ดาวน์โหลดแอป
21.34% 渡魂灵 / Chapter 146: 第六十二章

บท 146: 第六十二章

第十五天,已经第十五天...

  自从醒过来以后,项舒雅便扒着日子过,十五天了,花容还是没有醒过来,太医说,花容的求生意志不强,所以醒过来的机会微乎其微。

  花容为什么不想醒过来,项舒雅不知道,只是听说在江南的时候,花容过的并不快乐,那个大宅子是个吃人的大宅子,这点...项舒雅虽然体会不到,但她能够明白那种一心求死的感觉,因为她也曾经想过一了百了,可是一想起疼爱自己的父亲,自己就放弃了这个愚蠢的念头。

  第十五天,项舒雅身体已经好的差不多,只是还不能吹风而已,但她已经待不住了,襄垣侯也不曾劝她,长公主府,项舒雅曾无数次路过哪里,却也只是在大门口旁小巷子里偷偷的看,她不敢进去,当然也不会有人欢迎她进去。

  花容因为她被江苓她们刁难,也是因为救她而溺水昏迷,总归,一切的源头都是因为她,她甚至害怕花容醒过来以后不会原谅她,更害怕花容会不计前嫌,这样她更原谅不了自己。或许被她怪罪,自己心头上的愧疚才能少一些。

  这些天,她已经被压的喘不过来气了。她决定去寺庙去祈福,那求一求那个古树,古树上的神经,甚至天上的神仙。

  她错了,她不应该贪得无厌,她不应该因为自己的怀疑而要什么所谓的证明,她后悔了,她后悔了太多的东西。确实证明了,她帮助自己,替自己抵挡世间的罪恶,甚至不顾自己的安危救自己,而自己呢?却自私到失去她。

  她到现在还没有想明白,当初为什么非要什么所谓的证明?证明些什么?她自己是怕了,是怀疑,是对自我的否定,可如今她后悔了。

  “古树,我祈求收回自己的心愿,我宁愿孤单一辈子也不愿让花容醒不过来,我知道她是你赐给我的礼物,我的朋友,所以我诚恳的祈求你,不要带走她好不好?就当一切都没有发生过,我甚至可以一生没有任何朋友,只要她能回来,她甚至可以怨恨我,埋怨我,责备我,甚至是可以不理我,我都无所谓,我只求你把她送回来...求你了...

  只要你把她送回来,我愿意一生只做好事,不作恶。”

  项舒雅缓缓的睁开眼睛,将手心里攥的冒汗的红木牌挂在古树最上头,她相信,古树一定会看见的。

  “小姐...”身后的丫鬟局促的叫唤一声,“小姐是...姚小姐。”

  项舒雅心下一惊,瞬间怒意恨意充斥她所有的理智,她恨不得现在就冲上去责备,辱骂,殴打,做一切可以发泄的事,可一回想起自己许的愿,所有的不理智瞬间烟消云散。


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C146
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