Estadísticas

Fuerza: 11

Defensa: 10

Velocidad: 11

Sabiduría: 13

Encanto: 19

Habilidades:

Crecimiento acelerado (Únicamente efectivo en plantas), Comunicación con plantas, Ataque de raíces.

Objetos equipados: Ninguno

Mis habilidades eran inútiles ya que no podía usarlos en la ciudad. Por lo que prácticamente no podía luchar. Cada vez que las intentaba usar no sucedía nada, solo hablaba con la hierba en piso que me decía que me quitara que les tapaba el sol.

Me daba ganas de arrancarlas del piso y pisarlas por lo frustrada que estaba. Incluso ahora eh estado practicando con las macetas que están dentro del hospital que aparte de mover un poco la tierra no he logrado mucho avance.

Talvez simplemente tengo que aceptar el hecho de que soy inútil. No sirvo más que para carne de cañón y mis delirios de buscar comida por mi cuenta no fue más que una estupidez. Casi acabo violada por un monstruo horrible.

Alejandra: Ya vuelvo. Voy a tomar aire.

Melissa: Esta bien.

Sali de la sala de emergencia y camine sin rumbo por el pasillo. No había electricidad, pero contábamos con una iluminación natural del sol que nos permitía ver con claridad. Pasé por muchas habitaciones las cuales tenían las puertas abiertas en ellas solo había mujeres embarazadas y ancianos o esto es lo que pensé al principio. Al parecer el día del accidente había una persona en coma que ha estado hospitalizado hasta la fecha. Sin embargo, tenía muerte cerebral por lo que murió cuando el apoyo vital se quedó sin energía. La habitación fue cerrada porque no tenían un lugar para almacenarlo y se prohibió la entrada a todos.

Nadie hablaba de ello y no había ni un solo familiar de él. Morir sin nadie alrededor o que se preocuparan por ti. La historial del señor me hizo pensar que casi acabo así. No literalmente como el, pero si muerta. Las mujeres abusadas por esa cosa terminaban muriendo durante el parto o como comida. Tuve mucha suerte, pero no podía seguir contando con él.

Niño 1: ¡Mamá tengo hambre!

Niño 2: ¡Mamá yo también tengo hambre!

En un cuarto dos niños estaban molestando a sus madres para conseguir algo de comer. Las madres parecían algo desnutridas junto con los niños. Solo ha pasado una semana y posiblemente ya haya gente muerta por el hambre.

Sara: Mamá tengo un algo para ti…

Vi a la pequeña Sara en una de sus habitaciones. Vestía un lindo vestidos con estampados de girasoles y unos zapatitos negros. Sus rasgos faciales eran sus ojos cafés y un característico agujero entre sus dientes. Su cabello era negro y recogido en una trenza. Era muy linda y adorable. Cada vez que la veía me daban ganas de garrarles esas mejillas regordetas y rosadas.

Sara era más pequeña que Melissa, pero eso no les impedía hacer amistad.

¿?: ¿Qué cosa?

Sara: Toma

Sara saco un paquete de galletas que le di esta mañana para desayunar.

¿?: ¿De dónde sacaste eso?

Sara: Me lo dieron, pero no haz comida nada desde ayer las guarde para ti.

¿?: Guárdalas. Estas en crecimiento y necesitas alimentarte bien. ¿No quieres crecer?

Sara: ¡!

Sara: Si quiero, pero tú mamá…

Sara empezó a sollozar lo que provocó que su madre la abrazara.

Sara: Extraño a papá… Sob… Sob… Todo es mi culpa… Sob… Si no me huera… Sob… Enfermado… Sob… Estaríamos con papá… Sob…

La pequeña Sara se volvió un mar de lágrimas no esperaba que detrás de esa sonrisa tan resplandeciente que siempre tenía. Estuviera escondiendo todos sus sentimientos.

