บท 30: นับหนึ่งไม่ถึงเวกัส Ep.23

.

Nubneng ' s

"นับหนึ่ง" เสียงเวกัสเรียกชื่อผมในตอนที่ผมก้าวพ้นประตูห้องพักมันไม่กี่ก้าว ผมหันหน้าไปมองใบหน้ามันที่เลอะไปด้วยน้ำตา ตัวมันที่อยู่ในชุดคนป่วยของโรงพยาบาลค่อย ๆ ก้าวเท้ามาหาผม ตอนแรกพี่หนึ่งเดียวทำท่าจะเดินมาขวางแต่ผมก็หันไปบอกเขาว่าไม่เป็นไร ผมบ่อยให้มันเดินเข้ามาใกล้จนเกือบประชิดตัวผม

"กูขอโทษ กลับมาอยู่กับกูนะ" มันจับมือผมไปกุมไว้ เราสบตากัน แววตามันเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและรู้สึกผิดจนผมสัมผัสได้

"แต่มึงแพ้พนันแล้ว" ผมพูดเพื่อย้ำเตือนมัน เพราะมันเป็นคนเอาผมไปเป็นของเดิมพันแข่งรถเอง

"กูจะแข่งใหม่" มันหันไปบอกพี่หนึ่งเดียวแต่พี่หนึ่งเดียวก็แสยะยิ้มออกมา

"ไม่ กูไม่ยอมให้น้องชายกูไปอยู่กับมึงแน่" พี่หนึ่งเดียวพูดขึ้นมา

"น้องชาย หมายความว่าไง" เวกัสมันมองหน้าผมกับพี่ชายผมสลับกันไปมาอย่างไม่เข้าใจ ผมจึงบอกมันไปแค่ว่าผมกับพี่หนึ่งเดียวเป็นพี่น้องกัน ตอนนี้ผมเจอครอบครัวของผมแล้ว แต่ดูเหมือนเวกัสมันจะยังไม่เชื่อ ผมกับพี่หนึ่งเดียวเลยหยิบสร้อยสเตนเลสขึ้นมาให้มันดู สร้อยที่เหมือนกัน ต่างกันที่สลักชื่อไว้คนละชื่อก็เท่านั้น