ดาวน์โหลดแอป
11.69% 被迫修仙的我只想嫁人 / Chapter 122: 第一百二十二章

บท 122: 第一百二十二章

穆苍正在劳作铲着梯田里的雪,天空上忽然有阴影罩下来,带着迷人眼的风沙,耳边是旁人的声声惊叹。

  穆苍对此不感兴趣,他低垂着头转动着手中的铁锹,听闻后山出事了,很多人受伤,也不知水淼淼在不在其中。

  叹了口气,确未听见自己叹气的声音,四周众人议论的声音也突兀的消失,穆苍抬眼看,自己被黑暗笼罩,握紧铁楸,又慢慢放开。

  “啧,一点反应都没有,不好玩。”

  黑暗散去,穆苍眨了眨眼睛,看着四周与刚才全然不同的景色,虽不知这是哪,但肯定不在古仙宗范围内。

  他能感受到,周围的灵气可没有在梯田时浓郁。

  安绝老在不远处,兜帽罩身,神色有些不爽的眺望着远方。

  扔开铁楸,穆苍向安绝老走去,“不是说等到契约上的时间结束,自然走的吗?”

  “你以为老夫愿意戏看一半就撤啊!仙盟这是玩不起啊!”安绝老余光扫了眼穆苍,指着天问道:“知道刚才飞过去的是什么东西吗?”

  穆苍摇摇头。

  “那是僇尸鹫,这般恶心的东西魔修都没人愿意养。”

  “长的恶心?”穆苍不懂就问,毕竟刚才他并未抬头去看。

  “长的恶心算恶心吗?”安绝老在空中幻化出僇尸鹫的影像。

  影像中的僇尸鹫展翅便能吹飞人,一口就能绞断五六个人的腰身,对修士来说,若能豢养一只,定是很大的助力。

  “凶猛异常怎会没人养?因难驯服?”那不就是你们自身实力的问题了吗?何故说人恶心,穆苍不解。

  安绝老看了过来,笑的和蔼,“你想养一只,老夫可以帮你,反正方便,它也是靠吃尸体过活的,除了尸体,僇尸鹫就算饿死也不会碰旁的食物。”

  就知道安绝老笑成这样绝不会说出什么好话,扶着树,穆苍不住的干呕着。

  见穆苍这样,安绝老笑的越发开怀,继续科普着,“僇尸鹫是飞禽类最大的物种了,刚才那只还算小的,你知道吗?靠吃动物的尸体,可养不了这么大。”

  恶心感瞬间被恐惧淹没,穆苍瞪大眼睛,不可置信回头望向安绝老,“你什么意思?”

  “我的乖徒儿就是你心中所想的。”

  “这这这不应该是你们魔修才会干的事吗?”

  眼神阴沉的扫过穆苍,“身为我安绝老的徒弟,你以为你是个什么玩意儿!”

  穆苍底下头,他也是无意,只是这消息太让人震撼。


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C122
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