ดาวน์โหลดแอป
13.55% 我有一座山 / Chapter 224: 第二百二十六章 学以致用

บท 224: 第二百二十六章 学以致用

于飞看着他手里的鞋子,鞋带都没解开,也不知道他是怎么那么顺当的把鞋子给脱下来的。

  不过在这个大杀器的威胁之下,他立马一脸惊喜的说到:“哎,我肚子好像不疼了,叔,我这就骑车去。”

  看着于飞往车子走去,村支书一边穿鞋一边说到:“我还治不了你了?当年你哥那头犟驴都不敢跟我犟,收拾你,那还不是小菜一碟。”

  ……

  最终在村支书的武力胁迫之下,于飞被迫当了一回苦劳力,又是在一堆破烂里面翻找,又是帮忙装车,最后村支书大手一挥说到:“你先把东西拉回去,明天再把钱给我送回来就好了。”

  等于飞出门以后,他哐的一声就把大门给关上了,自己回屋睡觉去了,独留于飞一个人骑着三轮车瑟瑟发抖的往农场方向赶去。

  好在一路上时不时的还能碰到几个回家的人,倒也不算那么的寂寥。

  回到农场的时候,人群都已经走光了,灯光下,一堆东西就那么随意的摆放在地上,估计其他人都已经回屋睡觉去了,毕竟这一个白天也够累的。

  回到屋里,石芳已经把果果给哄睡着了,她跟王文倩来两个人不知道在窃窃私语着什么,一看到于飞进屋,两人立马就停止了交流。

  看着精神萎靡,一直打着哈欠的小英子,于飞对石芳说到:“要不你们今天就别回去,就在这屋睡,我去跟奥伟挤挤去。”

  “不用了。”石芳说到:“我这就回去。”

  说着她就抱起小英子往外走去,于飞连忙说到:“我去送你们去。”

  “你还是在家看着另一个孩子吧。”王文倩说到:“我去送她们就行了。”

  “你……”于飞抬头看着她说到。

  “怎么?”王文倩一脸玩味的打断他说到:“难道你觉得在你们这个地方还有什么危险不成?”

  于飞摇摇头说到:“这就是一平静的小村落,哪有大都市里那种夜幕下的黑暗呢?”

  “这不得了。”王文倩说到:“你说的那些大都市我都是趟着过的,更何况是你们这个小村庄呢?”

  于飞点点头目送她们三个出了农场,然后就坐在外屋的沙发上,直到通过监控看到王文倩回来锁门进屋后他才躺到里屋的床上。

  把衣服脱了之后,钻进被窝,果果在睡梦中依旧是皱了皱眉头,不过在感受到那股熟悉的感觉后,她立马就蹭了上来,在于飞的身边找了个舒服的姿势继续睡着。

  于飞小心翼翼的把被子给掖好后,又把手机给调成静音后闭上双眼躺好,今天一天也够累的,这一刻仿佛听到身体发出一声舒服的呻吟声。

  紧接着他就沉沉的睡去了……


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C224
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