บท 97: 0097

บทที่ 96 : จอมตอกหน้า!

ยามเย็น

พระอาทิตย์กำลังตกย้อมท้องฟ้าให้กลายเป็นสีแดงฉาน

จางเย่กลับไปยังห้องเช่าของตน หลังออกจากลิฟต์ชายหนุ่มไม่ได้เดินกลับไปที่บ้าน แต่เดินตามกลิ่นหอมหวลที่ลอยมาจากบ้านของคุณน้าเจ้าของห้อง เมื่อเปิดประตูก็ได้ยินเสียงฉ่าของน้ำมันดังมาจากทางห้องครัว พอกวาดสายตาไปจึงเห็นเด็กแสบเหราเฉินเฉินอยู่ในห้องนั่งเล่นกำลังทำการบ้านของเธออยู่

“เฉินเฉิน ยุ่งอยู่เหรอ?” จางเย่ยิ้มทักทายขณะเดินเข้าไปในบ้าน

เฉินเฉินพลันตะโกนไปทางห้องครัว “ป้าคะ! จางเย่มาปล้นอาหารเราอีกแล้ว!”

จางเย่แทบจะลงไปดิ้นบนพื้น “เจ้าเด็กอาภัพคนนี้นี่ ฉันดูแลเธอเสียเปล่าจริงๆ เลย”

เฉินเฉินส่งยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ให้ “หึหึ” แล้วก้มหน้าทำการบ้านของเธอต่อ

เหราอ้ายหมิ่นที่อยู่ด้านในได้ยินเสียงเมื่อกี้ เธอเปิดประตูห้องครัวจ้องมองจางเย่อย่างไม่ต้อนรับนัก “มาตรงเวลาเผง นี่นายเกิดปีจอหรือไง? ดมกลิ่นตามมาถึงนี่ได้เชียวนะ”

จางเย่ไม่ได้โกรธอะไรเพราะเคยชินกับปากร้ายๆ ของเธออยู่แล้ว “ผมทำงานหนักตั้งเยอะเพื่อเฉินเฉิน แล้วคุณก็บอกไว้ครั้งที่แล้วด้วยว่า อาหารผมในช่วงนี้คุณจะจัดการให้เองนะ”