บท 2: บทที่ 1 ทะลุมาหรือฝันไป

"รู้แล้วๆ เจ้าก็นำทางไปสิ"ตงหมิงทำหน้าชะงักไปแวบนึงแล้วจึงเดินนำคุณชายของตนไป เขมรัตน์ในร่างอี้เหลียนหลงจึงเดินตามไปและลอบสังเกตเรือนของตนที่มีชื่อว่าเรือนบุปผา เนื่องด้วยท่านแม่ที่รักบุตรคนนี้มากเพราะมีความงามคล้ายนางถึง 7 ส่วน เรือนที่เต็มไปด้วยมวลบุปผานี้นางจึงประทานเรือนนี้ที่เคยเป็นเรือนส่วนตัวของตนให้บุตรนางและนางจึงไปอยู่ที่เรือนใหญ่กับสามีของนาง เพราะเมื่อยังเด็กอี้เหลียนหลงถูกเลี้ยงดูที่เรือนและติดกลิ่นมวลบุปผาที่รายรอบเรือนมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อท่านพ่อสร้างเรือนพักของเขาเสร็จตอนอายุ 7 ขวบ พอเข้าไปอยู่อี้เหลียนหลงกับนอนไม่หลับเมื่อไม่ได้กลิ่นบุปผา ลองพยายามให้คนไปตัดดอกไม้มาประดับที่เรือนตนจะได้มีกลิ่นหอมดั่งเรือนท่านแม่ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรทำให้ ท่านแม่จึงปรึกษากับท่านพ่อ ท่านพ่อจึงเสนอให้ท่านแม่ไปอยู่ถาวรกับท่านพ่อเลยส่วนเรือนบุปผาจึงยกให้เขาอยู่ ระหว่างทางก็มีคนก้มหัวคารวะเขาตลอดทาง ตงหมิงพาเดินลัดเลาะตามทางที่เต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่เหมือนจะเป็นอุทยานในจวนนะเพราะมีต้นไม้หายากบ้างต้นด้วยแฮะ ที่เขารู้เนี่ยก็เพราะที่บ้านคุณปู่ก็ปลูกครับ ซื้อมาแพงมากต้นเป็นล้าน บางต้นซื้อมาแค่ใบ แต่ใบนั้นใบเดียวแค่ล้านกว่าอะครับ ผมยอมใจเลยจริงๆและเข้าไม่ถึงถึงความสวยงามมันด้วย มันเอาอะไรมาแพงตั้งเป็นล้านอะใบไม้ใบเดียว ต้นไม้ใบหญ้าที่ควรราคาแพงขนาดนั้นควรเป็นสมุนไพรที่ทำยาช่วยชีวิตคนได้อะนะในความคิดผมอะ แต่ก็ช่างมันเถอะมันคงเป็นความชอบส่วนบุคคลจริงๆแหละ ขณะที่ผมกำลังคิดเพลินๆอยู่ จู่ๆตงหมิงก็หยุดเดินผมเลยหยุดตามทำให้รู้ว่าผมเดินมาถึงเรือนใหญ่ที่ติดป้ายหน้าเรือนว่าอี้ตัวใหญ่ๆไว้เหนือประตูไม้ตัวป้ายประดับด้วยสีทองงามอร่าม และลวดลายบุปผารายรอบป้ายที่ดูลงตัวกับมากกับตัวป้ายทำให้ป้ายนี้ดูงดงามอย่างไร้ที่ติ ผมไม่ได้อวยเกินไปนะครับ ผมพูดจริงๆในยุคปัจจุบันหาดูของเก่าสวยๆงามๆแบบนี้ยากมากเลยนะครับ การทะลุมิติมาก็มีประโยนช์เหมือนกันนะเนี่ย