บท 2: CHAPTER 02
Alice's POV.
"Ayos ka lang, Miss?" he whispered while we were both catching our breath. This is the long run I've ever had. I nodded to the unknown man beside me and continued to observe the look-like-have-a-rabies people in the middle of the open area of the subdivision we'd entered.
We're currently hiding from the trashcan that was rowed in the corner of the old building and we're behind on it. Those creatures... para silang mga wala ng buhay kung kumilos. Napangiwi ako nang mapuna ko ang ilan sa kanilang nabubulok na ang balat at parte ng katawan. Hanggang dito ay amoy ang parang nabubulok nilang laman kasama na ang mga basurang nakatambak hindi kalayuan sa kaliwa ko. I cover my mouth and stop myself from vomiting. They're also like having epilepsy and convulsions that makes my heart pump faster.
I squint my eyes when I saw closer to the white eye they have. Kahit noong nasa hospital ako ay 'yun rin ang napansin ko. What's with their eyes? Are they blind or have a problem with their mesh?
Napakapit ako nang mahigpit sa nanginginig kong mga tuhod nang maalalang hindi ko natawagan si Kuya para matanong ang lagay niya. I'm sure that I heard the same yells and uproarious sounds on his line. Hindi ko na alam kong ano ang gagawin. Is he okay right now? What happened to him?
"Anong ginagawa mo rito? Alam mo bang delikado ang lugar na ito sa mga taong katulad mo?" pabulong ulit niyang tanong sa 'kin na biglang nagpabago nang nararamdaman ko kanina.
Kunot noo ko siyang nilingon. Who is he to tell me where to go?! I pursed my lips and glared at him. "Sa mga nangyayari ngayon wala ng ligtas na lugar kaya kahit saan ako magpunta, magiging delikado pa rin. Itatak mo 'yan sa kokote mo," bulong ko sa kanya na may halong diin. Humawak ako sa dump waste sa harap ko para kumuha ng supporta. Kanina pa kami rito nagtatago habang nakatungkod ang mga tuhod namin para hindi nila kami mapansin. I'm feeling numb already!
He raised his two hands like surrendering and pouted like an idiot. "Woah easy, parang nagtatanong lang eh," nakasimangot niyang bulong saka tinignan din ang kanina ko pa pinagmamasdan. Pinunasan ko ang pawis ko sa noo at napatingin sa tirik na tirik na araw na mas lalong nagpadagdag sa inis ko.
What I'm gonna do now?! I was stuck here with this unfamiliar man that acted like a child and was surrounded by those bites. Wait... biters? They bite humans and spread their virus like wildfire. I look at them again and noticed their familiar actions and what they did to people they encountered with. They're familiar... I think I saw their likes before but the words stuck at the tip of my tongue.
Sigurado akong nakita ko na ang mga gaya nila. Napapikit ako para isipin nang mabuti ang tawag sa katulad nila na pakiramdam ko ay narinig ko noon sa bibig ng bunso kong kapatid. "Hoy! Ano nang gaga--" Nagsalubong ang mga mata namin ng lalaking nasa tabi ko lang at biglang naputol ang sasabihin niya nang makita ang ginagawa ko. "Teka... huwag mo sabihin sa aking nagiging katulad ka na rin nila?" pabulong niyang tanong na mababakas ang takot kaya sinamaan ko siya ng tingin.
"I'm not!" asik ko rito at agad na hininaan ang boses sa takot na marinig kami ng mga umaabang lang sa amin. Napagmasdan ko ang mukha ng kasama ko at napakunot noo. He looks like he was in his twenties already and maybe the same as my age but he acted like a child lost in this area. Ang ingay niya pa.
"Zombie..." I suddenly uttered and widen my eyes when I realized what I'd said. Right! They're called a zombie. I already have a glimpse of their likes because my parents with my younger brother like to watch supernatural and things that didn't exist. My mother even named my two names from one of the movies they've watched but I can't recall what title it is. I'm not scared of ghosts or horror stories. And those kinds of movies my family watched didn't capture my interest.
But reminiscing those times when I give glimpses of how that kind of creature bites and eats humans' flesh gives me shivers in my spine. Are they like the movie too? Do they also eat and devour human flesh?
"Zombie? Zombie ba tawag sa kanila?" tanong sa akin ng lalaking kaharap ko. Agad nanlaki ang inosente nitong mata nang tumango ako habang inaalala kung ano pa bang naaalala ko tungkol sa mga ito. "E hindi ba kumakain sila ng mga tao? Kaya siguro hinahabol nila ako...pero tao rin naman sila..." He looks dumb while talking to himself.
