ดาวน์โหลดแอป
40.77% 余罪 / Chapter 220: 第53章心雄难老

บท 220: 第53章心雄难老

马秋林在踏出省厅的后大门时,听到了会议室雷鸣般的掌声响起,他闭着眼睛,脸上蕴着几丝淡淡的、久违的笑容,似乎在回忆着,曾经他站在那个舞台的上情形,即便时隔十几年想起来,依然让他心潮澎湃。

  片刻,他像久寐初醒一般,回头看了看,然后自顾自地笑了笑,背着手,刚要出门,警卫看到他很意外地警了个礼,亲切地叫了句:“马老,您这就走啊,下午有安排的聚餐你不参加了?”

  “你……你认识我?”马秋林异样了,面前一位精精干干的大小伙,从记忆中找不到符合的特征。

  “我原来在治安支队,您给我们讲过盗窃类案件的侦破范例。”小伙子笑着道。

  “噢,呵呵,老了,看我这记性,还真记不得了,见过的同行太多了。”马秋林不好意思地笑着歉意道。小伙子也笑着,出门时,下意识地搀了一把,马秋林脸色稍变,不过马上又释然了,笑着和警卫告别。

  转身时,却不由地感慨了,再不服老也老了,曾经的意气风发、曾经的踌蹰满志,离现在已经很久远了。

  即便他知道总有一天要离开自己为这奋斗了一辈子的事业的,可真到了挂冠归去的时候,仍然无法放下那股深深的眷恋,所以才有了一次又一次地反复,这一次,他真是拿定决心了。因为他觉得自己真的老了,追捕李宏观工作强度并不大,代价是回来住了半个月医院。也因为他今天所见,他看到了薪火相传,一直就没有断绝过。自己曾经那些后继无人的担心,纯属杞人忧天了。

  他今天的计划很简单,回到了市局,到了办公室,把东西收拾妥当,把锁在抽屉里很久的退休报告拿出来,连一串钥匙和办公室用品清单,交给了人力资源部。

  然后回家,换了下穿上觉得浑身不舒服的警服,穿上了一身普通的休闲装,像小区里其他老头一样,漫步下了楼,背着手,悠闲悠哉地走了两公里,乘上公交,坐了几站路,在长治路附近的聋哑学校下了车。

  初春的季节,乍暧还寒,街树上新抽的绿芽,校园里新发的嫩草,洁白的楼宇,抬头是一片自由的天。这个无声的世界似乎让马秋林那么痴迷似的,他一直立在护栏之外看着,平静的表情,偶而会露出会心笑意。

  看到了,一群小孩子从教室里次弟出来了,排着整齐的队列在做操,笨拙的、调皮的、羞涩的,男男女女,辅导的老师正用手语给孩子们讲解着,虽然是无声的世界,可全部的语言都在老师那张喜悦的、可亲的脸上。


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C220
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