La madre de Sara agarro el paquete de galletas de las manos de Sara y empezó a comer. Debería de hablar después que regrese Leo para enviarle un poco de comida extra a Sara. ¿Pero que calificaciones tenía? Solo soy una mujer afortunada que se unió a su grupo por coincidencia.

Al llegar al lobby vi a una anciana arreglando un pequeño altar con una mujer embarazada. Había rosarios y velas con fotos de las personas que salieron a buscar comida. Sin embargo, solo había tres fotos en el altar la de un anciano, una chica que lucía joven y una doctora muy guapa. Sentía que era un poco injusto ya que se fueron más personas y no solo ellos, pero podía entender que no tenían fotos de todos.

Seguí caminando hasta que regresé a la sala de emergencia en donde Kitty y Melissa estaban durmiendo.


next chapter

บท 43: Capítulo 43 – Recibimiento

Punto de vista de Leo

Habíamos corrido durante ya casi tres horas. Tuvimos que escondernos muchas veces en edificios abandonados por las estampidas de monstruos que corrían de un lugar a otros. Incluso pudimos ver el destino de un sobreviviente que se aventuró a buscar comida, pero fue devorado por una serpiente gigante.

Decidimos no intervenir por la situación de peligro en el que nos encontrábamos. Priorizando que teníamos que volver al hospital. Diana quiso ayudar, pero la detuve a tiempo tapándole la boca con mi mano. Cuando la serpiente se fue finalmente habíamos continuado el camino de regreso. El hospital ya era visible y unas fuertes ganas de tirarme sobre una cama y dormir una semana ya se había apoderado de mi mente.

Ya era casi de noche y el sol ya estaba terminando de ocultarse. Golpee la puerta de entrada que conectaba con el lobby tal y cual habíamos acordado como señal. La puerta se abrió y un anciano nos recibió.

Anciano: ¡Morales viejo amigo haz vuelto con vida!

Morales: JAJAJA. ¡Ya sabes el dicho! ¡Hierba mala nunca muere! Primero te iras tu antes que yo. JAJAJAJA

Anciano: ¡Pasen! ¡Pasen!

Entramos todo y una vez hecho el anciano empezó a cerrar la puerta nuevamente. Caminamos hacia el Lobby donde estaban todos en el hospital rezándole a un altar con velas.

Diana: ¿Esa es mi foto?

Cristina: ¡La mía también está ahí!

Morales: ¡Mujer aun no me he muerto! ¡Ven y saluda a tu esposo!

La anciana que se encontraba sentada en una silla con la cabeza baja y sosteniendo un rosario alzo la mirada bruscamente mientras lagrimas caían por su cara. La anciana dejo caer el rosario y salió disparada hacía el anciano Morales. Sonia, Alejandra y Melissa salieron disparadas también directas a abrazarme por alguna extraña razón. Podía entender a Melissa, pero ¿Por qué Sonia y Alejandra?

Julia/Leila: ¡Aléjense de él!

Julia empujo a Sonia y Alejandra de mi después agarro mi brazo evitando que ellas se volvieran a acercar a mí.

Leo: JAJAJA.

No pude evitar reírme ante esta escena lo que fue acompañada de risas de los demás sobrevivientes.

Mario: ¡Regresamos y traemos comida para todos!

Mario alzo su mochila que únicamente estaba llena de cigarrillos, alcohol y carne seca. Lo cual emociono a los ancianos que estaban aquí. Las mujeres por otro lado se enojaron.

Diana por otro lado abrió su bolsa y saco arroz, aceite, sal, frejoles, frutos secos y fideos. Cristina la siguió mostrando enlatados como atún y otros alimentos. El anciano también abrió su bolso el cual dejaba a la vista más alimentos variados como café soluble, azúcar y botellas de agua. Julia y yo lanzamos nuestras bolsas que contenía más alimentos no perecibles que habíamos recolectado para ellos. Al fin y al cabo, nosotros teníamos muchas reservas en nuestros anillos por lo que no necesitábamos esas provisiones. No mejor sería contribuir con todos. Ellos se lanzaron y nos abrazaron mientras nos agradecían por todo lo que hicimos por traerles alimentos.

