บท 11: 10
KABANATA 10: Vague Serenity
I ALMOST sounded like a wolf with my long howl in the midst of the dark soaking woods. I am not in the old house anymore, I escaped and now I am lost. I can't see anything aside from the thick bushes and tall fine trees.
Hindi matigil ang aking pag-iyak, hindi ko alintanang nakapaa lamang ako habang tumatakbo palayo sa dilim na kahit saan ako pumunta ay pilit akong sinusundan. Gusto ko nang humandusay sa pagod, tila nababaliw na ako, kahit saan ako tumingin ay puro dilim ang nakikita ko. Am I blinded by the dark now? Did the dark taken me away?
What is this? Why is my mind so messed up? Why am I only seeing darkness? I should see light from the sky, but I just freak out and scream whenever blistering lightning flashes.
"ACK!" I yelled when I trembled down. Nilamon ako ng putik, hysterical ko itong inalis habang patuloy na sumisigaw sa takot. I wiped the muds using my white dress, hindi na rin mukhang puti ang aking damit, it's a mixture of black muds and messed stains.
Nang tangkain kong muling tumakbo ay nadulas lamang ako at bumagsak sa putik. Umiyak ako ng umiyak habang nakahandusay. Tumitingin sa kalangitan at pilit na iniiwasan ang malalaking butil ng ulan na tumatama sa aking mukha.
Noon, nagtatanong ako palagi kung bakit sa lahat ng taong pwedeng matakot sa dilim ay ako pa? I received an answer, marahil daw ay hindi ako makakaranas ng dilim kaya ito ang phobia ko. Ngunit ngayon ay malakas at mahaba ang aking paghinga habang pwersang nililimot ang takot sa akin na hindi ko magawa-gawa. I'm in the midst of my fear, and I have no idea if I am able to survive in this battlefield. Battle between myself and my mind.
Siguro'y ilang oras akong ganoon, nakaramdam ako ng pagod dahil ni isang segundo ay hindi ako huminto sa pag-iyak, panginginig at pag-ungol sa takot. Ang aking mga hininga'y malalim, malalakas at mahahaba.
"Please, stop, stop, stop, STOP!" I am fully anxious and depressed, my mind is all messed up with nervousness. Paulit-ulit lamang na iyon ang sigaw ko, nakakapagod ngunit wala akong pakialam dahil sa takot.
I cussed a lot, I swore a lot, I vociferately cried a lot. Hanggang sa pangalan niya na ang aking nabanggit. Alam kong impossible, ngunit umasa akong darating siya anumang oras. Kahit gaano man ito katagal ay hihintayin ko, iyon ang ibig sabihin ng pagbanggit ko sa kaniyang pangalan.
"Lyreb,"
I tried revoking my sound when I heard a pant.
"21,"
I called his age just as he calls mine. The pant became loud, my eagerness to run away formed due to fear. I tried standing, but I failed. I was stuck in the mud, hindi na ako makabangon pa.
Ipit akong umiyak dahil unti-unti na akong nawawalan ng pag-asa. What if someone finds me here? Iyong mas masama pa kay Lyreb, iyong walang magandang gagawin sa akin? What if I die here? Dahil sa mga ideyang iyon ay mas lalo akong nanlumo, hindi ko na iyon naipit pa. I howled, the sound of chaos came out of me.
And I was consistent until an arm embraced my stiffed body, he whispered, "Damn, I thought I couldn't find you anymore," He was laying beside me while covering his hands around my waist, "Please, I'm begging you, don't ever do this again."
It was him, Lyreb.
He found me. Tumambol ng malakas ang aking puso dahil sa kaniyang presensya, and the way he whispered, his words moved me, it sounded like a beg that I always wanted to hear, soothing, solace.
"Hush, I'm here, I'm sorry,"
Kalmado na akong napaluha ng marinig ang paghingi niya ng paumanhin. Out of nowhere I smiled when I heard his apology, I know it's only for once in a blue moon, and I'm glad I heard it.
"Come on, don't be scared, I'm right here," he whispered as he slowly lift me up, "Hush now, you're fine."
Muli na naman akong napasigaw nang hilahin niya ako ng malakas upang makaalis ako sa putikan na iyon. Since he can't carry me because of the struggle, he dragged me instead. Sandamakmak na putik ang pumasok sa aking damit, ngunit 'di ko na iyon napansin dahil sa panghihina.
"You're so stubborn, I've just told you to never do such stupid thing yet you still did,"
Nang mawala na ako sa putik ay kinarga niya ako. Bridal style was supposedly romantic for me, but that moment was shambled and hell. We were both messy and dirty, trying to figure out how to escape from that chaos.
"Can you shower yourself?"
Umiling-iling ako sa panghihina na sana'y hindi ko nalang ginawa. I saw his lips curved beyond his annoyed face.
"Let me shower you then, stubborn, Seventeen."
I struggled when he put me down the bathroom. Salubong ang mga kilay niya, mababasa ang galit sa mukha habang unang binuhusan ang sarili.
"Huwag kang maarte, hindi bagay sa mga pasaway na babae. Saka ka na mag inarte kapag marunong ka nang sumunod at kaya mo na ang sarili mo," pangaral niya at pagkatapos ay walang pasabing pinunit ang damit ko.
