ดาวน์โหลดแอป
53.8% 惹草 / Chapter 99: 第102章:伺候

บท 99: 第102章:伺候

她正驻足,看向不远处的一对佝偻老人。

  老人都穿的极为厚实,脖颈裹了暖融融的羊毛围巾;老婆婆银白鬓发间,也别了朵花,韵味十足。

  两人手牵着手,相互扶持着一步一挪.

  背影夹杂在闹哄哄的人群间,再普通不过,却是世间难寻。

  很难得的矫情,在此前,执子之手与之偕老这种桥段,对她来说是天方夜谭,如今心里有一株小苗,被滋养着,逐渐开花结果。

  她走神,直到许庭川握住她手心才反应过来。

  两人清浅一笑,有些东西,不用言传,也可意会。

  “海姨呢?怎么不见她人影?”

  “请了天假,回家去了。”

  “不会吧?”

  宋词叫苦连天:“我还想让她一起帮忙呢。”

  包饺子本就是项繁琐的工作,许庭川金贵得很,宋词又力求完美,所以很多步骤都只能自己来。

  “我有你说的这么没用吗?”

  许庭川没好气地看了她一眼,衬衫衣袖挽起一截,两手和面。

  男人的小臂紧实,静脉若隐若现,分明的纹路显得遒劲有力。

  和面的动作专业,看着他一幅居家好男人的模样,真的一点架子都没有。

  宋词笑说:“也就只能做些体力活。”

  谁料这句话又是个陷阱,许庭川饶有深意看向她:“不也伺候你舒服了?”

  “......”

  宋词发誓以后绝对不干这种自己挖坑自己跳的蠢事!

  忙完馅料,一切工作都准备好之后,动手包饺子倒也迅速。

  许庭川看她指尖翻飞,面皮到她手里,三两下变换出成品,金元宝一样的形状,煞是可爱。

  “手艺都是跟谁学的?”

  “奶奶啊。小时候寒暑假回了临平,奶奶总要做一堆好吃的。饺子馄饨猫耳朵、油墩儿葱包烩,不计其数。那时候馋,跟前跟后等着吃,耳濡目染多少也学了点。”

  “寒暑假回临平?”

  “嗯。”宋词犹豫了一下:“上学在杭城,后来闻如雁走了,奶奶怕宋裕照顾不好我,每到周末就来杭城看我。”

  她又笑着说:“所以啊,我对宋裕他们没什么感情,也就血缘关系牵扯了。”

  许庭川两手沾了馅料,只俯身亲她一口:“包完饺子去看看奶奶?”

  “是得去,她一个人在疗养院,不知道会不会很孤独。”

  宋词越说声音越小,矫情得眼泪差点掉下来,于是急忙又扯开话题:“那你呢?我都没有怎么听你说起过家事。”

  “想了解什么?”

  “许老夫人?”


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C99
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