บท 2: Prologue
#FL
______
Nagsusukat ako ng mga dress sa loob ng kwarto ko habang pinagmamasdan ko mabuti ang sarili ko na nakaayos at walang emosyon.
"Ma'am pinapatawag ka na po ng Daddy niyo."
Hindi ko magawang ngumiti at huminga ng malalim.
"Pababa na ako."
Tumango ang mayordoma namin at isinara ang pintuan. This day is my engagement announcement with someone I didn't met before. Hindi ko na nirequest na magpasabog ng party para dito dahil hindi ko naman kilala kung sino ang magiging fiancee ko.
Bumaba ako at natanaw ko na mula rito ang pamilya ko at pamilya ng lalakeng nakaupo sa mahabang lamesa habang may pinag uusapan.
"And'yan na ang anak ko." I heard my dad announcing.
Lumingon sa akin ang lalakeng ikakasal sa akin. Agad siya tumayo at iginiya ako sa upuan sa tabi niya.
"You look too good!" Ani ng mommy niya.
"Of course! Magaganda naman kasi mga magulang!" Humalakhak si Mommy habang ako napapailing.
"I am agree to that Zandra!"
Naramdaman kong may tumusok sa balikat ko. Napatingin ako sa tabi ko at nakita ko ang lalakeng magiging fiancee ko.
He's not smiling but he maintained the serious kind of face.
"Ilang taon ka na?" Tanong niya agad.
"18.."
Napatango siya. Napansin kong wala na sa atensyon nila sa amin ang mga magulang namin kaya malaya ako tumingin sa lalakeng 'to.
"What's your name?" Bulong ko rito.
Napatitig pa ito sa akin tila may nasabi akong hindi kapani-paniwala.
"Are you serious?" Bulong niya din sa akin.
"What?"
Lumapit pa siya lalo sa akin.
"You didn't know me? You serious?"
Tumango naman ako. Bakit? May mali ba sa tanong ko?
Nakuha niya ata na hindi ko talaga siya kilala kaya bumuntong hininga siya at napapangiti.
"I'm Aydin Lawson Merchant."
Tumango ako. He's Aydin.
"Ilang taon ka na rin?" Tanong ko din sa kanya.
Ngumisi siya.
"25.."
Natigilan ako. He's way too older for me! Magsasalita pa sana ako nang bigla nagsalita si Daddy.
"When do you want to be bride Camille?"
Napakurap ako. Is already settle? Napatingin ako sa mga pamilya ng fiancee ko.
"I-I..." Gusto ko sana sabihin na hindi pa ako ready pero..
I sigh.
"K-Kapag nakapagtapos na ako.."
Bigla pumalpak si Mommy. "So that's it? Napagsang ayonan natin ang usapan 'to kumare!"
Tumawa ang mother in law ko.
"I know! I know! She's already 18 anyway kaya pwede naman ata makapaghintay si Aydin." Ngumisi ang mommy niya sa tabi ko.
"I can wait." Pormal na tugon ng nasa tabi ko.
Sa loob ng hapag kainan ay pinag usapan agad nila ang magiging kasal namin pagkatapos ko mag aral. Gusto ata ng pamilya ni Aydin ay ikasal ako sa ibang bansa kasi andoon karamihan ang mga kamag anak nila sa canada.
Kumakain lamang ako habang nakikinig sa kanila. Actually kaya ako pumayag dito sa arrange marriage na 'to dahil hindi nila minamadali ang kasal namin. Maghihintay sila hanggang makapagtapos ako.
It's okay for me to arrange me with someone whom I didn't love. It's actually benefit for us to become one. I am practical lady for this kind of matter. Kaya ako pumayag agad. Sa una mahirap. Hindi agad ako umoo pero kaulanan ay pinag isipan ko mabuti hanggang sa pumayag na rin ako.
It's not easy anyway but I know myself I can manage this. It's my life. Kaya kong makisapalaran sa katulad ni Aydin. He looks like a young businessman kung saan ay walang patawad na pinaglalaruan ang kanyang kalaban. Ganun ang first impression ko sa fiancee ko. And I think he's professional para pumayag din siya sa ganitong set up.
