ดาวน์โหลดแอป
84.06% 渡魂灵 / Chapter 575: 293

บท 575: 293

三夫人气得脸色发白。浑身哆嗦着。如今的场景。老爷半生入土差不多已经归西。自然不必顾及什么情面。最为要紧的是。这活下来的人。后半辈子可怎么过?

  他生前入花府之前确实。身份低微。但做了这三夫人。用的吃的穿的。都是迷惯了。这黄金100两。也不过是他34年的花销。这往后的日子可怎么过呀?

  “姥爷。我服侍你了,一辈子。从17岁入花府。并一直伺候于你。还为你生了个儿子。你不能如此对我。黄金100两。没不是打发要饭似的。”

  花间脸色变了,变。“其他几位夫人都是黄金100两难不成你的意思是他们都是要饭子的?这些钱足够你衣食无忧了。出去吧,别在我这碍眼了。”

  三夫人冷着脸。只能愿意,如此善罢甘休。出了这个门。便是饮下了这份遗产。他有认识想再多要。怕是再无可能了。便也是板上钉钉的事。

  扯了扯花子好的衣袖。是以他上前说道几句。花子豪照了皱眉头。确实感觉有些少了。本想着能拿着花家的几层。没想到。连1%都不到。好的,也算是花家的。怎能如此。

  母亲这一推桑。好子豪也下定决心了。上前几步。让膝盖跪在花切面前。哭喊着说。“父亲。儿子知错了。儿子,日保受折磨。知道父亲是为好,做好。是儿子不孝。不理解父亲的良苦用心。赛洛的至今日,这个结局。”

  抽泣两声。抹了两把泪花子。偷偷的撇了。花心一眼。瞧瞧她的神色变化。好,再做打算。“儿子,省记得小时候。父亲刚去江南任职,每两年。儿子生了大病。父亲手老儿子一天一夜。这件事儿子永远都不会忘。儿子知道父亲对好是好。小的时候。无论要什么?父亲都会给我。”

  花信听着听着。板着的脸渐渐柔和,下来。毕竟人也老了。经历的事多。这油尽灯枯的。总会回想起往事来。泪眼婆娑的。想着想着。心也就软了。

  阿子豪瞧着有启示。努努力到。“父亲怎么说?儿子是自己的,贴心棉袄。虽然比不得花谷。能为花家争光。但儿子最为孝顺的。父亲有一次出去狩猎。摔伤了,腿。小孩子日陪伴在父亲床前。就像父亲陪伴在儿子床前一样。凡是亲力亲为。直到父亲康健。不知父亲可否还记得儿子做的木偶。”

  说到这。泪眼婆娑。声音期期艾艾感人至极。“那木偶是儿子去木庙里求的。写上生辰八字。人情火堆里。可保一人平安。儿子听闻消息立马就去了。那是妙缘的厉害。一直到了深夜。儿子才回来。”


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C575
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