"That was called aswang. They're different... I thought," kalaunay napaisip na rin ako kung magkatulad ba ang zombie at mga aswang, pareho lang naman silang uhaw sa laman ng tao. By having that thought I quickly grimaced and almost puke.
Natahimik kami pareho pagkaraan ng ilang sandali. Agad kong nilingon ang lalaking nasa gilid ko nang maramdaman kong nakatutok ang mata nito sa akin. And I was right when I saw how he scanned his eyes on my clothes and pointed to my wrist.
"May dugo ang kamay mo, oh," he noticed so I quickly wipe my wrist he pointed to my hospital clothes and didn't give a glimpse of them. "At bakit ganyan ang suot mo? Takas ka ba sa mental?" puna niya na naman sa suot ko na kanina pa niya tinitignan. Matalim ko siyang tinignan at hindi na pinatulan pa ang walang kwenta niyang tanong.
I need to escape. I need to go out of here and look for Erros dahil baka kung ano nangyari sa kanya. But how? Halos lahat ng nasa paligid namin ay may makikitang mga zombies na parang alam na nandito pa rin kami at nagtatago lang.
"Sungit..." I heard him whisper. Agad na bumalik ang tingin ko sa katabi ko at may biglang pumasok sa isip ko. Wala akong pagpipilian kung hindi ang tanungin ang lalaking ito. Wala na namang ibang tao rito na pwede kong pagtanungan at hingan ng tulong.
"Do you have an idea on how to escape from here?" pabulong kong tanong sa kanya. Kailangan kong hinaan ang boses ko kung ayaw kong lapain ako ng mga nasa paligid namin na kahit kunting kilos ko lang ata ay maaalerto na agad sila.
"May alam akong daan sa taas ng building.." Hindi niya muna tinuloy ang sasabihin niya at pinagmasdan na naman niya 'yung kasuotan ko. What the hell is his problem with my clothes?!
"What?" I questioned him and couldn't hide my irritation towards him. Hindi ko na nagugustuhan ang pagpasada ng mga mata niya sa suot ko, na para bang hinuhusgahan niya ako batay lamang sa pananamit ko ngayon.
"Isasama kita.. pero sabihin mo muna sa 'kin kung bakit ganyan ang suot mo. Baka isa ka pa lang takas sa mental tapos nagpapanggap ka lang, tignan mo nga oh may dugo pa ang kamay mo. Tumakas ka siguro, no?" He squint his eye at me so I avoid his gaze and tried to calm myself. The heck? Do I look like a mental patient? Inaamin kong para talagang damit ng mental patient ang suot ko pero mukha ba akong may sakit sa pag-iisip?!
This guy is getting on my nerves and I'm starting to hate it. "I was from the Hospital. You heard it right? Hospital, so I'm a patient and not a psycho," I declared and feel a burning feeling in my chest. Pinigil ko ang sarili kong sigawan siya dahil baka mapahamak pa ako.
"Hindi ka nagsisinungaling? Promise?" I breathe so hard to control myself when he hands his little finger and squints his eyes. I glared at him and sighed deeply. I don't want to surpass my emotions right now. Baka maabutan na kami rito ng dilim at hindi na makalabas pa. I still need to find my brother.
"Stop fooling around!" I quietly cast his hand but I make a wrong move when his hand pushed the trashcan sideward that causes the latter to fall to the cemented ground. Sh*t! Lumikha ng ingay ang pagkakatabig namin dito kaya nagkatinginan kami ng kaharap ko na gulat na gulat bago namin lingunin ang mga nakapalibot sa amin.
"Takbo!" he shouted and quickly pulled my hand then we both run inside the building. Hinayaan ko siyang hilahin ako bago mabilis na tinapunan ng tingin ang nasa likod namin. Malakas akong napamura nang makita ang dami nito na sinusundan kami papasok ng lumang gusali. Halatang luma ito dahil sa tipak at mga sapot na nakapaligid sa mga pader.
"Where are we going?!" I asked him while we were still running. Ayoko sanang sumama sa isang estrangherong katulad niya pero wala na akong pagpipilian. It was my fault while we were chasing now by those so-called zombies.
"Sa rooftop!" he answered without looking at me. Kumunot ang noo ko at hindi inaasahang doon kami pupunta. I thought he knows a way out of here on the ground.
"Why?!" I questioned him while panting. Hindi na siya nakasagot nang makita namin sa first floor ang iilan na mga zombies na nakakalat sa daanan papuntang second floor. Napatigil kami at agad na sinundan ng tingin ang kamay niyang may biglang binunot sa likuran niya. Hindi ko napansin ang dalawang baril na nasa likod pala niya, isa iyong fire pistol. Kulay itim ang mga ito habang hawak niya sa magkabila niyang mga kamay. I know something about weapons because my older brother is a soldier and he brings me often to his training area.
