บท 125: บทที่ 097-1 พบจือเหยียนอีกครั้ง

บทที่ 97-1 พบจือเหยียนอีกครั้ง

เมื่อตื่นเช้ามาชิงเซี่ยที่เคยคิดว่าการเดินทางในครั้งนี้ไม่น่าจะราบรื่นถึงเพียงนี้ อันตรายและภัยพิบัติที่ซุกซ่อนอยู่นั้นล้วนกำลังรอโอกาสเหมาะจึงจะเข้าจู่โจม เพียงแต่ว่า นางไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะรวดเร็วถึงเพียงนี้ เร็วเสียจนเหลือเวลาให้ลงมือแทบไม่ทัน

ห่าธนูถูกยิงเข้ามาอย่างมืดฟ้ามัวดินราวฝูงตั๊กแตน เหล่าองครักษ์ของสื่อหางแตกกระเซ็นวิ่งหนีกันสับสนอลหม่าน ซึ่งเขาได้ทำตัวอวดฉลาดด้วยการแบ่งกองกำลังทหารทัพใหญ่เป็นกองกำลังเล็กๆ  ทำให้ลดความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันทางการรบเสียจนไม่มีทางถอยหนีได้ และยิ่งเพิ่มโอกาสให้ศัตรูอีก ชิงเซี่ยใช้ดาบปัดป้องลูกธนู  ดึงแขนเสื้อปันปู้เอ่อร์ไว้ แล้วพูดว่า “ตามข้ามา!”