บท 229: 0229
บทที่ 229 : ทอล์คโชว์คืออะไร?
ติ๊ดติ๊ดติ๊ด!
เสียงนาฬิกาปลุกดัง ฟ้าสว่างแล้ว
จางเย่ถีบผ้าห่มขนเป็ดออก เอื้อมมือปิดนาฬิกาปลุก แต่ยังรู้สึกง่วงอยู่เลยพลิกตัวนอนต่อบนเตียง เขาไม่สนว่าจะไปทำงานสายหรือไม่
มีคนเคาะประตูห้องนอน
“จางเย่”
“…..อืม”
“ตื่นได้แล้ว เร็วหน่อย”
“รู้แล้วน่า นอนอีกแป๊บ”
ประตูไม่ได้ล็อค ต่งซานซานที่สวมชุดทำงานเรียบร้อยแล้วเปิดประตูเข้ามา การแต่งกายวันนี้เป็นสไตล์สาวออฟฟิศ ด้วยการแต่งหน้าทาริมฝีปากสีแดงเข้ม ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะสวมชุดอะไร ก็ยังเผยความน่าหลงใหลของหญิงสาวออกมาได้ ขับเน้นส่วนโค้งเว้าได้อย่างดี
ต่งซานซานผลักเขาทีหนึ่ง “อาหารเช้าทำเสร็จแล้วนะ”
กลิ่นหอมพัดโชยเข้ามาผ่านช่องบานประตู จากกลิ่นน่าจะเป็นโจ๊ก
ตาปรือๆ ของจางเย่เบิกโพลง ทำจมูกฟุดฟิด “หอมจัง?”
“ถ้านายไม่ตื่น ฉันกินหมดละนะ” ว่าแล้วต่งซานซานก็ออกไปจากห้อง ปิดประตูลง
จางเย่บิดขี้เกียจ รีบสวมเสื้อผ้าลงจากเตียง คิดถึงเมื่อครู่ที่ต่งซานซานมาปลุก….ฉากที่มาปลุกเขาให้ตื่นนั่น เหมือนภรรยาสาวมาเรียกสามีอย่างไรอย่างนั้นเลย! เล่นเอาจางเย่คันที่หัวใจขึ้นมาทันที จากนี้ไปไม่ตั้งนาฬิกาปลุกแล้ว คอยให้แม่ดาวมหา’ลัยมาปลุกทุกวันเลยดีกว่า
ห้องรับแขก ต่งซานซานกำลังหยิบถ้วยและตะเกียบ
“อรุณสวัสดิ์” จางเย่ทักทาย ตอนที่เข้าห้องน้ำ เขาเห็นข้างๆ แก้วแปรงฟันของตัวเองมีแก้วเพิ่มมาอีกหนึ่งใบ ข้างในมีแปรงสีฟันสีแดงอมม่วงปักอยู่หนึ่งด้าม หันศีรษะไป มีผ้าขนหนูพาดอยู่เพิ่มขึ้นมาใหม่อีกสามผืน มีพวกผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดใบหน้าอะไรก็ไม่รู้ที่จางเย่ไม่รู้จักเต็มไปหมด ทั้งยังมีห่อผ้าอนามัยสีชมพูอยู่ข้างที่หยิบกระดาษชำระอีกด้วย ทั้งหมดล้วนเป็นของต่งซานซาน
นี่คงจะกะอยู่ยาวจริงจัง
แหล่มเลย จากนี้ไปทุกๆ วันจะได้เห็นสาวงามเดินไปเดินมาอยู่ตรงหน้าเป็นบุญตาเสียที แถมสาวงามยังทำอาหารเป็นด้วย ยังจะมีอะไรที่มีความสุขไปกว่านี้อีกไหม?
อยู่ร่วมหอห้องกับดาวมหาวิทยาลัย?
ตอนนี้มาคิดดูก็ยังรู้สึกว่าน่าเหลือเชื่อแหะ!