Likod lang ang nakikita ko sa kanya pero kahit nakatalikod siya ay naramdaman ko ang pag-iiba ng aura niya. Mabigat at nakakakilabot. Earlier he acted like a child but now he instantly changed a very intimidating change. I also noticed his black hair waving when there is wind, it's messy and almost covers his eyes with the bridge of his nose that's undeniably sharp.
Bigla akong natauhan nang mabilis niyang inabot sa akin ang isa niyang baril pagkatapos niyang ikasa ito. "Use it and don't depend on me," he coldly said before he turned around and aim the creatures that were now coming our way up on the second floor. Natulala ako bago hinarap ang nasa likod ko. Parang bagong estranghero na naman ang nakita ko. Ganun ba siya magseryoso? Nag-iibang tao?
"Sh*t!" I cussed when the first zombie attack me when I turned around. Dahil sa pagkabigla ko ay bigla ko itong nasipa ko nang malakas na naging dahilan nang pagtilapon niya palayo sa 'kin. My self-defense in martial art trained me well. But hell! Just curse this dress, hindi ako makakilos ng maayos!
Mabilis na napalingon sa tabi ko ang lalaking kasama ko kaya agad ko siyang sinagot bago pa man siya magsalita. "It's called adrenaline rush!" I reasoned out.
"Run!" he yelled. He run in a hurry to meet the zombies who is also heading toward us and leaving me stunned. This guy must be crazy. Masyadong marami ang nasa unahan namin. I didn't know if we can still climb up to the next floor. Napatitig ako sa baril na hawak ko habang tumatakbo at nakasunod sa kanya.
We both stopped and feel my hand shaking when I pointed my gun at our enemy who was after me. Pero agad akong napapikit nang aksidente kong makalabit ang gatilyo nito. Para may pwersang tumulak sa akin pero nagawa ko pa ring ayusin ang pagkakatayo ko. Nang mapamulat ako at nakitang may natamaan ako sa isa sa kanila ay bigla kong naramdaman ang malakas na pagtibok ng puso ko at ang kaunting kaginhawaan. I smirked. Not bad for the first user.
"Hurry!" I heard him shout to me. We run again upstairs. Rinig na rinig ko ang mga maingay na mga hakbang namin dahil sa pagmamadali. Nauuna siya sa pagtakbo at sa huli naman ako, paakyat na kami ngayon sa hagdan habang napapasinghap naman ako dahil sa mabilis niyang pag-asinta at pagpapatumba sa mga sumusugod sa amin. Marami pa ring sumusunod sa amin sa likod ko kaya mas binilisan ko ang pagtakbo dahil naiiwan na ako ng kasama ko.
His feet are too long! I think his height is about 178cm, whereas I am only 162cm, kaya ganun na lang ang layo ng agwat namin sa pagtakbo. Napansin ko ang paglingon niya sa gawi ko at ang pagkasa na naman niya sa hawak niyang baril.
"Hurry, Miss!" he shouted to me.. again. Masama kong tinignan ang likod niya. I just meet him a while ago but I have this feeling that we will not be on good terms because of his annoying voice and he acts and dictates me like he's my boss or something!
"Sh*t!" I cursed when I almost stumbled on the floor because of rushing. We're on the second floor now and if I'm not mistaken this building had only three floors and a rooftop. Habol-habol ko ang hininga ko nang maabutan ko siya na pinag-babaril pa rin 'yung mga humahabol sa amin. Agad ko siynag nilampasan at nagpatiuna patungo sa rooftop.
I take a deep breath again and inhaled some air. "God! What did I've done!?" bulalas ko bigla habang hinahabol ang paghinga ko. I killed a human! Alam kong mga zombie sila at wala ng alam sa kung ano na ang ginagawa nila but still... I killed them. "Sh*t!" mura ko nang bigla kong naramdaman ang pagsarado ng pintuan galing sa likuran ko. Nilingon ko iyon sa pag-aakalang mga zombies but I was wrong, 'yung lalaki pala kanina.
Hinihingal rin siya katulad ko tapos nakahawak sa magkabilang tuhod niya nang bigla na lang niyang inangat ang paningin niya sa akin. Napaatras ako nang makitang hindi na ito seryoso at magaan na aura na naman ang naramdaman ko. Tinitigan niya ako ng masama ngunit seryoso ko lang siyang tinignan.