Sonia: ¿y Milton? No lo veo.

Leo:…

Julia:…

Cristina:…

Mario:…

Diana: El… El… El murió.

Al escuchar las palabras de Diana todos se agacharon sus cabezas y empezaron a rezar nuevamente. Yo en lo personal no creía en esas cosas, pero después de todo esto creo que solo puedo confiar en mí mismo y ya no descarto la existencia de dios. Al fin y al cabo, estaba confirmado que si existen o existieron.

La tristeza era visible en cada uno de los rostros de las personas en esta sala. Incluso Sonia estaba derramando lágrimas de tristeza por Milton. El joven policía que arriesgo su vida por todos y que poseído por un demonio. Me acerqué a Diana y le dije al oído.

Leo: No les digas lo que paso. Solo diles que murió peleando contra los monstruos.

Quería preservar la memoria de Milton en todos y que no fuera recordado como una persona que fue poseída por un demonio.

Luego de ello pasamos un rato compartiendo con todas las personas. María la hermana de Cristina preparo chocolate caliente a base de agua y leche en polvo. Los niños estaban felices mientras que las demás mujeres repartían los alimentos y preparaban emparedados para todos. Melissa se divirtió mucho jugando con los demás niños. Kitty llego en algún momento lanzándose a mi hombro.

Me sorprendió verla despierta por lo que acaricié su cabeza y le di una tira de carne la cual disfruto mucho.

Leo: Te traje unos regalos.

Kitty: Miau~

Kitty paso su rostro por el mío como si me estuviera agradeciendo. Siempre pensé que Kitty era inteligente pero ahora sentí que se ha vuelto más sapiente. Tal vez es un resultado de su evolución. ¿Debería de comprarlo?

Leo: Ojo de la verdad

Estado

Nombre: Kitty

Raza: Gato llameante (E)

Descripción: Una raza protectora y cálida. Sus poderes se centran en las llamas pudiendo disparar una columna de fuego concentrado desde su boca. Su aliento no la única arma que tienen ya que pueden sacar sus afiladas garras que al inyectarlas con mana cambian como si fuera metal al rojo vivo. Pudiendo cortar láminas de metal como si fuera mantequilla.

Estadísticas:

Fuerza: 18

Defensa: 12

Velocidad: 23

Sabiduría: 12

Encanto: 20

Habilidades:

Bola de fuego, Garras ardientes, Visión nocturna, Sentidos agudos, Agilidad de gato, Sexto sentido.


Load failed, please RETRY

สถานะพลังงานรายสัปดาห์

ป้ายปลดล็อกตอน

สารบัญ

ตัวเลือกแสดง

พื้นหลัง

แบบอักษร

ขนาด

ความคิดเห็นต่อตอน

เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C42
ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
  • คุณภาพงานเขียน
  • ความเสถียรของการอัปเดต
  • การดำเนินเรื่อง
  • กาสร้างตัวละคร
  • พื้นหลังโลก

คะแนนรวม 0.0

รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
โหวตด้วย Power Stone
Rank 200+ การจัดอันดับพลัง
Stone 0 หินพลัง
รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
เคล็ดลับข้อผิดพลาด

รายงานการล่วงละเมิด

ความคิดเห็นย่อหน้า

เข้า สู่ ระบบ

tip ความคิดเห็นย่อย

คุณลักษณะความคิดเห็นย่อหน้าอยู่ในขณะนี้บนเว็บ! เลื่อนเมาส์ไปที่ย่อหน้าใดก็ได้แล้วคลิกไอคอนเพื่อเพิ่มความคิดเห็นของคุณ

นอกจากนี้คุณสามารถปิด / เปิดได้ตลอดเวลาในการตั้งค่า

เข้าใจแล้ว