เสร็จจากการล้างมือล้างปากออกมา ต่งซานซานก็เริ่มลงมือทานแล้ว ไม่ได้รอเขา
จางเย่ลากเก้าอี้ออกมานั่ง พลันฉุกคิดบางอย่างได้ก็รีบลุกไปหยิบของในห้อง เดินออกมาพร้อมกุญแจดอกหนึ่งติดมือมาด้วย “นี่กุญแจบ้าน ส่วนนั่นดอกสำรอง”
“อือ” ต่งซานซานหยิบมาเก็บไว้ “รีบกินเถอะ”
“อ่าฮะ” จางเย่ซดโจ๊ก ปากบอกว่าอร่อย เยี่ยมมาก
ต่งซานซานยิ่มอย่างชอบใจ “เห็นนายแสดงออกแบบนั้นแล้ว อย่าเวอร์มากไปได้ไหมเนี่ย ถึงฉันจะทำอาหารได้ไม่แย่ แต่ก็ไม่ได้อร่อยอะไรถึงขนาดนั้น ที่ชำนาญก็มีอยู่แค่ไม่กี่เมนูเท่านั้นเอง”
จางเย่พูดยอ “ไม่หรอก อร่อยสุดๆ”
ต่งซานซานทานอิ่มแล้ว “งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ เราแยกกันไปนะ”
“ฉันเข้าใจ เธอไปก่อนเลย” จางเย่พูด เรื่องที่คนสองคนอยู่ร่วมกัน แน่นอนว่าต้องไม่ให้เพื่อนร่วมงานรู้เด็ดขาด เกิดแพร่งพรายออกไป ไม่เป็นผลดีแน่ คงมีแต่คำนินทาว่าร้ายแน่นอน
ต่งซานซานโบกมือให้ก่อนออกไป “เดี๋ยวไว้เจอกันที่ออฟฟิศนะ จริงสิถ้ากินเสร็จแล้ว ถ้วยและตะเกียบแช่น้ำทิ้งไว้นะ ตอนเย็นกลับมาฉันล้างเอง”
ประตูปิดลง คนออกไปแล้ว
จู่ๆ บนข้อเท้าของจางเย่ก็เกิดชาขึ้นมา ความรู้สึกแบบนี้เขาคุ้นเคยดี นี่เป็นอาการเหน็บชาจากด้ายแดงแห่งโชคชะตาที่ผูกโยงไว้ออกฤทธิ์แบบเมื่อวาน เอาอีกแล้วเหรอ? ชายหนุ่มก้มมองด้ายแดงโปร่งแสงบนเท้าที่กระตุกดังเปรี๊ยะๆ ปริออกกลายเป็นแสงสีแดงจางๆ สูญสลายไปในอากาศ เพียงพริบตาเดียวก็ไม่เหลืออะไร ทิ้งไว้แค่เสียงแจ้งเตือนจากระบบของแหวนเกมเท่านั้น 【ด้ายแดงหมดเวลาแล้ว】
ยังดีที่แสดงผลออกมาได้กว่าครึ่งวัน
จางเย่พอใจด้ายแดงนี่มาก แม้ว่าระดับของพรหมลิขิตการจับคู่ระหว่างเขากับต่งซานซาน จะทำให้ด้ายแดงส่งผลได้ไม่ถึงครึ่งวันก็ตาม แต่ช่วงเวลาเหล่านี้กลับไม่เสียเปล่าแม้แต่น้อย พรหมลิขิตของทั้งสองคนชักพาเข้าหากันอย่างชัดเจน ทั้งเรื่องห้องน้ำ เรื่องมาอาศัยอยู่ที่บ้านของเขา ไม่เพียงแต่ทำให้เขากับดาวมหาวิทยาลัยรู้สึกสนิทกันมากขึ้น ที่อยู่อาศัยก็ยังใกล้กันด้วย ห่างกันแค่ห้องรับแขกกันไว้เท่านั้น ดังนั้นมองภาพรวมแล้วก็ถือว่าออกฤทธิ์ดีทันตาเห็นจริงๆ จางเย่เชื่อว่าหากเมื่อวานเขาไม่ได้ใช้ด้ายแดงผูกพรหมลิขิตเข้าหากันแล้วล่ะก็ ต่งซานซานต้องไม่ได้มาที่บ้านเขาและคงไม่ได้อยู่ด้วยยาวๆ เธอคงจะหาห้องเช่าได้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ ก็เซี่ยงไฮ้กว้างใหญ่เสียขนาดนี้ ห้องก็มีเยอะแยะมากมาย การหาที่พักที่เหมาะสมและราคาคุ้มค่า แน่นอนว่าต้องมีที่เข้าข่ายอยู่บ้าง ถึงจะหาไม่ได้ในเวลาอันสั้น แต่โรงแรมชั้นประหยัดที่ต่งซานซานฝากกระเป๋าเอาไว้ ก็ไม่น่าจะถูกจองห้องจนเต็ม คิดดูแล้ว นี่คงเป็นผลจากด้ายแดงทั้งสิ้น
และคงไม่ใช่แค่นั้น แม้ด้ายแดงจะสลายหมดฤทธิ์แล้ว แต่ยังให้ ‘สินสงคราม[1]’ เอาไว้ด้วย สังเกตได้จากผลที่สำแดงก่อนหน้านี้ยังไม่หมดฤทธิ์ แน่นอนว่าต่งซานซานยังต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ
ของดีจริงๆ!
