บท 3: บทที่ 2 ฉีดพิษ
เมื่อมองกายอันเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของจอมปักษาผู้โอหัง ความกำหนัดภายในร่างสมุทรธรกำเริบขึ้น แววตาขมุกขมัวเต็มไปด้วยตัณหา โน้มหน้าไปจุมพิตแก้มขาวใส
"เจ้า...เจ้ามันวิปริตนัก" ครุฑหนุ่มหลับตาร่ำร้อง พิษที่แผดเผาตายังแสบอยู่
"หากมิใช่เป็นเจ้า เทวปักษ์ ข้าคงมิกระทำเยี่ยงนี้"
ลิ้นลากเลียวนทั่วแก้ม ริมฝีปากจรดลงที่ปากนุ่ม ดูดเม้มเพียงแผ่วเบา
เทวปักษ์แทบจะอาเจียน ทว่ากายกลับอ่อนแรงจนมิอาจต่อต้านขัดขืน พิษของนาคาหนุ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่าง สะกดพละกำลังในร่างกายเขา
ลิ้นสมุทรธรลากลงผ่านคอไปยังช่วงหน้าอก กวาดเลียยอดแดงสดอันน่าลิ้มชิม เพียงแค่เลียปลายส่วนยอด มิได้ใช้ปากครอบลงไป
เพียงเท่านี้ก็สร้างความเสียวกระสันแก่ครุฑานัก ยอดแดงถึงกับแข็งชันรับปลายลิ้น เทวปักษ์ร้อง
"ปล่อย...พอ!"
ลิ้นลากจากอีกยอดไปยังอีกยอด ลิ้นชิมกลิ่นอายอันเข้มข้นของจอมปักษา เห็นแผ่นหลังเทวปักษ์พยายามบิดเร่ากับหางเขา สมุทรธรยิ้มกริ่มด้วยความพึงใจ
สมุทรธรเคลื่อนกายลงไปยังช่วงหว่างขา มองดูส่วนลับซึ่งยังคงนอนนิ่ง รอบส่วนลับมีขนขึ้นดกเต็ม ทว่าเขากลับมิได้สนใจมากนัก สองมือจับขาครุฑยกขึ้น ศีรษะแทรกเข้าไปในจุดเร้นลับ กดหน้าลงที่หน้าถ้ำยื่นลิ้นตวัดเลีย
"เจ้า...เสียสติรึ!"
ดวงตาครุฑหนุ่มเบิกกว้างร้องเสียงตื่น ลิ้นโอรสแห่งราชาพญานาคแทรกเข้าโพรงใน ตวัดเลียอย่างชำนาญ
นาคเป็นสัตว์ประเภทเดียวกับอสรพิษ หากแต่สูงส่งกว่า เรื่องการใช้ลิ้นอย่างช่ำชองเป็นดั่งสิ่งที่ธรรมชาติมอบให้แต่กำเนิด ลิ้นของสมุทรธรช่างร้ายกาจนัก ทั้งตวัดแลเลียวน ช่องภายในของเทวปักษ์มิเคยถูกสิ่งแปลกปลอมแทรกเข้ามา ถึงกับบีบรัดต่อต้านเป็นการใหญ่
ทว่าลิ้นของสมุทรธรยังคงลากวน โพรงลับเสียวซ่านจนเกร็งเป็นระยะ เทวปักษ์หน้าแดงฉานยิ่งกว่าปีกตน บิดเอวดิ้นรนขัดขืนแต่มิสำเร็จ
ปราศจากเรี่ยวแรงเพราะพิษร้ายก็มากพอแล้ว นี่ยังต้องถูกเผ่าศัตรูคู่อาฆาตล่วงเกินถึงด้านหลัง เทวปักษ์ลอบสาบาน หากหลุดไปได้จะต้องสังหารสมุทรธรผู้นี้กับมือ
ได้แต่บิดเอวหลีกหนีลิ้นร้ายของจอมนาคา ทว่าลิ้นของสมุทรธรคล้ายยาวขึ้นลงลึกไปถึงจุดกระตุ้น ปลายลิ้นกดลงทำเอาร่างครุฑากระตุกสั่นไหว
"ไม่...พอ..."
