ดาวน์โหลดแอป
50.86% 遮天 / Chapter 941: 第九百三十五章 无法承受的结局

บท 941: 第九百三十五章 无法承受的结局

  “又是阴雨天,关节有些疼,人的真的老了。家中很凄冷,听到邻居家孩子的哭声,我又想到了小凡小时候。”

  “老头子什么都不说,可我知道他比我更想念小凡,晚上睡觉时常喊他的名字,几次开灯,都见到他脸上有浑浊的泪,我们真的老了。”

  ……

  日记本已经泛黄,叶凡每翻一页都有泪水滚落,上面写满了对他的与思念,承载了他们的爱。

  “爸,妈!”叶凡忍不住哭泣,在北斗经历那么多艰辛,遭遇了那么多磨难他都从来没有落泪,可是而今回来了,他却再也忍不住,泪水不断滚落。

  落满灰尘的日记本,像是重逾万钧,让他的双手抖个不停。他心中发酸,年迈的父母,凄凉的晚年,梦呓都在唤他的名字,可是醒来后却只有冰凉的泪。

  “过年了,同以往一样,还是只有我们两人,小凡要是突然回来,出现在身边,那该多好啊。”

  “十五了,元宵节到了,本该团团圆圆,可是家里却很冷清。我们早早的睡了,可却一直失眠到天亮,腰和腿都很疼,身子骨不行了,不知道还能等小凡几年。”

  ……

  叶凡大哭,跪在地上,手捧着这本凝聚泪痕与思念的日记本,他的身体在颤抖,字字钻心,让他心疼。

  两个老人这些年是怎么过来的,泪水模糊了他的双眼,一页一页发黄的纸,承载了太多,比山还重。

  最后一页日记,止于十年前,上面只有几句话,他们的身体不行了,想他都精神恍惚了,两个老人几天都难以说上几句话,忧郁成疾。

  叶凡的心跟刀割的一样痛,用力抓住了头发,痛苦的跪在在地上,恨不得逆转时光,回到那一刻,只为让他们露出笑容。

  这是十年前的日记,而今这里还剩下了什么?只有灰尘,没有一点生气。叶凡脑子轰隆作响,整个人像是失去了灵魂。

  他知道,有些事注定无法更改结局,但还是不甘,像是一只野兽一样嘶吼,发出了受伤一样的悲嚎。

  “爸,妈!”

  他仰天大叫,泪如雨下,用力抓向虚空,想挽回什么,可是他却什么也做不到。

  他疯狂的寻找,寻遍每一个角落,可是每一件东西都会让他更加伤感,发霉受潮的卧室,简单的家具,变质的泡面,这一切都说明两个老人的晚年生活很不宽裕。

  最后,他在一个相对较新的衣柜中看到了很多叠的整整齐齐的衣服,每一件都保存的很好,那……都是属于他的!

  叶凡哽咽,颤抖着用手摩挲,将头撞在地上,跪在那里,不愿起来,他用力的捶地。


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C941
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