He's thinking also his business and aren't I? Alam kong alam niya na para sa negosyo lamang 'to at wala ng iba pa. And this is honestly easiest way for me to escape from circumstances that are going to block in my near future. Kasi kung gusto ko rin makipaghiwalay kay Aydin, ayos lang. why? Because there is no love that involves between us. Hindi ako masasaktan at hindi ako makakaramdam na kung anong masakit sa puso ko.
I know myself that I can't be fall easily.
"I am Maria Camille Galratore, 18 years old."
Pakilala ko sa harap ng mga estyudante. I am transferee student pagkatapos ko mag aral mula sa international school sa ibang bansa. This is what I asked to my dad in my 18 birthday, before the engagement announcement. Public school would be nice. And I am grade 12 student and I picked Humanities and Social Sciences.
It was not easy first when I am trying to be independent because I am living in my dormitory alone. Walang nakakakilala sa akin maliban lang sa sarili ko. And I chose this path because it made me thrilled para makita ang mga tunay na kulay ng mga tao para sa akin.
I want to find those who are really true to me. Hindi status o pera ang tinitignan sa akin. Kundi bilang ako. At iyon ang pinakanakakaexcite na mangyare sa buhay ko para sa akin. At hindi pa naman ako kasal kay Aydin. Sadyang naiwan lang fiancee ko doon.
And Aydin, he didn't agree first pero nang sabihin ko sa kanya na babalik din ako sa canada para sa kanya ay pumayag na din siya. He threatened me pa na kapag hindi ako tumawag sa kanya ay susundan niya ako dito.
"Anak mayaman?"
"Halata naman."
Iyon lang ata narinig ko sa mga kaklase ko habang paupo sa upuan ko para sa akin. I smiled at them pero ang iba iniwas lang tingin. Siguro naman sanay naman sila na may transferee student dito?
Hindi nagtagal ay nagdismissed ang teacher namin. Hindi pa naman kasi ata pormal ang klase ngayon dahil second sem ako nakapag enrolled. Kakatapos lang nang sembreak nila kaya siguro wala pang formal class.
"Hi!"
Napatingala ako at nakita ko ang dalawang babaeng kumakaway sa akin.
"I'm Charity!"
Tinanggap ko ang kamay niya.
"Camille."
"I'm Janela!"
Tumango ako. Okay?
"Do you want to come with us?" Tanong agad ni Charity sa akin.
"Saan?"
"Canteen!"
Nagdalawang isip pa ako. Canteen?
"May coffee shop ba dito?" I asked. Nagkatinginan silang dalawa.
"You're funny Camille! Walang coffee shop sa loob ng canteen!" Ngumisi si Janela sa akin.
"Bakit? May coffee shop ba sa loob ng dati mong school?"
Natigilan ako sa tanong niya. Shit. Oo nga pala. I have to act like an average person.
"No.. Ahm.. wala akong tulog kaninang umaga kaya kailangan ko uminom ng kape." Sabay iling ko.
Agad nila ako hinila dahilan para magulat ako.
"May kape sa canteen Camille!" Ani ni Charity at hinila palabas.
Nasa hallway pa lang kami ay nagkakatinginan na sa amin ang mga ibang estyudante. Bakit? May mali ba sa mukha ko?
Pumasok kami sa maliit na kwarto at halos mapakunot noo ako nang makita ang nagsisiksikan na mga estyudante sa loob nito.
I-Ito ang canteen?
Bakit parang mas malaki pa ata ang comfort room ko dito?
"A-Anong ginagawa nila?" Bulong ko kay Janela.
"Bumibili duh?"
Bigla ako napahiya doon. Tumingin ako sa harap at pinagmamasdan sila. Ang binibili nila ay mga biscuits or unhealthy food o hindi kaya mga unhygienic na mga pagkain. Hindi mo alam kung malinis ba 'yan o hindi.
May malamig na tubig na nagtitinda sa tabi nito. Kulay black ata. Hindi ko alam kung ano klaseng inumin 'yun.
"Hindi ka bibili?"
Napatingin ako kay Charity. Nilabas niya ang kumikintab na wallet niya at tila pinapakita sa akin ang 1k na nakapaloob doon.
Nakagat ko ang labi ko. Naiwan ko ata ang mga credits ko sa dorm ko. I have only cash on my wallet.
