บท 17: บทที่ 017 หลบหนี

บทที่ 17 หลบหนี

ลมเย็นจากปากทางพัดเข้ามาสู่โถงของคุกเบาๆ บนเตียงหินเย็นเยียบนั้นมีชายสวมชุดบางๆ นั่งอยู่เพียงลำพัง ดวงตาคู่นั้นจดจ้องไปที่มีดด้วยสายตาเย็นชา นอกจากความประหลาดใจในช่วงแรกแล้ว เขาก็ค่อยๆ หันศีรษะไป ไม่มองมาที่ชิงเซี่ยแม้แต่น้อย บนเสื้อผ้าของเขามีคราบเลือด และร่างกายได้รับบาดเจ็บ นั่นทำให้หัวใจของชิงเซี่ยราวกับถูกมือใหญ่บีบในทันที ดวงตาทั้งสองหรี่ลง อยากจะเอ่ยปากพูดแต่กลับถูกเขาผลักไสด้วยความไม่แยแส

โคมไฟเล็กๆ ดวงหนึ่งส่องแสงลงมาจางๆ ชิงเซี่ยพลันได้สติกลับคืนมา ตัวเองเป็นอะไรไป ทำไมถึงมีอารมณ์รุนแรงเช่นนี้ ในสถานการณ์แบบนี้เหตุใดจึงไม่สนใจสถานการณ์โดยรวม? ไม่มีเวลาคิดเรื่องผิดปกติของตัวเองแล้ว ชิงเซี่ยวิ่งขึ้นหน้าไป ดึงแขนของรัชทายาทฉีอันขึ้นมา พลางเอ่ยเบาๆ ว่า “เดินได้หรือไม่?”

ฉีอันหันหน้ามา ใบหน้าของเขาผอมบางรางกับกระดาษ ชิงเซี่ยมองไปที่รอยย่นตรงคิ้ว จากนั้นสีหน้าก็เต็มไปด้วยความโกรธ พลางเอ่ยต่อด้วยเสียงทุ้มว่า “พวกเขาลงโทษท่านหรือ?”