ดีที่มีเหลืออีกเส้น เอาไว้ค่อยใช้ดีกว่า!
ทานข้าวเสร็จ จางเย่ปิดประตูลงกลอนและไปทำงาน
……
สำนักงานใหญ่เหวยหว่อ
แผนกโทรทัศน์ออนไลน์
ขณะที่จางเย่ตอกบัตรก็เป็นเวลาแปดโมงห้าสิบห้านาทีพอดีเป๊ะ ขาดอีกไม่กี่นาทีก็จะมาสายแล้ว เขามุ่งไปยังตำแหน่งที่นั่งของตัวเอง ได้ยินเสียงคนแถวนั้นพูดคุยกับต่งซานซาน
อาเชียนพูดอย่างกระตือรือร้น “ตอนเย็นให้ผมช่วยคุณหาห้องอีกนะ”
“ไม่ต้องแล้วล่ะ ฮ่าๆ หาที่อยู่ได้แล้ว ขอบคุณค่ะ” ต่งซานซานเอาของฝากประจำถิ่นบางชิ้นออกมาจากกระเป๋ามอบให้เขา “ฉันเอามาจากบ้าน คุณรับไว้สิ”
อาเชียนพูดด้วยความปลาบปลื้มใจ “ไม่เห็นต้องลำบากขนาดนั้นเลย”
“คุณไปหาห้องเป็นเพื่อนตั้งไกล สุดท้ายก็ยังให้คุณเลี้ยงข้าวอีก ฉันก็เกรงใจแย่ เอาไปเถอะ ไม่ได้แพงมากมายนักหรอกค่ะ” ต่งซานซานคะยั้นคะยอ
อาเชียนบอกอย่างดีใจ “ก็ได้ จริงสิแล้วคุณอยู่ที่ไหนเหรอ?”
“ฉันเหรอ?” ปากที่ขี้โกหกของต่งซานซานมาอีกแล้ว “ห้องแถวนี้ดูจะแพงเกินไป ที่ไกลออกไปก็ไม่สะดวกด้วย ฉันก็เลยอยู่ที่บ้านญาติน่ะ”
ทำเอาเสียวอวี่ที่อยู่โต๊ะข้างๆ เข้ามาร่วมวงด้วย “คุณมีญาติที่นี่ด้วย?”
ต่งซานซานพยักหน้า “ใช่ค่ะ พี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องมาอยู่เซี่ยงไฮ้ตั้งหลายปีแล้ว”
เพื่อนร่วมงานสาวคนหนึ่งพูดขึ้น “อยู่บ้านญาติก็ดีนะ จะได้ช่วยเหลือดูแลกัน ไม่งั้นถ้าไปเช่าห้องรวมได้ลำบากยุ่งยากตายพอดี แถมยังไม่ปลอดภัยอีก ซานซานรอไว้วันไหนที่ลูกพี่ลูกน้องสาวไม่อยู่บ้าน ฉันจะไปเป็นแขกบ้านเธอนะ?” เมื่อวานที่หญิงสาวไปตามต่งซานซานในห้องน้ำ ยังเรียกอาจารย์ต่งอยู่เลย แต่มาวันนี้เปลี่ยนชื่อเรียกแล้ว ชัดเจนว่าความสัมพันธ์ใกล้ชิดขึ้น
เป็นแขก?
ไปบ้าน?
จางเย่ที่กำลังจะนั่งลงพลันขาพันกัน แทบจะล้มหกคะเมน!
ต่งซานซานพูดคิกคิก “ได้สิ ไว้สักวัน แต่แน่นอนว่าช่วงนี้คงไมได้แน่ พี่ฉันแทบไม่ออกไปทำงานข้างนอกเลย” นี่ยิ่งแล้วไปใหญ่
เวลาทำงานแล้ว
ทุกคนต่างยุ่งมาก
จางเย่คุ้นชินกับการทำงานได้แปดเก้าส่วนแล้ว แต่ยังไม่มีใครมาแจกจ่ายงานให้ ได้แต่นั่งแหมะอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เขาไม่ได้ง่วงแต่แค่ไม่มีใครสั่งงานมาให้เลย ถ้าอย่างนั้นชายหนุ่มคงต้องหางานให้ตนเองทำเสียแล้ว สร้างไฟล์งานหนึ่งบนคอมพิวเตอร์ เริ่มเตรียมการวางแผนผังรายการ
ชื่ออะไรดีนะ?
