บท 169: บทที่ 115-2 หุบเขาเซียนเผิงไหล

บทที่ 115-2 หุบเขาเซียนเผิงไหล

แสงเงากระพริบ พละกำลังระเบิดออก ม่านหมอกสีขาวเบื้องหน้าบดบังทัศนวิสัยจนทำให้คนรู้สึกเหมือนกับเป็นคนตาบอดทั้งที่ลืมตาอยู่ ท่ามกลางช่องว่างของหุบเหวที่แสนแคบ​

ทันใดนั้นเองลมหายใจพลันเฉื่อยลง พละกำลังอันมหาศาลปะทะส่งมาจากด้านหน้าอย่างล้นหลามราวกับคลื่นของทะเลที่ซัดสาด​ ส่งให้ในช่วงเวลาสั้นๆ​ ไม่อาจมองเห็นเงาร่างของศัตรูได้เด่นชัด​ ช่องแคบนี้กว้างสุดแค่ให้คนสองคนชิดไหล่เดินผ่านไปเท่านั้น ดังนั้นการต่อสู้หรือเข้าปะทะกันของคนทั้งสามทุกครั้ง จึงได้อันตรายและน่าหวาดเสียวเป็นอย่างยิ่ง

ชิงเซี่ยกรีดร้องเสียงดังหนึ่งที​ มีดบินสามเล่มที่เฉียบบางราวใบหลิวก็พุ่งแหวกอากาศออกไปราวกับกำลังร่ายระบำอยู่ในสายลม​ ทุกเล่มตรงเข้าจุดตายของศัตรูอย่างแม่นยำ อย่างไรก็ตาม มีเพียงเสียงดังปังๆ​ สองเสียงดังดังตอบเข้าหูเท่านั้น ไม่มีเสียงเสียบทะลุผ่านเนื้อเข้าไป ชิงเซี่ยตื่นตกใจเป็นอย่างมาก หรือว่าฝ่ายตรงข้ามจะสวมชุดเกราะที่ทำจากเหล็กกล้าชั้นดีเอาไว้? แต่ว่าในระยะใกล้เช่นนี้ ต่อให้เป็นเกราะเหล็กสีน้ำหมึกชั้นดีของฉู่หลี ก็น่าจะถูกเสียบทะลุผ่านไปได้ถึงจะถูก