ดาวน์โหลดแอป
79.51% Sobreviviendo al juego siendo un barbaro / Chapter 65: Cap 66: Jefe de Campo (2)

บท 65: Cap 66: Jefe de Campo (2)

Los Señores de los Pisos, jefes de campo que existían en cada piso: Sus nombres, atributos y patrones eran todos únicos, pero todos tenían algo en común. Era imposible enfrentarse a ellos al nivel de un explorador.

Para someter al señor de la primera planta, por ejemplo, era necesario organizar una expedición de más de 30 personas. Por supuesto, esto suponía que todo el mundo era al menos un explorador del cuarto piso. Ese era el mínimo absoluto.

Eso es lo que me hizo pensar, Missha y yo. Se acabaría el juego si los dos nos encontrábamos con el Señor de esta planta, porque era imposible dejarlos atrás a una velocidad normal.

Entonces, ¿adónde deberíamos ir? En lugar de temblar y esperar no toparnos con él, ¿qué podíamos hacer para mejorar mínimamente nuestras posibilidades de sobrevivir?

La solución era ir a la colonia de orcos, como la mayoría de los exploradores de aquí.

"¿Por qué hay tantos aquí, Bjorn?"

"Debido a la presencia del clan Dzarwi".

Dzarwi era un gran clan que operaba a partir del sexto piso. Hikurod estimó que el número de miembros era de cientos. No podían estar todos en el mismo lugar al mismo tiempo, pero debían haber llegado al menos diez equipos.

Aunque sólo fuera el tercer piso, se necesitaba tanta gente para controlar el coto de caza. Incluso con esta cantidad de mano de obra, la subyugación sería difícil.

Bueno, si estás dispuesto a aceptar las represalias, no es un mal plan... Pero eso supone que conoces la estrategia de batalla adecuada y que llevas meses planeándola.

Sin embargo, si nos quedamos con ellos, ganaremos algo de tiempo para escapar, incluso si nos topamos con el Señor del Suelo.

Conduje a Missha a través de la densa multitud de exploradores tras tomar una decisión informada basada en la practicidad. Se estaba desarrollando una escena fascinante.

"¡H-hey! He oído que tenéis un gran mago entre vosotros. Por favor, ¡utiliza magia de portal en mi nombre! ¡Te pagaré lo que sea!"

"¡Tú! ¡Has invocado al Señor del Suelo!"

"¿Qué nos pasará? No nos echarán porque son un gran clan, ¿verdad?"

Estaban los que suplicaban fervientemente, los que se negaban a aceptar la realidad y buscaban un blanco para su ira, y los que intentaban comprender la situación con calma. Mientras un grupo tan diverso de personas clamaba, un ejecutivo Dzarwi tomó la palabra.

"Calmaos todos. Aquí es seguro. Nuestro sacerdote ha declarado el fin del mal, y nuestros exploradores ya están al acecho en todas direcciones. Tal y como establece el acuerdo entre la familia real y el gremio, nosotros, el clan Dzarwi, haremos todo lo posible por mantener con vida al mayor número de exploradores en esta situación de desastre. ¡Pero! ¡Si alguien no obedece nuestras órdenes o inicia un motín, por favor, comprended que no tendremos más remedio que tomar medidas de deportación!"

Parecía un poco farragoso, pero era un anuncio bastante directo. Como los gritones ya no gritaban, la última advertencia fue especialmente eficaz.

"De momento no tenemos que preocuparnos de que nos echen", le dije a Missha.

"Uf, estoy aliviado".

Me senté de espaldas a un árbol en un lugar adecuado después de mirar un rato a mi alrededor.

"... ¿No estás demasiado rrrelajado?".

"No podemos hacer otra cosa". Necesitábamos descansar mientras pudiéramos. Nadie sabe lo que pasará en el futuro.

"Hmm, eso es correcto." Missha se sentó a mi lado después de aceptar mi explicación.

"Te lo pregunto por si acaso, Missha, pero ¿estás segura de tus oídos?".

"No estoy segura. La gente me ha dicho antes que le gustan mis orejas".

¿De qué estaba hablando? "Me refería a si eres buena oyendo sonidos de lejos".

"Ah, estoy casi seguro de eso".

"Entonces escucha atentamente la conversación de allí. Pero no lo hagas obvio mirándolos".

"De acuerdo." A mis órdenes, Missha se inclinó hacia atrás y cerró los ojos. Sus orejas triangulares se levantaron mientras se concentraba. "No estoy segura, pero parece que están discutiendo".

"¿Por qué razón?"

"No puedo oír los detalles porque están demasiado lejosss. Una cosa es cierta: Están discutiendo sobre el Señor de Floorrr".

Vale, de acuerdo. ¿De qué otra cosa podría hablar los ejecutivos en esta situación? Sería demasiado obvio acercarse a ellos más que esto. Esto podría ser lo mejor que pudiéramos hacer. "Por favor, sigan escuchando. Y por favor, avísame si surge algo más".

"De acuerdo".

Miré lentamente a mi alrededor después de poner a Missha en modo escucha para ver cómo reaccionaba la multitud. Aparte de algunas quejas menores y síntomas de ansiedad, el ambiente era en general tranquilizador.

