บท 22: CHAPTER 21
"JUST testing the waters," ani Ted, nakangiti.
"You!" Mahina niya itong sinuntok sa sikmura.
Tumawa ito saka tumingin sa mukha niya. Maya maya ay dumapo ang palad nito sa pisngi niya, pinisil iyon, pagkatapos ay tumayo na ito. "I'm starved. Kain muna tayo," yaya nito.
He helped her up and gently caressed her breast.
"Get dressed," utos nito kapagdaka.
Tumalima naman si Tatiana pero bago siya makalayo sa lalaki ay pinalo pa siya nito sa pang-upo. Si Ted naman ay lumabas na ng silid.
Napatitig na naman sa itsura niya si Tatiana pagharap niya sa salamin. She could hardly believe she had managed to do what she had done. That is, to seemingly disappear from the face of the earth. With Ted's help, of course. Hindi rin niya mapigilan ang maalala ang isa pang lalaki sa buhay niya. And she couldn't help but wonder how he is doing. Muli siyang inatake ng matinding kagustuhan na makita ulit ito.
"I'm waiting." Mula sa labas ng nakasarang pinto ng kuwarto ay narinig niya ang boses ni Ted. Dahil doon ay nagmadali na siya ng pagkilos. Nang papunta na siya sa banyo ay saka lang niya narinig ang papalayong yabag galing sa hallway.
SA sala niya dinatnan si Ted. Nakasindi ang malaking TV, nasa isang news channel. Tungkol sa lindol na nangyari sa Indonesia ang balita nang pababa siya ng hagdan.
"In other news, in the Philippines, Senator Andreo Durante was hailed for his rescue of a teen involved in..."
Mabilis nang pinindot ni Ted ang remote kaya hindi na narinig ni Tatiana ang kabuuan ng balita. Mabuti na rin. Hearing the news made her heart start pounding.
"Ready?" baling sa kanya ni Ted.
"Oo naman. I'm so hungry I could eat you." Sinadya niyang ibaba ang tingin sa harapan nito.
"Oh, you, will. Later. That's a threat," ganti nito.
"No, not a threat, a promise." Ngumisi siya.
Nang pumaikot ang isang braso ng lalaki sa beywang niya para antabayanan siya sa paglakad ay naisip na naman ni Tatiana na I've come a long way.
Sa isang kilalang restaurant siya dinala ni Ted. Paghinto pa lang nila sa labas ay napatingin na siya sa lalaki. Magpo-protesta dapat siya.
"It's time you do this," anito.
"But..."
"No buts. Come on." He looks as if he wouldn't take no for an answer.
With a sigh, she started to get out of the car. Only to freeze when she saw someone walking past their vehicle. Someone she was not ready to face. Not yet. Maybe, not ever. Ang daddy niya. Would he recognize her? Ang tindi ng kaba niya. Nakahinga lang siya nang maluwag nang lagpasan nito ang sasakyan nila at lumulan na sa naghihintay na Fortuner.
สถานะพลังงานรายสัปดาห์
-- การจัดอันดับด้วยพลัง 
-- หินพลัง