บท 168: บทที่ 115-1 หุบเขาเซียนเผิงไหล

บทที่ 115-1 หุบเขาเซียนเผิงไหล

สายลมที่บ้าคลั่งและรุนแรงพัดเกรี้ยวกราดมาแล้วตลอดทั้งคืน ดังนั้นยามเมื่อรุ่งอรุณของเช้าวันใหม่มาถึง ทั่วทั้งผืนปฐพีจึงได้เงียบสงบยิ่งนัก แสงอาทิตย์ของเมื่อยามรุ่งสางที่ทอแสงจางๆ ประกายความอ่อนโยนสาดส่องไปทั่วทุกพื้นที่

ชิงเซี่ยยืนอยู่บนผืนดินอันกว้างใหญ่ไกลสุดลูกหูลูกตา เสื้อคลุมสีขาวสะอาดส่งให้ใบหน้าของหญิงสาวยิ่งดูงดงามมากขึ้นไปอีก นางแหงนหน้าขึ้นมองไปยังทิศทางของยอดหน้าผาที่อยู่สูงขึ้นไปไกลๆ ดวงตาสีดำขลับเปล่งประกาย​และพร่างพราวขึ้น ราวกับดวงดาราที่แขวนอยู่บนผืนนภายามราตรี

ทันใดนั้นเอง สิ่งมีชีวิตตัวเล็กที่มีสีขาวหิมะทั้งตัวพลันแทรกตัวออกมาจากหมวกอุ่นของหญิงสาว เดรัจฉานตัวน้อยมีขนาดตัวใหญ่เท่ากับฝ่ามือของคนเพียงเท่านั้น อีกทั้งยังทั้งอ้วนและกลม ดูไปแล้วไม่ต่างอะไรจากลูกสุนัขแม้เพียงสักนิด มันมีดวงตาสีเขียวมรกต หูคู่นั้นตั้งตรงเหมือนกระต่ายขาว เดรัจฉานตัวน้อยใช้อุ้งเท้าหน้าของมันทั้งสองข้างเกาะไปที่ไหล่ของชิงเซี่ย​ หัวเล็กๆ​ ของมันแหงนขึ้น สายตาทอดมองออกไปไกลๆ ตามสายตาของชิงเซี่ย​ ท่าทางดูหลงใหลเหมือนตกอยู่ในภวังค์