บท 159: บทที่ 112-1 แสงอาทิตย์ของวสันต์ฤดูที่อบอุ่นไปทั่วถ้ำ

บทที่ 112-1 แสงอาทิตย์ของวสันต์ฤดูที่อบอุ่นไปทั่วถ้ำ

เหมือนกับว่าได้ผ่านฉากของความเป็นและความตายจำนวนนับไม่ถ้วน หัวใจทั้งดวงสึกกร่อนอ่อนล้าประหนึ่งสูญเสียซึ่งกำลังจะเคลื่อนไหว ยิ่งบวกกับที่ไม่มีอาหารตกถึงท้องมาเป็นเวลานาน ทั้งยังถูกแช่แข็งท่ามกลางหิมะจนเกือบตาย ดังนั้นหลังจากที่พบฉู่หลี นางจึงร้องไห้จนหมดสติไป

ภายในถ้ำที่กว้างขวาง กองไฟเล็กๆ​ กองหนึ่งถูกจุดขึ้น​ ฉู่หลีถลกหนังของเดรัจฉานน้อยสีขาวหลายตัวที่อยู่ด้านนอกออก​ก่อนที่จะค่อยๆ แล่เนื้อมันออกมา แล้ววางมันไปบนกองไฟช้าๆ ก่อนค่อยๆ​ ย่างอย่างใจเย็น กลิ่นหอมน่ากินลอยฟุ้งไปทั่วทั้งถ้ำ น้ำมันสีเหลืองทองจากเนื้อหยดลงไปบนกองไฟหยดแล้วหยดเล่าจนเกิดเป็นเสียงดังซี่ๆ อุณหภูมิภายในถ้ำค่อยๆ​ อบอุ่นขึ้นเรื่อยๆ แตกต่างจากด้านนอกที่ลมหนาวพัดโหมรุนแรง แต่ทว่าจุดนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อคนทั้งสองที่อยู่ภายในแต่อย่างใด​ ฉู่หลีหันหน้ากลับไปมองชิงเซี่ยที่นอนอยู่ด้านข้าง ใบหน้าเย็นชาขยับเล็กน้อย บางทีคงมีแต่ต้องอยู่ในสถานที่ที่มืดสลัวไร้ผู้คนเช่นนี้กระมัง พวกเขาทั้งสองถึงจะสามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างสันติและสบายใจ