ชื่อรายการอะไรถึงจะเหมาะ?
เคาะคีย์บอร์ดคิดไปคิดมา จางเย่ปฏิเสธชื่อรายการทอล์คโชว์ในประเทศทั้งหลายแหล่ในวงการนั้น คืนนี้หลังแปดสิบอะไร หนึ่งสัปดาห์อะไร โชว์อะไร จางเย่พลันนึกถึงชื่อเรียกรายการทอล์คโชว์อันเป็นทางการของทางยุโรปและอเมริกาทันที อืม.. ‘จางเย่โชว์’? ไม่ดีๆ นี่เป็นรายการทอล์คโชว์ที่แรกของโลกเชียวนะ! ถ้าใช้คำย่อ คนอื่นๆ จะยิ่งไม่เข้าใจความหมายกันพอดีสิ หรือว่าจะเอาชื่อเต็มดี?
งั้นเรียก ‘จางเย่ทอล์คโชว์’!
ใช่ อันนี้ดี แค่เห็นก็เข้าใจแล้ว!
เพราะว่าในวงการของจางเย่นั้น เขาถือเป็นแฟนคนหนึ่งของทอล์คโชว์ ดูเป็นประจำบวกกับที่ตัวเองเรียนจบเอกด้านการกระจายเสียงอีก ฉะนั้นจึงเข้าใจรายการทอล์คโชว์อย่างดี เพียงใช้เวลาแค่ชั่วโมงกว่าๆ เท่านั้น ก็พอที่จะทำให้แผนสำเร็จออกมาได้ รวมถึงตำแหน่งผัง ขอบเขตของผู้ชมในสถานที่ออกอากาศสด เงื่อนไขเรื่องอุปกรณ์ การขอทุน และอื่นๆ อีกมากมาย เขาแจงรายละเอียดออกมาอย่างถี่ถ้วนที่ละเรื่องๆ จนรู้สึกว่าทำออกมาได้ยอดเยี่ยมทีเดียว!
อีกด้าน อาเชียนกลับมาจากข้างนอกแล้ว หน้าที่ในแผนกโทรทัศน์ออนไลน์ที่เขาทำเป็นหลักคือแผนผังรายการรวมถึงเสียวอวี่ด้วย แผนและการจัดทำรายการใหม่ๆ จำนวนมากล้วนเป็นหน้าที่รับผิดชอบของพวกเขา
อาเชียนแวะหาต่งซานซานก่อน “อาจารย์ซานซาน ข้อเสนอที่พวกเราคุยกันเมื่อวาน ผมให้หัวหน้าดูแล้วนะ เขาบอกว่าได้และให้พวกเราเริ่มเตรียมการกันได้เลย”
ต่งซานซานพูดตาปริบๆ “รายการ ‘กูรูออนไลน์โชว์’ น่ะเหรอ?”
“ใช่ครับ รายการนี้แหละ รายการก่อนหน้าก็เราสองคนไม่ใช่ถกกันแล้วไม่เอาหรอกเหรอ?” อาเชียนพูด
ต่งซานซานยิ้มร่า “อนุมัติแล้วก็ดี ตอนนี้รายการประเภทนี้กำลังบูมมาก พวกเราจะได้เกาะกระแสไปด้วย แต่ว่าการจะทำให้สำเร็จเป็นรูปธรรมยังคงต้องคิดพิจารณากันอีก พวกกูรูก็ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ นี่นา?”
เสียวอวี่พูดขำๆ “หาง่ายสิ รวบรวมเอาจากอินเทอร์เน็ตสักหน่อย ที่ลงชื่อไว้ก็ไม่มากเท่าไร ทั้งไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องหากูรูที่เชี่ยวชาญในด้านใดด้านหนึ่งจริงๆ สักหน่อย เรื่องขำขันอื่นๆ ก็ยังได้นะ อย่างเช่นรายการหนึ่งเท่าที่ฉันรู้จัก ถ้ามีคนตดติดต่อกันได้เป็นสิบกว่าครั้ง แบบนี้ก็นับว่าเป็นกูรูได้และยังดึงดูดความสนใจได้ด้วย แต่ถึงอย่างไรขอบเขตโทรทัศน์ออนไลน์ของพวกเราก็ค่อนข้างกว้างอยู่พอสมควร เปรียบกับพวกรายการโชว์ความสามารถของสถานีโทรทัศน์แล้วยังเปิดกว้างกว่าอีก”
ต่งซานซานพยักหน้า “โอเค งั้นเริ่มเตรียมการเลย”
“ได้ ส่วนแผนการและการดำเนินการ เธอมอบให้พวกผมทำ ส่วนสมาชิกในทีม ผมช่วยคุณเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว” อาเชียนพูดอย่างเสร็จสรรพ
“งั้นคงต้องรบกวนพวกคุณนะคะ” ต่งซานซานยิ้มพูด “รอให้ทำรายการออกมาเสร็จ ไว้ฉันจะเลี้ยงข้าวทุกคนนะ”
โชว์ความสามารถ?
