บท 12: บทที่ 012 รัชทายาทฉี

บทที่ 12 รัชทายาทฉี

ทุกสิ่งเตรียมพร้อมขาดเพียงลมบูรพา

* นางโยนลวดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุม แล้ววางกุญแจมือไว้ที่พื้นอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ค่อยๆ แตะไปที่ประตู พริบตาเดียวก็สะเดาะกลอนประตูได้

ทุกคนที่อยู่ด้านนอกต่างก็ตกอยู่ในห้วงนิทราท่ามกลางความเงียบสงัด

ในห้องพิจารณาคดีที่กว้างขวาง ยังคงมีเสียงกรีดร้องของชายที่ได้รับการทรมานดังออกมา ชายคนนี้ถูกผู้คุมจิตเพี้ยนอย่างผู้คุมเซินทรมานมาแล้วหนึ่งคืน ในขณะนี้ลมหายใจเริ่มรวยริน คงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว

ชิงเซี่ยไม่อาจไปช่วยคนอื่นได้ ร่างกายและมือเท้าของนางขยับราวกับแมวเสือดาว สัมผัสไปที่ประตูเหล็ก แล้วเปิดออกอย่างเงียบเชียบ สำหรับนางแล้วกุญแจของสมัยนี้ก็เป็นเหมือนกับของเล่นของเด็กๆ ไม่ถึงหนึ่งวินาทีก็สามารถจัดการได้เรียบร้อย

ในวินาทีที่จะเปิดประตู ชิงเซี่ยก็หันไปมองเป็นครั้งสุดท้าย จากวันนี้ไปจวงชิงเซี่ยได้ตายไปแล้ว คนที่มีชีวิตอยู่คือถังเสี่ยวซือ

ในใจของนางมีความสุขตีพุ่งขึ้นมา แล้วมุมปากก็ยกยิ้มทันที ลาล่ะ ฉู่หลี!

“โครม!”