Napaluha ako sa gulat. Nagambala siya sa inusal ko at nahinto. He removed his shirt instead due to frustration and stress, "Fuck, what's wrong? Ano bang pwede kong gawin?!"
"You're tearing everything, wala na akong damit!"
"So what do you expect me to do? Slowly undress you?"
Dumoble pa ang iyak ko, "It's dark, hindi ko alam kung paano mo ako nakikita pero hindi kita nakikita."
Gusto ko iyong paniwalaan ngunit isang tampal ang ginawa ko sa kaniya dahil sa kaniyang kalokohan, "It's dark pero nakakaaniag ka! Wag mo kong lokohin!"
He sighed, "Ang tigas talaga ng ulo mo. Dinatnan ka na't hindi ka parin marunong sumunod! Sa susunod na gawin mo iyon hindi na kita hahanapin pa!"
Natahimik ako.
"Choose, I'll rip your cover or I'll undress you slowly."
Napahikbi ako at umiling iling, hindi niya iyon kita kaya akala niya'y hindi ako sumagot.
"Fine, I'll undress you slowly while ripping everything."
With that, I literally and instantly cursed when he removed my dress, I gasped when I heard him ripped it.
"Wala ka talagang awa! Wala na akong damit!" Iyak ko.
"Have you forgot, huh? Ako ang bumibili ng damit mo, wag matigas ang ulo!"
Kinapa ko siya, ngunit nahinto ako ng anim na parisukat ang nahipo ko sa kaniyang tiyan. Mabilis ko itong binawi at umatras. I've just touched his abs! Siguro'y kung maliwanag lamang ay para na naman akong kamatis ngayon.
He removed my dress, pagkatapos ay binuhusan niya ako ng tubig. Hindi niya na pinag-aksayahan pa ng oras ang aking underwear, doon ko nakitang may katinuan rin siya kahit papaano.
"W-wait," nahihiya kong saad.
"What?" Imbyerna niyang sagot.
Wow, ang sungit ah.
"I- uhm, I'll remove my napkin,"
I heard him cursed loud, tila hindi inaasahan ang mga sinabi ko.
"Fine, ikaw na rin ang magsabon sa sarili mo. Tanggalin mo kung anong gusto mong tanggalin!"
Iyon lamang ang kaniyang sinabi at binuhusan ang sarili. Unti-unti nang lumiliwanag ang kalangitan ngunit madilim parin dahil gabi na. Nilinisan niya ang sarili sa pareho kong lugar, tila wala siyang pakialam na makita ng isang babae ang kaniyang ginagawa.
Lumikha ng tunog ang pagtanggal ko ng napkin, kung bakit ba kasi may tunog pa ito kapag tinatanggal.
He stopped, "Was that the napkin?"
Nagulat ako sa kaniyang kuryusidad, "O-oo,"
Muli niyang ipinagpatuloy ang ginagawa. Lingid sa kaniyang kaalaman ay tinanggal ko muna ang aking panty upang sana'y hugasan, masyado na itong mabigat at madumi, napasok ng putik. Kung ganito ba naman ang sasapitin ko gabi-gabi ay mas mabuti pang mamatay na lang ako ng tuluyan. This is slowly killing me already!
"Make it fast," aniya.
Nagbuntong hininga ako, "Mauna ka na."
He groaned, "Para tumakas ka na naman? Oras na gawin mo ulit iyon hindi na talaga kita hahanapin pa!" He yelled. "What's taking you so long? Dalian mo na d'yan bago ko pa gawin ang mga bagay na dapat mo nang ginagawa!"
Nataranta ako at mabilis na nilinisan ang maselang bahagi ng aking katawan at muling isinuot ang aking panty. Mabilis kong sinabon ang aking sarili at saka nagbuhos ng tubig.
"Can you stand?"
I tried to stand but I struggled and nearly fell when I out my balance. Dumagundong ang puso ko ng saluhin niya ako at bumagsak ako sa kaniyang dibdib dahil sa kaniyang mabilis na paghila.
"Damn," he whispered, "Couldn't you be more careful?"
I sighed and balanced myself. "Kaya ko ang sarili ko."
"Bilisan mo nang maglinis, bubuhatin kita pabalik."
"Kaya ko—"
He cut me off and warned me, "Isa!"
Nataranta ako sa kaniyany biglaang pagbilang.
"Eto na nga!"
Mabilis kong tinapos ang paglilinis sa sarili. Maikli ang kaniyang pasensya kaya nang sabihin kong tapos na ako'y kinapa niya ako upang buhatin. Pinalo ko ang mga kamay niyang dumapo sa aking dibdib.
"What the heck? How am I supposed to carry you naked?"
Iritado ko siyang sinamaan ng tingin kahit di niya kita, "I'm not naked! Saka kaya ko ang sarili— AAHHH!"
Napasigaw ako ng bigla niya akong buhatin at lumabas ng bathroom, "This is my home, it's dark but it's lucid for me, mababalian ka ng buto kakakapa ng daan dito. Wag matigas ang ulo!"
Hindi na ako nagsalita, parehas kaming nagpipigil ng sarili. Mabibilis ang hininga, maiinit ang katawan. Our skins touched, and it may be weird for a victim to find solace from his kidnapper but I did, I just did, damn it.
สถานะพลังงานรายสัปดาห์
-- การจัดอันดับด้วยพลัง 
-- หินพลัง