บท 18: บทที่ 018 วังต้องห้าม

บทที่ 18 วังต้องห้าม

ทางกลับเมืองดูว่างเปล่าไปมาก ชิงเซี่ยได้รับการฝึกฝนมาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด เคยได้เรียนขี่ม้ามาบ้าง แต่อย่างไรก็ตาม นางไม่อาจใช้ชีวิตบนหลังม้าได้อย่างคนที่นี่เลย เนื่องจากเส้นทางที่ขรุขระเป็นหลุมเป็นบ่อ ทำให้นางเวียนศีรษะ บวกกับบาดแผลที่ได้มาตอนต่อสู้ก่อนหน้านี้ จึงทำให้มีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง

น่าเสียดายที่ต้องสละม้าไว้กลางทาง โชคดีที่ชิงเซี่ยสามารถใช้ชีวิตในป่าได้เป็นอย่างดี แค่วิ่งไม่กี่สิบลี้นั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย ภารกิจในคืนนี้สำเร็จลงอย่างราบรื่น ตอนนี้ยังพอมีเวลา ชิงเซี่ยกัดฟันกุมแผลของตนเอาไว้ แล้ววิ่งเข้าเมืองไป

ธรรมดาแล้วจะไม่สามารถเข้าไปในเมืองได้ ดีที่เวลานี้กำแพงเมืองไม่เรียบ แต่เป็นตะปุ่มตะป่ำไปหมด สำหรับชิงเซี่ยที่เป็นนักปีนผา ทั้งหมดนี้ล้วนไม่เป็นอุปสรรคอะไรเลย ภายใต้แสงจันทร์สว่างยามค่ำคืน ก็เห็นเพียงร่างของชิงเซี่ยไต่อยู่บนกำแพง และปีนขึ้นไปราวกับตุ๊กแก