บท 147: Daniel (Chapter 56)
BIGLANG may narinig akong nabasag sa labas. Ano 'yon? Lalo akong kinilabutan. Nanginig ako kaya napayakap ako sa 'king sarili. Napatingin ako sa bintana. Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ako maaaring magkamali. Anino ng isang tao ang nakita ko.
Humugot ako nang malalim na hininga. Hindi ako dapat matakot.
"Sino 'yan?" tanong ko. Pilit kong nilabanan ang takot nang mga sandaling iyon.
Pero nawala na ang anino. Wala ring sumagot sa tanong ko. Nanginginig akong tumayo.
"Sino 'yan?" ulit ko. Mas malakas na ang boses ko no'n.
Nakarinig ako ng mga yabag sa labas. Lalong kumabog ang dibdib ko. Gusto kong puntahan si nanay Lea sa kwarto at gisingin. Pero naisip kong wala ring silbi dahil umiinom si nanay ng sleeping pills. Hindi ito basta-bastang nagigising. May insomnia kasi si nanay kaya niresetahan ng gamot.
Bahala na!
Dahan-dahan akong naglakad patungo sa pintuan. Binuksan ko iyon. Sumalubong sa akin ang napakalamig na simoy ng hangin na lalong nagpatindig ng aking mga balahibo. Nakita ko ang flower pot na basag sa may pintuan.
"Sino 'yan? Lumabas ka! Hindi ako natatakot sa 'yo!" pasigaw kong sabi.
Nang mga sandaling iyon ay naramdaman ko talagang may mga matang nakamasid sa akin.
Biglang may nakita akong lalaki na tumakbo papunta sa likod ng bahay. Nanlaki ang mga mata ko sa labis na takot. Pero nanaig pa rin ang katapangan ko. Kinuha ko sa gilid ng pinto ang batuta ni tatay. Doon talaga inilagay ni tatay 'yon just in case may bigla ngang manloob sa 'min.
Lumabas ako ng bahay hawak ang batuta. Alam kong maliit pa ako at hindi ganoon kalakas pero wala na akong pakialam. Si God na ang bahala sa 'kin. Dahan-dahan akong naglakad. Dinala nga ako ng aking mga paa sa likod ng bahay. Buo ang isipan kong nasa paligid lamang ang nakitang lalaki.
Hanggang sa narating ko ang kubo. Tahimik lang naman doon. Naisip kong tulog si kuya Jin.
Nasaan na kaya ang lalaking nakita ko kaninang tumakbo?
Naisip kong bumalik na sa loob ng bahay. Sabi ko sa sarili no'n na bukas na bukas din ay ipapaalam ko kay tatay ang tungkol doon. Baka may gustong pagnakawan kami.
Pagtalikod ko ay bigla akong nabangga sa kung ano.
"Ano'ng ginagawa mo rito?"
Muntikan na akong mapatili sa takot. Buti na lang at nagsalita agad ang nabangga ko. Nakahinga ako nang maluwag. Akala ko kung sino. Si kuya Jin pala.
Pero bakit nasa labas pa si kuya? Akala ko tulog na siya.
"Ikaw pala, kuya Jin," sabi ko. Pilit akong ngumiti sa kanya. Napalunok ako nang maraming laway. Tanging itim na panloob lamang kasi ang suot niya.
"Ano'ng ginagawa mo rito?" ulit niya.
Madilim ang paligid pero sapat na ang liwanag ng buwan para makita ko siya. Seryosong-seryoso siyang nakatitig sa 'kin. Muli akong kinabahan.
"Sorry, kuya Jin. Kasi may nakita akong tao kaninang tumakbo papunta-"
Hindi ko natapos ang aking sasabihin nang biglang sinuntok ako nang malakas ni kuya sa tiyan. Sumadsad ako sa lupa.
"Kuya, bakit?' umiiyak kong tanong sapo ang tiyan. Nahirapan akong huminga sa sobrang sakit. Malabo ang aking paningin.
Pero hindi siya tumugon. Sa halip ay hinawakan niya ang magkabila kong braso. Napahagulgol ako sa sakit. Sobrang higpit kasi nang pagkakahawak ni kuya. Inangat niya ako paharap sa kanya. Tinitigan niya akong mabuti. May galit sa kanyang mukha.
"Kuya Jin, bitawan mo ako. Maawa ka sa 'kin," pakiusap ko sa kanya.
Ayaw pa rin talaga niyang magsalita. Humakbang siya papuntang kubo habang buhat-buhat pa rin ako. Dumoble na ang galit na nakikita ko sa kanyang mukha. Para akong kinukuryente nang mga sandaling iyon. Naghabol ako ng hininga.
Nang nasa pintuan na kami ng kubo ay sinipa niya iyon at bumukas. Inihagis niya ako papasok sa loob.
"Aray..." sigaw ko nang bumagsak ako sa sahig. "Kuya Jin, papatayin mo ba ako?"