"No me lo podía creer cuando me echaron de aquí, pero nunca se sabe lo que va a pasar".

"Eso es exactamente lo que estoy diciendo. Sólo un clan de ese tamaño podría tener un sacerdote capaz de un hechizo de Destrucción del Mal tan extendido".

"Sólo puedo decir que los dioses están de nuestro lado. El Señor del Suelo ha aparecido por primera vez en diez años, pero ¿por qué están estos tipos aquí al mismo tiempo?"

Sea cual sea el mal que el clan Dzarwi cometió mientras ocupaba la colonia orca, la mayoría de los orcos estaban contentos y agradecidos por la situación actual. No todos, por supuesto.

"¿Estáis solos?" Un hombre se me acercó mientras observaba a mi alrededor. No podía estar buscando problemas en este momento, ¿verdad?

"¿De qué se trata exactamente?"

"No es nada importante, pero ¿no deberíamos unirnos todos en momentos como este?"

"Ve directo al grano."

"Los Dzarwi prometieron protegernos, pero no tenemos ni idea de lo que pasará. ¿Qué tal si trabajamos juntos?"

¿Así que quería una alianza a corto plazo?

"Alrededor de treinta personas ya se han reunido para esto. Parece que habéis perdido a un camarada en este incidente, así que estaría bien tener a alguien en quien apoyarse durante un tiempo".

Antes de responder, volví a comprobar una cosa. "Me llamo Bjorn, y soy el hijo de Yandel. ¿Cómo me dirijo a ti?"

"Jack Fletcher."

Siempre y cuando no sea Hans. "Bien."

Por el momento, digamos "bien". Si parece que va cuesta abajo, simplemente podemos echarnos atrás. No estamos firmando un contrato de papel aquí.

"Un bárbaro con una personalidad genial. Entonces me iré ahora mismo. Duerme un poco. Si algo sucede, me pondré en contacto con usted más tarde. "

"De acuerdo."

El hombre no tardó en marcharse, y las dos horas siguientes transcurrieron sin incidentes. Los espíritus del caos ni siquiera podían acercarse debido a la Destrucción del Mal del sumo sacerdote. Tampoco parecía haber variables obvias. Al menos, eso era lo que parecía desde fuera.

"Despierta, Missha". Sacudí a Missha, que había pasado del modo escucha al modo sueño, para que se despertara.

"¿Pasa algo malo?"

"No, todavía no. Pero, si mis predicciones son correctas... lo habrá en breve".

"¿Qué quieres decir exactamente?"

"Echa un vistazo a tu alrededor; hay demasiada gente".

El clan Dzarwi había acogido a los refugiados de todo corazón. Finalmente, se alcanzó el límite máximo. El área declarada bajo la Destrucción del Mal sólo tenía el doble del tamaño de un campo de atletismo escolar. Además, estábamos en el bosque, no en un claro, pero parecía que ya había más de 500 personas.

"Oye... ¿no deberíamos mantener a más gente fuera?"

"Más gente y no podremos ni sentarnos".

"Si un monstruo entra aquí en estas condiciones..."

El egoísmo siempre es alimentado por el contexto. Crecía el malestar entre los que habían llegado primero, y poco a poco empezaron a surgir este tipo de reclamaciones.

"¿Qué vamos a hacer ahora, Bjorrrn?"

"Bueno, eso depende de cómo decidan actuar los Dzarwi".

Tanto si aceptaban gente hasta llegar a su límite, como si dejaban de aceptar gente y cerraban las puertas, el clan tendría que tomar una decisión.

De hecho, los cuadros del clan hicieron otro anuncio poco después. "Debido a la declaración de Destrucción del Mal, esta es la única zona segura de la tercera planta. Realmente es un milagro que nunca se repetirá. Sin embargo..."

El contenido hizo sencillo editar las partes innecesarias.

"Al sacerdote le gustaría que todos ustedes expresaran su respeto a Dios".

Reverencia. Cabe señalar que esto no implicaba ningún valor inmaterial como la oración, la conversión o el culto.

"Un millón de piedras por cada individuo debe ser pagado inmediatamente, en el acto. Pueden usarse piedras u objetos de maná".

Nadie creyó que fuera la petición del sacerdote. Debía haber un acuerdo entre ambos, pero el clan debió sugerirlo primero. Al principio, fingieron ser honorables haciendo hincapié en su pacto con la familia real, pero al final, optaron por sus propios intereses.

Si impedían la entrada de los refugiados, serían condenados por su decisión, por lo que parecía que habían decidido ganar dinero de paso.

Por supuesto, habría una reacción violenta.

"¡No tenemos tantas piedras de maná!"

"¿Estás sugiriendo que renunciemos a nuestro equipo? ¡Nos estás diciendo que muramos en esta situación!"

Jack Fletcher fue el que alzó más la voz. "¡Tu tiranía no será tolerada por nuestro escuadrón de 100 hombres!". Jack miró a su alrededor. Habiéndolo previsto, evité sus ojos. ¿Era lo mismo para las otras 100 personas del grupo? "Todos, por favor, hablen. ¡No podremos resistirnos a su tiranía si permanecemos en silencio!". Jack tartamudeó, desconcertado.