คำร้องขอมิสำเร็จ ลิ้นตวัดเลียจุดอ่อนไหวอย่างเร่งร้อน ความเสียวแผ่ซ่านจนปลายเท้าครุฑหนุ่มถึงกับเหยียดเกร็ง
เล่นลิ้นเลียวนจนฉ่ำชุ่ม สมุทรธรเห็นว่าเพียงพอแล้ว รั้งร่างกลับมาเผชิญหน้ากับเทวปักษ์ ใช้ลำตัวยาวรัดเทวปักษ์แน่นยิ่งขึ้น ส่งปลายหางสอดลึกเข้าระหว่างขา
ช่องลับถูกแหวกกว้าง เกล็ดนาคครูดเนื้ออ่อนจนแสบผิว เทวปักษ์เจ็บปวดร่ำร้อง หางนาคาหนุ่มแทรกลึกแลขยับเข้าออก แม้จะบีบโพรงเนื้อรัดแน่นก็มิอาจต้านทานการลุกล้ำ
ทันใดนั้น เทวปักษ์รับรู้ถึงความผิดปกติ หางนาคคล้ายมีของแข็งงอกออกมาเสียดสีช่องลับเขาอย่างรุนแรง แม้จะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ให้ความรู้สึกแปลกพิกล
เห็นใบหน้าสมุทรธรเคลิบเคลิ้ม ลมหายใจระบายอย่างเร่งร้อน หางนาคขยับเร็วรี่ ของแข็งภายในหางเสียดสีเร็วตาม
"ของข้าเป็นอย่างไร เทวปักษ์"
เจ้าปักษาทราบว่าสมุทรธรกำลังใช้ลึงค์กระทำชำเราตน แม้มิอาจมองเห็นภายใน แต่สัมผัสได้ว่าลึงค์ของนาคตนนี้ใหญ่แลแข็งยิ่งกว่าหิน
หากมิใช่ถูกพิษแพร่ใส่ดวงตา เทวปักษ์อยากลืมตามองความชั่วร้ายกับสิ่งที่สมุทรธรกระทำกับเขาเสียเหลือเกิน อยากจะจดจำใบหน้าของคนที่ย่ำยีเขาถึงเพียงนี้ให้ถึงแก่นกระดูก
"สะ...สมุทรธร...ข้าฆ่าเจ้าแน่"
เทวปักษ์กัดฟันด้วยความแค้น ขณะที่สมุทรธรโน้มหน้าไปจุมพิตแก้มขาวแลกระซิบข้างหู
"เจ้าทำไม่ลงหรอก"
ลึงค์ซึ่งกำลังเสพสุขสร้างความเสียวซ่านแกสมุทรธรนัก ภายในของเทวปักษ์ช่างแน่นแลอุ่นเสียเหลือเกิน ความใคร่กระตุ้นนาคาหนุ่มมิอาจรั้งสติไหว ปลดปล่อยความกำหนัดอย่างเต็มที่
ทันใด ศีรษะนาคาหนุ่มพลันงอกออกมาถึงห้าเศียร สี่เศียรแนบติดสามารถมองได้ทั้งสี่ทิศแปดทาง ส่วนเศียรที่ห้างอกอยู่เหนือเศียรทั้งสี่ ลักษณะคล้ายกับเศียรของท้าวพรหมมหาเทพ พระบิดรผู้สร้างสรรพชีวิตทั้งปวง
หางเร่งเร็วดั่งพายุโหม กระทั้นช่องเนื้ออย่างเต็มที่ ครุฑหนุ่มรับทราบถึงความผิดปกติอันใหญ่หลวง รู้สึกถึงจำนวนของแข็งในร่างซึ่งเพิ่มมากขึ้น ถึงกับร้องเสียงตื่น
"นี่เจ้า!"
"ถูกต้อง ชอบหรือไม่?" สมุทรธรยิ้มเหี้ยม
เทวปักษ์ทราบว่าสมุทรธรมีเศียรถึงห้าเศียร ย่อมเป็นไปได้ว่าจะมีลึงค์ถึงห้าแท่ง!
