ดาวน์โหลดแอป
12.16% 被迫修仙的我只想嫁人 / Chapter 127: 第一百二十七章

บท 127: 第一百二十七章

方慈在为去荒芜做准备,去事物堂领了通行证,遇见了靖巧儿。

  最近也会时不时的遇到,打个招呼,寒暄几句,各自散开,原以为今日还是这套流程的。

  方慈跟在靖巧儿身后,向山上走去,越走越偏。

  雪化了,路滑。

  也不知靖巧儿在想什么,直接踩上一滩雪,方慈急忙上前扶住,“小心”

  “嗯。”靖巧儿有些乖巧的点了点头,仍由方慈护着,来到山顶,冷风呼啸,弄不清靖巧儿脸上的红晕是冻伤,还是旁的什么。

  “那个,你。”靖巧儿姿态有些扭捏,半天也没道出个所以然来。

  转过身,靖巧儿向崖边走了几步,望着万里无云的天,换了话题,“你何时出发?”

  “三日后。”

  “好快。”

  “嗯,也蹉跎了许久,是该出去看看。”

  靖巧儿回头偷看了眼方慈,气质有些不一样了,“回来后你会去争方家家主吗?”

  学着靖巧儿,方慈也望着天,罕见的万里无云,干净如琥珀的天空,让人向往。

  以前的他会怎么回答,他一直是按方家家主候选人培养的,可他不想争,哥哥们比他优秀太多了。

  方慈的视线落在靖巧儿的侧脸上,似乎以前自己与她,也曾安静的看过日出,后来就不能和平相处了,为什么呢?

  因为哥哥们突破的消息一个接一个传来。

  “如果能回来,我想我会的。”

  半晌后,方慈的声音响起。

  靖巧儿笑了起来,手也不在死死抓着衣角了,歪头看向方慈,“你的生辰八字。”

  “什么?”

  “我说,把你的生辰八字交出来。”

  “记,记不的。”

  “那就去问!”靖巧儿抬起手一把抓住方慈的衣领,将方慈拽到面前,凶悍的道:“伯母肯定记得。”

  “我我我我回去就问。”离的太近了些,方慈有些紧张的道。

  摇摇头,靖巧儿慢慢缩紧方慈的衣领,“我说现在立刻马上给我发消息问!”

  日落西山,今日没有晚霞,靖巧儿和方慈却在这山崖上吹着冷风,硬是站到太阳全部落山。

  “阿啾!”

  “要不然我们下去等?虽说是加了急的,也不知母亲何时会回。”不忍靖巧儿在寒风中,方慈建议道。

  靖巧儿无情的甩了方慈一个眼刀,“我就是要第一时间知道!”

  “你叫什么劲?”方慈站到靖巧儿身前,挡住一些风霜,随意的问着,“要我生辰八字做什么?”

  许久后,靖巧儿诺诺的声音才慢慢响起,“没,没什么,就是本小姐那,那章空白的婚约书上想写名字了。”


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C127
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