ดาวน์โหลดแอป
76.46% 渡魂灵 / Chapter 523: 240

บท 523: 240

  “你别着急。”项子喻卧着花容的胳膊。让她坐下。“你听我慢慢说。别急。不会有事的。”

  花容,整个人慌慌张张的。精神又开始有些恍惚。“你说。到底怎么了?不会真的有事吧?”

  “吕太医说。”项子喻琢磨着言辞。尽量委婉着说。“你也知道。上次生育完之后。你身体亏损。落下病根。这些年也不见好转。这孩子。来的有些不是时候。”

  花容神情慌张。抓住项子喻的手,问。“你这是什么意思?什么叫不是时候?这可是我们的孩子。是不是出什么问题了?既然来了。便是上天给我们的礼物。怎么可能不是时候?”

  项子喻低垂眉眼。“花容,你别着急。你听我说。这个孩子。确实是上天给我们的礼物。但是确实来的也不是时候。你身体有所亏损。本不应该再有孩子。倘若执意要生下来。恐怕要伤及身体。祸及性命。稍有不慎。可能会小产。这个孩子生存的几率并不大。所以。”

  “所以什么?”花容瞪大着眼睛。惊恐都松开了项子喻的手。往后缩了缩。“你是想。打掉这个孩子。”

  项子喻,为难的。“我。你听我说。其实。我们有念容念煜就够了。这个孩子真的。不是时候。”

  花容,泪流满面。“可是它真的存在。他就在我的肚子里。我能感受到他的存在。它是一条生命。淮南。我们不能不要他。”

  “但是。”项子喻,还想做最后一搏。“他真的不是时候。于太医说了。生下这个孩子的概率。微乎其微。很大可能会伤及性命。”

  “淮南。当初生念容念煜的时候。你也是这么跟我说的。山下他们的概率微乎其微。可是到时候我们不是都好好的吗?这个孩子也是一样。既然他有了生命。我们便不能剥夺。”花容急切地说。拉着项子喻的手。“我们生下他好不好?无论写过什么呀。我们都要山下他。他是我们的孩子。它也有生命。我能感受得到。我真的。真的做不到。剥夺他的生命。“”

  项子喻主动松开了花容的手。“这件事情没有商量。孩子流不动。难不成你忘了?上次生念容念煜的时候。就差点要了,你的命。如今留下了病根。迟迟都不曾见好。倘若在乡下,他。怕是要。”

  “可是我们都好好的活着呀。”花容反驳说。“念容念煜,我们都好好的活着。它也有活下去的权利。”

  “可那是个意外。是个奇迹。可是。奇迹。没有再发生一遍的可能。花容,听话。这不一样。这孩子留不住。危险性太大了。我不能让你去冒险。”


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C523
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