ที่นี่มีแล้วหรอกเหรอ?
จางเย่ไม่แปลกใจ ถึงแม้จะยังไม่เคยดูรายการประเภทนี้ของวงการนี้มาก่อน แต่ชัดเจนว่าต่างกันเพียงแค่รายละเอียดปลีกย่อยเท่านั้น ในวงการที่โลกเดิมของเขาเองก็มีรูปแบบรายการประเภทนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จางเย่รู้สึกเสียดายอยู่หน่อยๆ ได้แต่คิดว่า ไม่ว่ารูปแบบรายการอะไรแบบไหน ในวงการนี้ก็ยังไม่มีทั้งสิ้น หลังจากที่ตัวเองทำรายการทอล์คโชว์เสร็จ จะต้องเป็นการสั่นสะเทือนวงการสุดๆ แน่ ถ้าเอารายการของวงการทางนั้นมา แต่ตอนนี้มาคิดๆ ดู…..นั่นก็เป็นเพียงแค่จินตนาการเท่านั้น มีบางรายการ ที่อยู่ในวงการบันเทิงของที่นี่มาก่อนแล้ว ไม่ใช่ว่าอะไรก็ไม่มี เพราะอันที่จริงสภาพสังคมก็พอๆ กันหมด มีที่แตกต่างบ้างแต่ก็ไม่ได้เยอะแยะมากมาย จางเย่ไม่มีช่องทางให้มุ่งไปได้มากเท่าไร มีแต่ทอล์คโชว์เท่านั้นที่ยังไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์วงการนี้! เขาได้ทำเรื่องที่เป็นแจ๊กพอตเข้าให้แล้ว! อย่างอื่นก็ไม่มีที่คิดจะเอาด้วย ไว้คราวหลังค่อยศึกษาดูแล้วกัน ถึงวงการนี้จะมีบางรายการที่ไม่มีอยู่ในวงการที่โลกใบก่อนของจางเย่ก็ตาม เพราะฉะนั้นวงการทั้งสองต่างก็มีแต่ละสิ่งอย่างของมันเอง จางเย่คงต้องคลำหาไปทีละก้าวๆ
ไม่ต้องคิดมากแล้ว!
ตอนนี้เอาแค่รูปแบบทอล์คโชว์ให้ดีก่อนดีกว่า!
จางเย่เริ่มพิมพ์ ปรับปรุงแก้ไขแผนผังบนคอมพิวเตอร์ต่อไป
คราวนี้ อาเชียนที่คุยกับต่งซานซานเสร็จแล้วก็ด้อมๆ มองๆ จางเย่ เขาเดินมาพลางยิ้มพูดว่า “อาจารย์จาง สวัสดีครับ ผมอยู่หน่วยสองของผังรายการแผนกเรา คุณเรียกผมว่าอาเชียนก็ได้ครับ” ไม่ว่าจะด้วยด้านรายได้หรือสถานะทางสังคม แน่นอนว่าอาเชียนและเสียวอวี่อยู่ในระดับรากของหน่วยผลิตรายการ ต่ำกว่าพิธีกรผู้ประกาศอย่างทาบไม่ติดเลยสักนิด ระดับของงานเองก็เทียบไม่ได้ ดังนั้นจึงคุยกับจางเย่ด้วยความสุภาพนอบน้อมอย่างที่สุด แน่นอนว่ายังมีอีกเหตุผลหนึ่งนั่นคือ จางเย่ที่พวกเขาเห็นออกจะเป็นคนนิสัย ‘เข้าด้วยได้ยาก’ แค่พูดคุยกับจางเย่ อาเชียนเองยังรู้สึกหวาดๆ ไม่น้อย กลัวว่าพูดไม่ถูกใจออกไปสักคำ จางเย่จะด่าให้ เขาซึ่งทำงานเรื่องแผนผังรายการ แน่นอนว่าคงด่าสู้พิธีกรผู้ประกาศไม่ได้ ก็หมอนี่ใช้ปากหากินไงล่ะ!