Hindi pa rin nagsasalita si kuya. Pakiramdam ko'y malalagutan na ako ng hininga anumang oras. Ramdam na ramdam ko pa rin ang matinding kirot sa tiyan dulot nang malakas niyang suntok.
Nagsindi si kuya Jin ng kandila kaya lumiwanag sa kubo. Malinaw na sa paningin ko si kuya Jin. Kahit naka-brief lamang siya ay parang baliwala na iyon sa akin. Nanaig ang matinding takot ko sa kanya.
"Kuya, maawa ka sa 'kin. Ano bang nangyayari sa 'yo?" humihikbi kong tanong sa kanya. Mahigpit na niyakap ko ang sarili. Naliligo na ako sa pawis.
Tingin ko kay kuya Jin noon ay isang demonyo. Nakakatakot. Ang mga mata niya ay parang sa leon na anumang sandali ay handa nang sunggaban ako at lapain. Hindi na talaga siya ang dati kong nakilala. Parang ibang tao na ang kaharap ko.
Nag-isip ako ng paraan na makatakas pero sa liit ko, alam kong mahirap. Ang ginawa ko'y sumigaw ako nang malakas. Nagbakasakali akong may makarinig at sumaklulo. Kaagad na tinakpan ni kuya ang bibig ko. Pakiramdam ko'y nawasak na iyon.
"Manahimik ka... punyeta!" galit niyang sabi.
Napatango-tango na lamang ako. Inalis naman niya ang kamay sa aking bibig.
Ang sunod na ginawa ni kuya ay puwersahan niyang hinubad ang aking mga kasuotan. Hanggang sa hubot-hubad na ako n'on. Lalo akong nakaramdam nang matinding lamig kaya napayakap ako sa aking sarili.
"Kuya, tama na..."
Tumayo siya. Tinitigan niya akong mabuti. Dahan-dahan siyang lumuhod sa aking harapan. Hinawakan niya ang kanang hita ko para mapaharap ako sa kanya. Biglang nagbago ang mga titig niya sa 'kin. Nawala na ang matinding galit.
Ano 'tong nababasa ko sa kanyang mga mata? Pagnanasa? Alam ko ang ganoong uri ng titig. Maraming bakla ang napapansin kong gano'n makatitig sa mga poging lalaki. Si tatay rin kapag nanunood ng basketball sa TV.
Ang sunod na ginawa ni kuya Jin ay labis kong ikinagulat. Bigla siyang sumubsob sa gitna ng mga hita ko. Naramdaman kong isinubo niya ang aking ari. Pinaglaruan niya ng bibig at dila gaya nang ginawa ko sa kanyang ari noon.
Pero bakit?
Ako ang dapat na gumawa ng bagay na 'yon sa kanya. Ako ang dapat na naglalaro ng ari niya.
Maraming katanungan sa isipan ko nang mga sandaling iyon na hindi ko kayang sagutin. Hindi ko alam kung bakit nagustuhan ko na rin ang ginagawa ni kuya sa ari ko. Alam kong tinigasan na ako sa kanyang bibig. Parang uhaw na uhaw si kuya Jin.
Hanggang sa naramdaman ko na ang kakaibang sarap na hindi ko maipaliwanag. Katulad nang naramdaman ko noong pinaglaruan ko rin iyon habang pinagmamasdan sila ni tatay Rey.
"Aahhhh..." mahaba kong ungol. Nilabasan nga ako sa bibig ni kuya Jin.
Patuloy pa rin si kuya sa paglalaro ng ari ko. Hanggang sa hindi ko na kaya ang matinding kiliti. Hinawakan ko ang ulo niya. Pilit kong hinuhugot ang aking ari mula sa kanyang bibig.
Mas lalong humina ang katawan ko. Ilang sandali lang ay humiga si kuya Jin sa aking tabi. Niyakap niya ako.
"H'wag ka nang umiyak, Daniel," malambing niyang sabi. Hinalikan niya ako sa pisngi.
Napahikbi ako. "Bakit mo 'to ginagawa sa 'kin, kuya Jin?" garalgal ang boses na tanong ko sa kanya.
Pero hindi siya tumugon. Nakatitig lamang siya sa akin. Pinahid niya ng kamay ang mga luha ko.
"Daniel, atin-atin lang 'to, ha. Kapag nagsumbong ka sa nanay at tatay mo, kukulamin ko kayo," mayamaya ay sabi niya at biglang ngumiti.
Napanganga ako sa narinig mula kay kuya. Kukulamin? Alam ko kasi kung ano ang kulam. Pero seryoso ba talaga ang sinabi niya? Wala naman kasi sa hitsura niya ang pagiging mangkukulam.
Biglang sumagi sa isipan kong baka panaginip lang ang lahat. Tama, panaginip lang. Hindi totoo ang mga nangyayari. Hindi ako naniniwalang magagawa sa 'kin 'to ni kuya Jin.
Pumikit ako. Dahil siguro sa matinding panghihina ng katawan ay hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.
สถานะพลังงานรายสัปดาห์
-- การจัดอันดับด้วยพลัง 
-- หินพลัง