"Ang bait mo no!?" sarkastiko niyang sabi pero matalim ko lang siyang tinignan. Nang tumuwid na siya ng tayo ay inangat ko ang hawak kong baril at tinutok iyon sa kanya, halata ang pagkagulat sa mukha niya kasabay ng pag atras niya palayo sa akin. Hinayaan ko lang na isipin niyang babarilin ko sya. I was just teasing him.
"Anong balak mong gawin, ha?! Balak mo ba akong patayin? Huwag namang ganun, tayo na nga lang ang magkakampi rito tapos ibabawas mo pa ako?! Nakalimutan mo na yatang tinulungan kita kanina. Tsaka, sinabihan na nga kitang mabait eh!" he said to me while pouting. This is the man I've earlier, the man with a childish mind.
Pinipigil ko ang pagngisi ng labi ko sa tinuran niya. Bigla na lang kasing naglaho ang nakakatakot niyang aura kanina at naging parang batang inaaway ng kaibigan niya. Out of a sudden, I remember someone from him, at kailangan ko na talagang puntahan siya bago pa mahuli ang lahat. I playfully smirk at him again at kinalabit ko bigla ang gantilyo, nakita kong napapikit siya ng mariin.
We didn't hear a bang from my gun. Alam ko naman kasing wala ng bala itong hawak kong baril kaya panay takbo lang ang nagawa ko, isa o dalawa lang na putok ang nagawa ko at ubos na agad ang bala. He's kind too, right? Binigyan nga niya ako ng baril pero da-dalawang bala lang.
"I will not kill you. That's my way of saying thank you," I said to him and continue my last word, "And by the way, I forget to say thanks for the gun. Kahit papaano nakapagbagsak naman ako ng dalawang zombie sa dalawang bala na binigay mong baril sa akin." I gave him my death glare like imagining him burning by my eyes. He just smiled at me and I observe his lips turn heart-shaped like mine. He also gives me his bubbly peace sign using his large hands.
"Sorry naman. Malay ko ba!?" sabi niya pa. I avoid his stare and ignored his sorry then scanned my surroundings. Tahimik na rooftop ang sumalubong sa akin at ang mahinahong hangin. What now?
"Nasaan na ang labasan na sinasabi mo?" I unpatiently asked him. Kapag nalaman kong niloloko lang niya ako hindi ako magdadalawang isip na itulak siya sa rooftop na ito.
"Just wait and see," he said meaningfully and then he wink. Pinilit kong itago ang pagngiwi ng bibig ko sa ginawa niya at hindi na lang siya pinansin. Nilibot ko ulit 'yung paningin ko waiting for a miracle. I tip-toe my bare foot and look around impatiently. I was about to step forward when I felt a strong wind that causes me to stop.
Nilipad ang maikli kong buhok na hanggang balikat lang at napatingin sa lumilipad na helicopter na papunta sa pwesto namin. Dahil sa ingay ng bagay na lumilipad ay mas lalo naman naging agresibo ang ingay ng mga zombies sa pintuan na dinaanan namin kanina, mabuti na lang at matibay ang pinto.
Nakalapag na ang helicopter at lumabas roon ang may katangkarang lalaki mas matangkad pa sa akin. Nakangiti ito kaya sumisingkit ang dalawa niyang mata. He has a small and baby face as he gets closer to us, his eyes disappear when he smiles, and have plump lips. Bumaba ang tingin ko sa mga kamay niya na may hawak na dalawang de-kalibreng baril sa magkabila at kumaway pa ito sa min gamit ang mga ito.
"Xavier pandak!" tawag ng kasama ko roon sa kadadating pa lang. Tumakbo ito papunta roon at nagyakapan pa silang dalawa. Nagsalubong ang mga kilay ko habang nakatingin sa kanila. Do they know each other? Lumapit ako sa kanila nang kaunti at pinagmasdan lamang sila.
"Nasaan si Matt? Miss ko na 'yung ugok na 'yun!" Parang batang nagtatrums itong kasama ko habang nakatingin sa loob ng helicopter. Bigla namang may lumabas na isang lalaki mula sa bintana ng helicopter and the first thing I notice about his face is his big nose. Nakangiti rin ito at kumaway pa ito sa amin--I mean to them.
What is this reunion? Tahimik lang ako habang nag-mamasid sa kanila, hanggang sa tuluyan na nga akong napansin ng singkit at pandak na lalaki kanina. If I'm not mistaken his name is Xavier.
"Uy, sino naman tong chicks na ito--" his words were immediately cut off when we heard a loud noise behind my back.
สถานะพลังงานรายสัปดาห์
-- การจัดอันดับด้วยพลัง 
-- หินพลัง