ทางด้านจางเย่น่ะเหรอ? เขากลับตื่นเต้นน่ะสิ!
สุดท้ายก็มีคนในหมู่เพื่อนร่วมงานมาพูดกับเขาแล้ว!
จางเย่แทบจะน้ำตาไหลนองเต็มหน้า สองวันมานี้ที่อยู่ในแผนก นอกจากแม่ดาวมหา’ลัยแล้ว ก็ไม่มีเพื่อนร่วมงานเลยสักคนเดียวที่พูดจากับเขา ปล่อยให้ชายหนุ่มรู้สึกว่ากำลังเล่นบ้าบออยู่ฝ่ายเดียว! เพราะเห็นสภาพของจางเย่ตอนนี้ก็รู้แล้ว คนเราไม่ต้องการผู้อื่นหรือติดต่ออะไรกับใครหรอก ทำได้แค่เพียงช่วงเวลาประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น แต่เพราะมนุษย์เป็นสัตว์สังคม[2] การปลีกตัวจากกิจกรรมทางสังคมและการพบปะสมาคมไปอย่างยาวนาน นั่นสามารถคร่าชีวิตเอาได้!
จางเย่จับมือเขา “สวัสดีอาเชียน”
อาเชียนตกใจไปแป๊บหนึ่ง โอ๊ะโอ๋ คุณช่างเป็นมิตรเกินไปแล้ว “อะแฮ่ม สวัสดีครับๆ” เจอฉากนี้เข้าไป เขาเปลี่ยนท่าทีกับจางเย่ไปเล็กน้อย ไม่ถ่อมตนเท่าไรแล้ว “เมื่อครู่นี้ ผมไปห้องทำงานของรองผู้อำนวยการหวัง ยื่นเรื่องเสนอรายการให้กับอาจารย์ซานซาน เมื่อเสร็จแล้ว หัวหน้าถามผมว่า รายการของคุณมีไอเดียอะไรดีๆ บ้างหรือยัง ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องตอบว่าอย่างไร หัวหน้าก็เลยให้ผมมาเรียกคุณว่าตอนสิบเอ็ดโมงให้เข้าไปหาหน่อย เขาประชุมเสร็จก็จะกลับมา”
จางเย่มองดูนาฬิกาข้อมือ “จวนถึงแล้ว ได้ งั้นเดี๋ยวผมไปครับ”
อาเซียนกระพริบตาปริบๆ “คุณมีไอเดียรายการแล้วเหรอครับ? ที่จริงเมื่อวาน ผมกะว่าจะมาหาคุณ คุยเรื่องรายการใหม่สักหน่อย แต่ผมได้ยินมาว่าด้วยสภาพการณ์ของคุณกับอาจารย์ซานซานไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไร เพราะเบื้องบนนำแผนรายการ การถ่ายทำ การดูแลทั้งหมด มอบให้คุณเป็นผู้ตัดสินใจเองคนเดียวเลย?”
จางเย่รับคำ “ครับ สัญญาว่าอย่างนั้น”
อาเชียนยิ้มเจื่อนพูด “คุณนี่น่าอิจฉาจัง ปกติพิธีกรผู้ประกาศทางอินเทอร์เน็ตที่มาใหม่ ถึงนับว่ามีชื่อเสียงอยู่บ้าง ก็จะไม่ให้ผู้ประกาศวางแผนรายการเอง ต้องได้จากการปรึกษากันของทุกคน หรือไม่ก็เสนอรายการ โดยการหาที่เหมาะสมเอาจากในตัวอย่างผัง การที่คุณได้รับอิสระตั้งขนาดนี้ ผมเองก็เพิ่งจะได้ยินจากบริษัทเป็นครั้งแรก” เว้นวรรคไปนิดแล้วพูดต่อ “แต่ก็ไม่ได้น่าแปลกใจ ผมได้ดูรายการ ‘ห้องเลคเชอร์’ ของคุณแล้ว มันเยี่ยมยอดมากจริงๆ ไม่เพียงนำเอาความรู้ทางประวัติศาสตร์และความน่าสนใจมารวมกันได้แค่นั้น แต่ยังผสมผสานกันได้เป็นอย่างดี ผมได้ยินว่ารายการนั้นคุณเป็นคนร่างแผนผังรายการเองเหรอครับ? และยังมีโฆษณาการประหยัดไฟฟ้าที่สร้างสรรค์อีกชิ้นหนึ่ง