บท 9: นับหนึ่งไม่ถึงเวกัส Ep.8

Nubnung ' s

ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเจ็บแปล๊บไปทั่วร่างกายแถมยังรู้สึกปวดหัวเหมือนใครเอาอะไรมาทุบหัวอีก สายตาของผมพยายามมองสำรวจรอบห้องมันเป็นห้องที่ผมไม่คุ้นเคยเลยสักนิด เมื่อคืนจำได้ว่าผมกับเวกัสเรามีอะไรกันบนรถของมัน แต่ผมก็สลบไปไม่รู้เลยว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมบ้าง รู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ที่นี่แล้ว

"ตื่นแล้วหรอมึง" ผมหันไปตามเสียงก็พบกับไอ้ยูโรที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าไม่ยี่หระอะไร

"ลุกไหวไหม ถ้าลุกไหวก็มากินข้าว" มันบอกผม ผมเองก็พยักหน้าให้มันแล้วค่อย ๆ ลุกลงจากเตียงไปยังโต๊ะกินข้าว

"ที่นี่ที่ไหน" ผมถามยูโร"

"ห้องกู ต่อไปคุณเวกัสเขาให้มึงพักที่นี่" มันบอกผมก่อนที่จะยกจานข้าวและกับข้าวมาวางไว้ เรากินข้าวด้วยกันเงียบ ๆ จริง ๆ ไอ้ยูโรมันก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร ออกจะดูเป็นคนตลกด้วยซ้ำแต่ว่าเวลาทำหน้าที่มันก็ดูจริงจังเหมือนเป็นคนละคน แต่อย่างว่า ก็มือขวาของว่าที่เจ้าเมืองฝั่งเหนือมันจะธรรมดาได้ไง ทั้งผมกับมันก็ชวนคุยอะไรเรื่อยเปื่อย จนทำให้เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น

"ขอบคุณนะเมื่อคืนที่ช่วยกู" ผมบอกมันเพราะเมื่อคืนยังไม่ได้มีโอกาสขอบคุณมันเลย