"W-Wala akong pera eh." Napakamot ako.
"Seriously?" Hindi makapaniwalang tanong sa akin ni Janela.
Tumango ako. Nilabas niya rin ang makapal na wallet niya at pasadyang pinapakita din sa akin ang tatlong 500 sa loob ng wallet niya.
"Okay fine. Libre na lang kita." Disappointment can be heard from her voice.
"O-Okay lang.."
Pero hinila nila ako sa mga upuan na parang bibigay na. At sabay sila umalis sa harap ko.
Naiwan akong nag iisa habang napapabuntong hininga. I can already feel the heat from the burning sun. Feeling ko mangingitim ako rito kung palagi akong pumupunta sa lugar na 'to. O baka naman nasanay lang ako na malamig ang kapaligiran ko.
But this is what I asked for my dad. Hindi na pwedeng bawiin pa. Dahil gusto ko rin ang ganitong klaseng buhay.
Bigla may kumuha sa upuan sa harap ko.
"May nakaupo ba dito?"
Napatingala ako.
"W-Wala.."
Tumango siya at kinuha ang upuan. Umupo sila sa kabilang table sa harap ko. Lima ata sila na kalalakihan habang may tatlong babae na kasama nila. Nagsasayahan habang mga pagkain nito ay mga street foods. Base sa uniform nila ay ibang level 'to. Siguro mga college na ata mga 'to.
Napatingin ako sa mga kasama nila. Parang nahalata ako na nakatitig ako sa kanilang pagsasama sama. Kinalabit niya ang lalakeng humiram ng upuan at may sinabi ito sabay turo sa akin.
Bigla lumingon ang lalake dahilan para mapaiwas ako ng tingin.
"Camille! Nasaan na ang dalawang upuan?!" Ito agad ang tanong ni Charity sa akin pagkarating nila. May mga dala silang fries at junkfoods na malalaki and soft drinks.
"U-Ugh.."
"Pinahiram mo ba sa iba ang upuan?" Hindi makapaniwalang tanong ni Janela sa akin.
"What the?! Nag iisip ka ba?!"
Napatingala ako ng sumigaw na si Charity. Halata na sa mukha nito ang inis at irita.
"S-Sorry.." Napayuko ako at tumayo. "I-Ito na lang gamitin mo.."
Ang tanga mo rin naman kasi Camille. Bakit mo ba pinahiram sa iba yung upuan para sakanilang dalawa? Wala na tuloy sila mauupuan dahil puno na ang mga tao sa canteen.
"Ewan ko sa'yo! Nilibre ka na nga namin! Kami pa mawawalan ng upuan!" Agad niya kinuha ang mga pagkain nila at umalis sa harap ko.
Napakurap ako habang hindi inaasahan na mangyayare 'yun. Tumingin ako sa paligid at doon ko lang napansin na nanonood sila sa amin.
"Pre! Hala ka! Ikaw ata kumuha ng upuan nila!"
Hindi ko na pinansin ang mga estyudante at bumalik na lang sa room. It's very unexpected na mangyayare yun sa akin. It's just a chair. Or siguro mali talaga ako.
Walang katao tao sa cover court pero bago pa ako makahakbang ay bigla may humila sa akin.
"Miss! Miss!"
Napaharap ako ng hinila niya ako. Nagulat ako nang makita ko ang lalakeng humiram ng upuan sa akin. Hinihingal at pawis na pawis.
"P-Pasensya ka na! Hindi ko alam na may kasama ka pala!" He said out of breath.
"Okay lang.."
Kumalma siya at umayos ng tayo. His white messy hair made him a more bad boy look. May dalawang hikaw sa kabilang tenga niya. Habang madidilim ang kanyang mga tingin sa akin.
"It's not okay! Pasensya ka na talaga. Napahiya ka tuloy dahil kila Charity at Janela." He said sincerely kahit halata sa mukha niya ang walang pagkakaekspresyon.
Pero ang nakakagulat ay kilala niya ang dalawang 'yun.
"Okay lang.."
Iyon na lang nasabi ko.
"Fine. I'm sorry again." He said coldly at tinalikuran ako.
_______
Updated.
สถานะพลังงานรายสัปดาห์
-- การจัดอันดับด้วยพลัง 
-- หินพลัง