ดาวน์โหลดแอป
21% 赤心巡天 / Chapter 531: 第一百九十三章 谁的时代

บท 531: 第一百九十三章 谁的时代

那天也是在一间书房,也是在棋盘两侧。

  软榻靠窗,窗全部都开着,风的味道、花的味道、泥土的味道。

  只不过自己正襟危坐,他却以手支头,慵懒地半靠着。

  “不如算了吧。”王夷吾记得自己这样说过。

  “啊?”他半抬眼皮,似笑非笑。

  他总是这样,好像没有什么人和事,能够让他真正上心。

  “我说,不如算了吧。”

  他总算稍微认真了些,右手撑在榻上,坐了起来。坐姿仍不很端正,一只脚盘着,另一只脚支起,左手便搭在膝盖上。略歪着头,就那样看过来。

  没有说话,但那双漆黑透亮的眼睛分明在问——“你在说什么蠢话?”

  “我们各自走到今天,背负的都不仅仅是自己。你不可能放下重玄家,我也不可能离开天覆军。”

  他笑了,他笑起来像一树梨花开放,实在是令人难忘的美景。

  “我七岁的时候,他们就告诉我,重玄家的一草一木,以后都是我的。我从来没有怀疑过这一点,我也让所有心有怀疑的人,都不再怀疑。所以我当然不可能放下重玄家。”他说:“不过,我为什么要放下重玄家,你又为什么要离开天覆军?

  “我们没有选择。不是吗?”

  “你记住。”他抬起一根手指,隔空虚点了两下:“那是别人给你的选择。不是你的选择。”

  “重玄遵,历史的力量比你想象中更强大,我有信心战胜任何对手,但不知如何向历史挥拳。而且,那是我师父。”

  “是,他是大齐军神,战无不胜,我很尊敬他。我也很尊敬我爷爷。但他是他,你是你,他们是他们,我们是我们。这是他们的时代吗?或许是的!但我们的时代,也已经开始了。”

  “话是这样说没错。但是……”

  “没有但是。”他打断道。

  “重玄家我也要。”他坐直了,看过来:“我想要的,我都要。”

  ……

  文连牧已经回军中了,这里的事情他再帮不上忙,多留无益。

  王夷吾独坐棋局前。

  他的朋友并不多。强拉着朋友来临淄灰头土脸这一遭,有些过意不去,但文连牧走的时候,他什么也没说。他不是一个会说好听的话的人。

  面前的棋盘上,左上角一片混乱,文连牧认负投下的棋子,将那里搅得乱七八糟。但其余地方的棋型,却还很清楚。

  王夷吾的目光,便一直落在右侧边盘。

  那处的大龙之争里,黑子已经堵死了最后一个气口,屠掉大龙,却还未把被“屠掉”的白子提走。

  沉默良久。


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C531
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