นั่นก็เป็นแผนการกำกับของคุณด้วยสินะครับ? คุณนี่เป็นผู้เยี่ยมยอดทางด้านการวางแผนรายการยิ่งกว่าพวกเราเสียอีก ไม่อย่างนั้นหัวหน้าก็คงจะไม่วางใจจนยกเรื่องการวางแผนรายการทั้งหมดนี้ให้กับคุณ เพราะฉะนั้นเมื่อวานนี้ผมจึงไม่กล้าเผชิญหน้ากับคุณ แหะๆ ผมไม่กล้าควงขวานต่อหน้าหลู่ปัน[3]หรอกครับ” คำพูดที่เขาตะล่อมโน้มเข้ามานั้น ดูออกว่าคิดที่จะสร้างสัมพันธ์อันดีกับจางเย่
จางเย่จำได้ว่าคนฝ่ายบุคคลเมื่อวานที่โดนเขาด่าเปิดเปิงไปคนนั้นก็รู้จักกันกับพวกอาเชียน เพราะเห็นพูดคุยกับพวกเขา แต่ดูจากท่าทีของอาเชียนตอนนี้แล้ว ความสัมพันธ์กับคนเมื่อวานก็แค่งั้นๆ เอง คุยกันได้แต่ไม่นับว่าสนิทอะไรกัน
จางเย่ถูกชมเสียเลิศลอย “อย่าพูดอย่างนั้นเลย การกระจายเสียงเป็นสาขาเอกของผมน่ะ การทำแผนอย่างผมก็แค่มือสมัครเล่น เทียบพวกคุณไม่ได้หรอก”
ยอกันไปยอกันมา
อย่างนี้สิถึงเรียกว่าคุยเล่น
เสียวอวี่เห็นอาเชียนพูดคุยกับคนประหลาดคนนั้นได้ออกรสมากขึ้นเรื่อยๆ เขาลองอาศัยโอกาสนี้เดินเข้าไปคุยทั้งที่ติดจะหวาดๆ อยู่บ้าง “อาจารย์จาง ได้ยินชื่อเสียงคุณมาตั้งนานแล้ว ทุกคนเรียกผมว่าเสียวอวี่หรือเรียกด้วยชื่อภาษาอังกฤษว่า CA…..” พูดถึงตรงนี้ จู่ๆ เขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าจางเย่เป็นคนชาตินิยม ดังนั้นจึงรีบพูดแก้ “เรียกผมว่า เสียวอวี่ก็ได้ ผมเป็นคนของหน่วยสองแผนกทำแผนรายการ”
“สวัสดีครับ” จางเย่จับมือกับเขา
เขาสองคนต่างก็ยังเป็นวัยรุ่นมาก สามคนน่าจะอายุพอๆ กัน
ทั้งสามคุยกันได้ไม่นาน ต่งซานซานที่เสร็จจากงานยุ่งๆ ก็เข้ามาร่วมวง พูดกันหัวเราะขำขัน บรรยากาศดีทีเดียว
“ไอ้หยา” เสียวอวี่มองนาฬิกาข้อมือ “สิบเอ็ดโมงแล้ว”
จางเย่ลุกยืน “งั้นผมไปหาหัวหน้าก่อนนะ จริงสิ พิมพ์เอกสารยังไงเหรอครับ? ผมอยากเอาตัวอย่างแผนไปให้ผู้ช่วยผู้อำนวยการหวังดูครับ”
อาเชียนโพล่งอย่างตกใจ “คุณทำเสร็จแล้วเหรอ?”
จางเย่พูด “ใช่ครับ เพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้”
“โห เร็วจังเลย?” อาเชียนอึ้งงันไปไม่ได้พูดต่อ ช่วยจางเย่นำข้อมูลจากในคอมพิวเตอร์ปริ้นออกมาหนึ่งฉบับ
ต่งซานซาน และเสียวอวี่เอง ก็มองกันด้วยความอยากรู้
ตัวอักษรอื่นๆ ค่อนข้างเล็ก พวกเขามองเห็นไม่ชัด แต่หัวเรื่องกลับมองเห็น!
จางเย่ทอล์คโชว์? มันคืออะไรอ่ะ? ทั้งสามงงงันอยู่พักหนึ่ง แต่ยังคงไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบอะไรออกมา ทอล์คอะไร? นี่มันรายการอะไร? เต้นระบำงั้นเหรอ?
