ดาวน์โหลดแอป
74.56% 渡魂灵 / Chapter 510: 227

บท 510: 227

项子喻意味深长的笑笑。“即使是趁虚而入。倘若一方,无心。那也是,不可能的事。”

  “不过。”花容说。“我听念容说。这些日子。尚家大小姐。对叶卿。也是尽心尽力。时不时还有些暧昧。看来是好日子,将近了。”

  “郎有情妾有意。如此甚好。”项子喻笑说。“等那个时候。两个人的婚礼,你一起办了吧?”

  “如此甚好。”

  八月的中旬。父亲,大夫人。他们便抵达长安。同行的还有。大姐。大姐夫。林子涛。以及项念容。心心念念。的几个小伙伴。

  花容见到父亲时。花钦已经老得不成模样。距离上次去江南。已经有三四个月。但却已经发生。翻天覆地的变化。满头的白发。沟壑纵横的脸。依然看不出原先的模样。比起年轻时候。更是看不出半点痕迹。

  项子喻特地在在皇宫一旁购置了一个宅子。将花家的人安置在那。距离皇宫很近。几乎快是出门便到的距离。本想着住在皇宫里。但有外姓的男子。始终是不方便。所以便安置在皇宫外的宅子里。

  宅子很大。五进五出。比起江南的。分毫不差。甚至过之而不及。花钦来的时候。一身的疲惫。匆匆,到宫里头。问了个安。便回宅子里休息。花容担心。别让吕太医去瞧瞧。

  也不知道父亲这身子骨。还能坚持到多久。吕太医去了。早上去的。傍晚折回来。他说。花大人的身子。濒临油尽灯枯。回天乏力。

  花容叹了口气。没有再说什么。她将这话原原本本。告诉花钦。花钦也只是笑笑。说。活了大半辈子。该享的福享尽了。该经历的也经历了。回首看去。也不算白活。留下的子女辈。好歹有一个有出息的。子孙辈,也是令人欣慰。如此想来。也知足了。

  花容那晚。陪了父亲说了很久很久的话。有时候。人老了。总喜欢提以前的事。说了很多抱歉的话,至于这些年来的真相。花容还是没有说出口。

  也提了很多以前的人。他的母亲。还有花煜。父亲怀念以前母亲的模样。说他是最有才的才女。还有花煜。他如果没有死。现在应该是个大将军。是花家最有出息的人。

  花容抹着泪花。哽咽着说不出话。那个在他生命里。留下痕迹的男人。陪了他大半辈子的人。只要说出他的名字。他都忍不住哭。几乎是旁人提都不能提的。可是自己。又忍不住想念。

  眼睛能看到的那天。他又看到了一树桃花。真真的是桃花。虽然有些枯败。烂在枝头上。但花容知道。那是桃花。处之的每一个角落。这一个细小的绳子。一头拴着树枝。一头挂着桃花。


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C510
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