ราวกับมีสรรพชีวิตมากมายผุดอยู่ในร่าง ครูดช่องเนื้ออ่อนโดยมิให้พักหายใจ ลึงค์ทั้งห้าใหญ่ยาวเป็นลำโต แท่งแดงสดดั่งสีโลหิต ช่วงหัวตูมเหมือนดอกบัว ปลายหัวหลั่งน้ำใสช่วยคลายความฝืด ยามเสียดสีจึงมิเจ็บเท่าก่อนหน้า
โอรสแห่งท้าวพญาครุฑบิดกายทรมาน มิอยากร่ำร้องให้เป็นที่อับอายเสียหน้าอีกต่อไป จำต้องกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดนั้น ขณะที่นาคาหนุ่มโน้มหน้าลงไปยังแผ่นอกเขา กัดลงที่ปลายยอดแดง
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วอก โดยเฉพาะช่วงยอดซึ่งถูกฟันบดขยี้ หน้าอกครุฑหนุ่มกระเพื่อมขึ้นลง
"เป็นอย่างไรบ้าง เทวปักษ์"
อีกสี่เศียรกล่าวด้วยน้ำเสียงยิ้มเยาะ ขณะที่มือนาคาหนุ่มเคลื่อนไปบีบหน้าอกอีกข้าง กระทำราวกับว่าครุฑาตนนี้เป็นเมียรักในห้องหอ อยากชมเชยร่างกายก็ทำเสียจนพอใจ
ลึงค์ทั้งห้ากระแทกอย่างเร่งร้อน แม้จะสร้างความเจ็บแต่ก็เพิ่มความเสียวซ่าน ภายในเทวปักษ์เริ่มคุ้นชินกายนาคา ถึงกับบีบรัดเป็นจังหวะโดยมิรู้ตัว
"ข้านึกแล้วเจ้าต้องชอบ" สมุทรธรเอ่ย
"ไม่...ข้า..."
แลครุฑหนุ่มรู้สึกว่าข้างในนั้นกำลังค่อยๆ คล้อยตามการร่วมรักของโอรสแห่งจอมนาค แท่งเดือยทั้งห้ากำลังสร้างความสุขสมแก่ร่างกายเขา ทั้งที่จิตใจมิยินยอม
"เจ้า...โอย..."
แม้จะมิอยากร้องให้ผู้อื่นได้ยิน แต่ลึงค์ทั้งห้าสร้างความเจ็บปวดแลกระตุ้นราคะ ส่วนหัวของลึงค์กำลังครูดช่องลับเขาอย่างหนักหน่วง บีบเทวปักษ์ให้คลายขากว้างเพื่อให้หางสอดเข้าออกได้สะดวก อันเป็นการคลายความเจ็บแน่นไปในตัว
สีหน้าทั้งห้าของสมุทรธรแลดูเสียวกระสัน ราคะงอบงำจิตเสียสิ้น คำรามเสียงทุ้มต่ำราวกับอสนีบาต เร่งหางด้วยความรุนแรง
ทั้งที่อยู่ใต้บาดาล ทว่าภายในเทวปักษ์กลับร้อนยิ่งกว่าเพลิงแผดเผา ถูกลึงค์กระแทกช่องเนื้อถี่กระทั้น เพลิงแห่งราคะครอบงำทั่วกาย
ม่านน้ำตามิอาจลดความร้อนของพิษที่แปดเปื้อนดวงตา แลรู้สึกเจ็บใจตนเอง ที่ร่างกายกลับสุขสมไปกับรสรักที่อีกฝ่ายมอบให้ สองขาสั่นระริก จุดลับสีแดงถูกกระทำจนบวมพอง
นาคาหนุ่มเสียวซ่านถึงขีดสุด เร่งอาวุธทั้งห้าบดเบียดครั้งแล้วครั้งเล่า สุดท้ายร่างกระตุกหลายคราหลั่งน้ำขาวเหนียวออกมา
"อ่า!"
