ดาวน์โหลดแอป
76.38% 我家太子妃超凶的 / Chapter 4415: 5.0167 寂寞

บท 4415: 5.0167 寂寞

船停在岸,众人紧随而下,踩上厚厚一层积雪的沙滩。

  乔木随手收起赤霄沧浪,抬眼看了看四周。

  就是个空空旷旷的荒岛,一眼看过去,光秃秃一片,感觉一眼就能望到尽头了。

  这一带荒岛都与雪岭圣地相连,大概均是一样的地貌。

  由于温度过低,岛上几乎寸草不生,四下皆是白茫茫的,脚踏上去,雪地嘎吱嘎吱作响。

  越往岛中心去,积雪越重。

  众人紧随小姑娘前行,渐渐便发觉,小面瘫正用力踩出俩排小脚印,好似行得十分欢乐。

  这实在太明显了。

  众人修为,皆踏雪无痕。

  这货却一脚下去故意留一个小窟窿,努力将小腿从雪坑里拔出来,再陷下去,再拔出来……

  丁公子看得忍不住扑哧一笑,“小时候莫非没玩过雪人么。”

  小面瘫不理会他,径自走着自己的路,一步一个脚印的走着。

  小手将裙子拎起数寸,一脚踩出一个小脚印,继续往前行着。

  小的时候,师门终年积雪。

  慕容荨牵着她在雪峰上行走,留下两排脚印。

  小面瘫就在后头追着她的脚印用力踩下去。

  众人瞧她一个人在那儿玩得欢乐,不由纷纷童心大起,跟着小面瘫一块儿胡乱踩,没多久便将一片白皑皑的雪地,踩得乱七八糟满是脚印。

  “两万人在这聚集,怎么没一点人烟?”小面瘫忽然停下脚,转身问道。

  两万人又不在少数,即便都是修为在灵境十二级以上的高手,踏雪无痕也就罢了,可两万人行过,不可能一点踪影都不曾留下吧。

  丁公子笑了笑,踩着积雪向前慢步,“跟我来吧。”

  小面瘫抬起小脚,犹豫不到片秒,便紧紧跟了上前,小眼神瞥了丁公子一下,“你……小时候,真得在这里住过?”

  “我从不曾骗过你。”丁允转头深深望了她一眼。

  乔木哼了一声,拔起两根小腿,向前重重跳了一步,“你当时这么小,在这种荒岛,怎么活。”

  “你吃过海鱼嘛。”丁公子扭头问道,“又腥又淡,毫无味道。我吃了三年。”

  乔木忽地看向他,心底打了个寒颤。

  这丁紫嫣可真是个神经病啊,自己受罪也就得了,干吗非得拉上自己的亲儿子?

  这女人,还真是从不知心疼儿子。

  “那时我四岁。”

  “可难吃了。”丁允转而又看了她一眼,邪魅一笑,“唉,到了我七岁的时候才知道,原来这世上,比海鱼好吃的东西,有太多太多了。”

  小面瘫停下脚步,“你?就住这个岛。”


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C4415
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