บท 119: บทที่ 092-1 เหม่อมองจนสุดเส้นขอบฟ้า

บทที่ 92-1 เหม่อมองจนสุดเส้นขอบฟ้า

ยามค่ำคืนหนึ่ง หลายปีมาแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่นางฝันถึงฉู่หลี

ฉากในความฝันทาด้วยสีดำ มีเพียงสุดปลายทางที่มีแสงสีขาวซีดสาดส่องออกมา ฉู่หลีสวมเสื้อคลุมตัวหลวมแขนกว้างแบบจีนหรูหรา แน่นอนว่าชุดมังกรนั้นมีบรรยากาศกดดันเสียจนทำให้ผู้พบเห็นแทบจะหายใจไม่ออก ในฝันดูเหมือนว่าเขาจะมองไม่เห็นตัวนาง ช่างเหมือนกับภาพวาดอันนิ่งงันยิ่งนัก เขานั่งอยู่บนบัลลังก์สีทองมลังเมลืองในพระราชวังแห่งเมืองเซิ่งตู รอบด้านเป็นฉากสีดำนิ่งสนิทเหมือนท้องทะเลลึก ลมหายใจของชิงเซี่ยค่อยๆ ถี่รัว เหมือนนางจะรู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในความฝัน แต่ก็เหมือนอยู่ในโลกของความจริง ทุกอย่างดูเสมือนจริงถึงเพียงนี้ ใบหน้าของฉู่หลี นำมาซึ่งความเหน็บหนาวเหมือนกับปลายมีด สายตาของเขา ดูราวกับส่วนที่มืดมิดที่สุดของท้องทะเลกว้าง ท่าทีสงบนิ่งเหมือนกับน้ำแข็ง ทว่าด้านในกลับเหมือนคลื่นลมพายุลูกใหญ่กำลังพัดกระหน่ำ