น้ำเสียงคำรามแลสุขสม ทว่ากลับทำให้เทวปักษ์อับอายจนน้ำตารินไหล แต่น้ำตานั้นกลืนไปกับน้ำในมหาสมุทรอย่างรวดเร็ว แม้แต่สมุทรธรก็ยังมิทันเห็น
หางคลายจากช่องลับ เปลี่ยนเป็นม้วนรัดร่างเทวปักษ์ทั้งตัว ส่งขึ้นมาในอ้อมแขน สมุทรธโน้มหน้าจุมพิตหน้าผากอีกฝ่าย
"เจ้ายอดเยี่ยมนัก"
โอรสแห่งพญานาคราชตวัดลิ้นใส่ดวงตาซึ่งต้องพิษของเทวปักษ์ เพียงชั่วลมหายใจ ดวงตาของจอมปักษามิรู้สึกแสบร้อนอีกแล้ว ทว่ายังเย็นลงเรื่อยๆ
"รออีกเล็กน้อย เจ้าก็จะใช้ตาได้เหมือนเดิม"
"จะปล่อยข้าได้หรือยัง?" เทวปักษ์คำราม
"เจ้าเป็นเมียข้าแล้ว จะปล่อยได้อย่างไร"
"เจ้า!"
นาคาหนุ่มตวัดปลายหาง ร่างพุ่งปราดแหวกว่ายไปเบื้องหน้า มุ่งสู่ห้วงลึกแห่งมหาสมุทร อันเป็นที่ตั้งของวังบาลของราชานาคราช
วังวาสุกรีมณีรัตนะ มิใช่วังอย่างเดียวกับราชาของเหล่ามนุษย์แลเทพสวรรค์ หากแต่ตัววังเป็นภูเขาหินสูง แกะสลักพญานาคยักษ์ม้วนพันภูเขาหินไว้ มีแก้วผลึกครอบไว้อีกชั้นหนึ่ง ตัวแก้วเปล่งแสงสีฟ้าอร่ามตาราวกับมณีเม็ดงาม
รอบวังรายล้อมด้วยทหารนับพัน ต่างเป็นนาคซึ่งอยู่ในร่างมนุษย์ทั้งสิ้น เหล่านาคเปลือยกายท่อนบนอันกำยำ มือถือหอก สายตาสอดส่องคอยระแวดระวังศัตรู
แลเห็นพระโอรสองค์โตแห่งองค์นาคราชอุ้มร่างครุฑาหนุ่มผู้หนึ่งเสด็จมาถึง ต่างตื่นตระหนกหันไปมองหน้ากัน แต่จำต้องคุกเข่าลงถวายพระพร
สมุทรธรมิสนใจทหารหาญ ว่ายน้ำไปที่ประตูวังอันเป็นปากถ้ำซึ่งถูกร่ายมนตร์มิให้น้ำทะลักเข้ามา เมื่อจากพ้นประตูแล้วก็มิใช่เขตแดนของน้ำอีก สมุทรธรกลายร่างเป็นมนุษย์เต็มตัวเดินเข้าถ้ำอันซับซ้อน มิต่างจากเส้นทางเขาวงกตแต่อย่างใด
ภายในถ้ำเปล่งแสงสีฟ้าสว่างโรจน์ ชอนไชเข้าตาเทวปักษ์ซึ่งมองเห็นแล้ว หินย้อยนับพันหมื่นงอกงดงาม ตามกำแพงถ้ำยังสลักลวดลายโบราณอันวิจิตร
ตัวถ้ำแบ่งห้องหับเป็นหลายสิบห้อง ทั้งห้องที่ประทับขององค์ราชาแลพระมเหสี รวมทั้งห้องพระโอรส พระธิดา ห้องพระเวท ห้องอาวุธ ยังมีห้องโถงกว้างซึ่งใช้เป็นท้องพระโรงรวมประชุม
เทวปักษ์เห็นว่าวังนาคนั้นแตกต่างกับวังครุฑอย่างใหญ่หลวง อันวังครุฑนั้นเต็มไปด้วยปราสาททองอันโอ่อ่า สิ่งปลูกสร้างตระการตา แต่วังนาคกลับตั้งอยู่ในถ้ำใช้ธรรมชาติขับเน้นความงาม
ตุบ!
ร่างเทวปักษ์ถูกโยนลงเตียงอย่างไม่ไยดี เขาร้องถามสิ่งที่อยากรู้
"เจ้า...เจ้าจับข้ามาทำไม?"