……
ห้องทำงานรองผู้อำนวยการแผนกเว็บทีวี
จางเย่เคาะประตูก๊อกๆ “หัวหน้าครับ”
“เข้ามา” ดูเหมือนหวังสยงจะเพิ่งกลับจากการประชุม กำลังแจกแจงมอบภาระงานให้กับพนักงานคนหนึ่ง เมื่อเห็นคนเข้ามาก็ยิ้มแย้ม “จางน้อย นั่งสิ” รอจนมอบหมายเสร็จ หลังพนักงานปิดประตูออกไปแล้ว หวังสยงจึงพูด “ที่ฉันเรียกเธอมา เพราะอยากจะถามเรื่องรายการใหม่ของเธอ ก็รู้นะว่ารายการดีๆ สักรายการ คงต้องใช้เวลาในการวางแผนและเตรียมการนาน แต่ยอดคลิกดูโทรทัศน์ออนไลน์ของพวกเราตอนนี้ไม่เป็นที่น่าพอใจมากจริงๆ มันลดลงติดต่อกันมาตั้งกี่เดือนเข้าไปแล้วก็ไม่รู้ ไหนจะเสียส่วนแบ่งตลาดไปไม่น้อย เธอเองก็คงจะรู้สึกได้จากยอดการคลิกของรายการเว็บไซต์ เพราะฉะนั้นฉันเลยรีบคว้าเธอกับต่งซานซานมา อยากจะทำสองรายการใหม่ออกมาแข่งกับสถานีโทรทัศน์ออนไลน์อื่นๆ และด่วนมากด้วย”
จางเย่พูดอย่างเชื่อมั่น “หัวหน้า ผมเข้าใจ เพราะฉะนั้นผมจึงรีบเอาเวลาทั้งหมดที่มี ทำแผนรายการออกมาหนึ่งฉบับ คุณลองนำไปดู ให้ข้อแนะนำด้วยนะครับ” เขาหยิบกระดาษ A4 สองสามแผ่นออกมา
หวังสย๋งประหลาดใจ “หืม? เธอทำเสร็จหมดแล้วเหรอ? โอเค เยี่ยมมาก” ก่อนหน้านี้เห็นท่าทีอย่างนั้นของจางเย่ ยังคิดว่าเขาไม่ตั้งใจทำงาน คิดจะไปกระตุ้นสักหน่อย สรุปใครจะไปคิดว่าเขาใส่ใจขนาดนี้ ทำแผนเสร็จเรียบร้อยแต่เนิ่นๆ พนักงานประเภทนี้ หวังสยงชื่นชอบอย่างมาก เทียบกับพนักงานที่ต้องคอยให้หัวหน้าแว๊ดใส่ทีหนึ่งแล้วจึงจะกระเตื้องหนึ่งที ประเภทนี้หัวหน้าไม่ต้องพูดอะไร อีกฝ่ายก็เตรียมการรับมือจัดแจงทำเรื่องไว้ให้เสร็จเรียบร้อยก่อนแล้ว ทำคนพอใจได้เป็นธรรมดา
“ฉันดูหน่อย” หวังสยงหยิบไป
จางเย่นั่งตระหง่านดุจไท่ซาน[4]
ดูเพียงไม่เท่าไร หวังสยงก็งงงัน
“ทอล์คโชว์?”
“ใช่ครับ”
“อะไรคือทอล์คโชว์?”
“ก็คือ Talk-Show ไงครับ”
“อะไรคือ Talk-Show?”
“ก็คือ ทอล์คโชว์ไงครับ”
หวังสยง “…..”
น้องสาวเอ็งสิโว้ย! นี่เล่นพลิกลิ้นกับฉันงั้นเรอะ!?
===========================
[1] สินสงคราม สำหรับในเรื่องเพราะจางเย่ถือว่าตัวเองได้เอาชนะด้วยด้ายแดง ผลที่ได้มาเลยถือว่าเป็นสินสงคราม
[2] มนุษย์เป็นสัตว์สังคม เป็นคำกล่าวของ อาริสโตเติล (Aristotle) นักปราชญ์ชาวกรีก เพราะเชื่อว่า มนุษย์โดยสภาพธรรมชาติจะต้องมีชีวิตอยู่ร่วมกันกับบุคคลอื่นๆ มีการติดต่อสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน ไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่อย่างอิสระตามลำพังแต่ผู้เดียวได้ ดังนั้นสังคมจึงเกิดขึ้น
[3] ควงขวานต่อหน้าหลู่ปัน เป็นสำนวนแปลว่า ทำเรื่องต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญ
[4] นั่งตระหง่านดุจไท่ซาน เปรียบเปรยว่า นั่งนิ่งไม่หวั่นไหว
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ของขวัญ
-- ได้รับของขวัญแล้ว สถานะพลังงานรายสัปดาห์
-- การจัดอันดับด้วยพลัง 
-- หินพลัง