กลับมา...ในช่วงเวลาปัจจุบันที่สถานการณ์กำลังกดดันคับฟ้า
"..."
คับฟ้าไม่ปริปากพูดหรือสบตาอีกฝ่ายต่างจากอีกคนที่น้ำตาคลอเบ้า
คับฟ้าตัดสินใจเดินออกมาจากพื้นที่ตรงนั้น เขาเลือกที่จะเดินหนีเมื่อต้องอยู่ในสถานการณ์อึดอัด ความรู้สึกผิดต่อวานิลลามันมากเกินไปที่คับฟ้าจะรับได้ ทั้ง ๆ ที่เราสัญญากันไว้ว่า เราจะจับมือเดินตามความฝันไปด้วยกันแต่แล้วคับฟ้ากลับเป็นคนทำลายความฝันนั่น ปล่อยให้วานิลลาเดินอยู่บนเส้นทางด้วยตัวคนเดียว
"คับฟ้า!" วานิลลาตะโกนเรียกตามหลังคับฟ้า
เขาไม่คิดจะหันกลับมาหรือสนใจเสียงสะอึกสะอื้น วานิลลารีบเดิมตามไปจะไม่มีครั้งต่อไปที่คับฟ้าจะเดินหนีจากเธออีกแล้ว ไม่อยากให้เราสองคนต้องมีความรู้สึกไม่ดีต่อกันในเรื่องที่ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น ไม่ขอโทษใครทั้งนั้น
"..."
"หยุดนะ จะหนีวานิลลาไปไหน"
"..."
"นิ หยุดคุยกับวานิลลาก่อนสิ"
"..."
"คับฟ้า!"
เสียงเรียกดังลั่นตั้งแต่ในบ้านออกมาด้านนอก ทำให้ทุกคนหยุดมองดูสถานการณ์และเข้าใจดีเพียงแค่ส่งกำลังใจให้วานิลลา
"..."
มีความเห็นเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ใช่รึเปล่า คอมเมนต์มาได้เลยไรต์อยากฟัง