"คำถามอันเขลานี้มิสมกับผู้ที่อวดอ้างตนว่าเป็นจอมปักษา เจ้าเป็นเมียข้า หากมิอยู่กับข้าจะอยู่กับผู้ใดได้เล่า"
"หากพระบิดาข้ารู้ จะยกทัพวิหคนับหมื่นแสนมาทวงข้าแน่ ถึงวันนั้น วังนาคของเจ้าต้องถูกบดขยี้พินาศสิ้น"
"แล้วท้าวทศเวหนจะรู้ได้อย่างไร? ต่อให้ท้าวทศเวลาหนกระจายกำลังครุฑาค้นหาทั่วแผ่นฟ้า ย่อมไม่มีใครคิดถึงว่าเจ้าจะอยู่ใต้สุดแห่งแดนบาดาล"
"ด้วยสายตาของพระบิดาข้า สามารถมองเห็นได้ไกลนับร้อยโยชน์ มองทะลุถึงเบื้องล่างแห่งผืนพิภพ เจ้าซ่อนข้าได้ไม่นานหรอก"
"ก็ลองดู"
เทวปักษ์พยายามประคองตนนั่ง ทว่ากายยังถูกพิษมิหายเป็นปกติ สมุทรนั่งลงที่ด้านข้าง มือโอบไหล่ช่วยประครองอีกแรง
"อย่าได้แตะตัวข้า" เทวปักษ์สะบัดไหล่
"เมื่อครู่ข้ายังแตะเจ้ามากกว่านี้อีก"
จอมครุฑพิโรธร่างสั่นระริก มองสมุทรธรด้วยสายตาเดือดดาลนัก หากสมุทรธรลงมือสังหาร เขายังมิอาฆาตเท่ากับสิ่งที่สมุทรธรกระทำกับเขาเมื่อครู่เลย
"เจ้าจับข้ามาโดยมิสังหารย่อมต้องมีเหตุผลแน่ คิดจะใช้ข้าแลกเปลี่ยนสิ่งใดกับพระบิดา? สัญญาสงบศึกของครุฑนาคหรือ?"
"หึ"
สมุทรธรเพียงแค่นเสียง สายจับจ้องใบหน้าของจอมปักษาที่ยังเดือดดาล เทวปักษ์มิอาจทนได้
"ตอบมาสิ เจ้าต้องการสิ่งใด"
"ข้าบอกไปแล้ว ข้าต้องการมีลูกกับเจ้า"
"เจ้าจะมีลูกกับข้าไปทำไม?"
"นาคกับครุฑเป็นศัตรูกันมาเนิ่นนานแล้ว ข้าเพียงแค่อยากเห็นว่าหากนาคกับครุฑซึ่งเป็นอริกัน เมื่อได้มีลูกร่วมกันจะเป็นอย่างไร?"
"เจ้า!"
เทวปักษ์ร้อง คำตอบนี้ช่างไร้เหตุผลนัก ถึงกับกำหมัดต่อยใส่ ทว่านาคาหนุ่มเบี่ยงกายหลบอย่างง่ายดาย
"สมแล้วที่เป็นจอมครุฑผู้โอหัง แม้โดนพิษข้ายังมิสิ้นฤทธิ์ร้าย"
ขณะที่สมุทรธรจะกล่าวต่อ พลันได้ยินเสียงเรียกจากหน้าประตู
"พระโอรสสมุทรธร ฝ่าบาทเรียกเข้าเฝ้าโดยด่วน"
สมุทรธรทราบว่าพระบิดาตนทราบเรื่องแล้ว จึงลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวเข้าเฝ้าต่อไป
------- จบตอน -------
สต๊อกตอนมี 3 ตอน คงต้องเว้นไปอีกนานเลย ชอบ NC หรือการตอบโต้แบบสำบัดสำนวนแบบนี้ไหม บอกมาได้เน้อ
(กำลังแต่งเรือนทาสสวาทช่วงปลายเรื่องอยู่ ใกล้จบแล้วไม่เกินสามตอนแล้วจะมาอัพเดทอย่างจริงจังนะ อย่าทิ้งกันไปก่อน)
สถานะพลังงานรายสัปดาห์
-- การจัดอันดับด้วยพลัง 
-- หินพลัง