La breve protesta había llegado a su fin.

"Un millón de piedras son un tributo a los dioses y el precio de vuestra protección. Puede que de momento os falte parte de vuestro equipo, pero ¿qué os preocupa cuando estáis con nosotros?".

Claro que nos preocupáis, bastardos.

Aunque la proclamación de la Destrucción del Mal era una habilidad tramposa, para el Señor del Suelo no era más que un trozo de papel. Por supuesto, eran quejas que tenía en la cabeza, porque era un bárbaro que podía transigir con la realidad.

"Missha, deja los consumibles como pociones y solo dales lo que no necesitemos".

"De acuerdo."

Rebuscamos en nuestras mochilas, como los demás exploradores, en busca de objetos que pudieran convertirse en dinero. No tuvimos que quitarnos la ropa porque teníamos algo de equipo que había sido saqueado antes por los saqueadores.

Uf, un millón de piedras por dormir en un suelo de tierra...

Tenía un precio desorbitado, pero bien valía la pena pagar la cuota de uso por la proclamación de la Destrucción del Mal. Además, lo dijo él mismo: Esto incluía el costo de nuestra defensa.

"Si esos tipos no tienen intención de rebajar los precios, esto debería bastar".

Habíamos reunido unas cuantas piezas de equipo de la fiesta del fanático religioso y estábamos listos para distribuirlas, pero no a todos les iba tan bien como a nosotros. Entregar el equipo que llevaban debería valer un millón de piedras para los exploradores del tercer piso, pero...

"¿Se supone que vamos a morir de hambre si no tenemos esto?"

"¿Renunciarías a un millón de piedras sólo para vivir un día? Es ridículo".

Muchos se negaron a renunciar a su equipo y optaron por marcharse. El clan tampoco los retuvo y siguió exigiendo el pago de los recién llegados a un mínimo de 300 personas.

¿Habrán ganado 300 millones de piedras desde entonces? Todo en un solo día...

Esto era básicamente dinero copiado. Al final, el poder realmente te hace invencible y un dios. Al final del día, sin embargo, estos tipos estaban rezando a los mismos dioses. Si el Señor del Piso llegaba, el mercado caería en picado inmediatamente.

Esta gente habría pagado la cuota de protección si lo hubieran supuesto desde el principio.

Estos cretinos, como de costumbre, carecían de imaginación. Por supuesto, estaba seguro de que tenían razones para su decisión. Como el tercer piso era tan grande, probablemente creían que sus posibilidades de encontrarse con el Señor del Piso eran escasas. Como hoy era el decimoquinto día, también creían que sólo necesitaban pasar el día de hoy. Con tanto poder de combate, debería ser posible.

Eso es lo que estaba seguro de que pensaban, con el mayor entusiasmo posible y lo más a su favor. Pero necesitaban saberlo. Nunca imaginaron estar en esta situación cuando el Señor del Piso fue convocado y todos los exploradores de este piso se vieron obligados a dejar de cazar.

Bueno, eso va para mí también.

Pero, como mínimo, me imaginaba lo peor que me podía pasar. Por supuesto, estos escenarios no solían hacerse realidad, pero... Esta vez, ¿qué te parece?

Supongo que tendré que averiguarlo.

Cerré los ojos en silencio. El tiempo pasó como la víspera de una tormenta después de aquello. Eran las 19:07, faltaban cinco horas para el final del decimoquinto día.

Tap... tap... tap.

El agua de lluvia caía entre los árboles y mojaba el suelo de negro.

[𝗘𝗹 𝗹𝘂𝗴𝗮𝗿 𝘀𝗲 𝗵𝗮 𝗱𝗲𝘁𝗲𝗿𝗶𝗼𝗿𝗮𝗱𝗼. 𝗟𝗮 𝗗𝗲𝘀𝘁𝗿𝘂𝗰𝗰𝗶ó𝗻 𝗱𝗲𝗹 𝗠𝗮𝗹 𝘀𝗲 𝗵𝗮 𝗱𝗲𝘀𝗯𝗹𝗼𝗾𝘂𝗲𝗮𝗱𝗼].

En un instante, el patrón blanco puro que cubría el suelo perdió su luz.

"¡Kwohhhhhh!"

Fuera del bosque, una enorme bestia aulló.


Load failed, please RETRY

สถานะพลังงานรายสัปดาห์

Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
Stone -- หินพลัง

ป้ายปลดล็อกตอน

สารบัญ

ตัวเลือกแสดง

พื้นหลัง

แบบอักษร

ขนาด

ความคิดเห็นต่อตอน

เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C65
ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
  • คุณภาพงานเขียน
  • ความเสถียรของการอัปเดต
  • การดำเนินเรื่อง
  • กาสร้างตัวละคร
  • พื้นหลังโลก

คะแนนรวม 0.0

รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
โหวตด้วย Power Stone
Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
Stone -- หินพลัง
รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
เคล็ดลับข้อผิดพลาด

รายงานการล่วงละเมิด

ความคิดเห็นย่อหน้า

เข้า สู่ ระบบ