บท 176: Dream Beyond

>Sheloah's POV<

Pumasok na si Shannara at Isobel sa loob ng bahay. Mag aayos daw ng mga gamit para sa mga gagamitin namin mamaya.

Si Geof at Tyler naman nasa kabilang garden, nagte-training para mas madali raw ang pagturo sa mga parents at classmates namin mamaya.

Kami naman ni Veon ang natitira rito. Nakahiga siya sa sahig, ang ulo niya naka rest sa lap ko. Nasa ilalim kami ng puno at nilalaro ko ang buhok niya. May dalawang oras pa kami bago magsimula ang training.

Habang nakatingin ako sa sky, bigla kong naalala ang pinagsamahan namin bilang klase. 4A-KADAKILAAN: ang klase kong maraming gwapong lalake. Maraming magagandang babae. Mga classmates ko na mahilig sa basketball at volleyball. Mahulog tumugtog ng gitara, mahilig magkantahan sa gilid. Halos lahat ng varsity nasa classroom namin. Ang mga nasa choir at instrumentalists nasa amin din. Kahit ganito ang klase namin, isa kami sa maiingay pero masaya parin dahil walang araw na hindi kami tumatawa.

Kakasimula ng February ngayon at dahil sa zombie apocalypse na ito, hindi kami nakaabot sa graduation pero marami kaming na-achieve bilang klase. Kami ang nakagawa ng silent drill na nakakaaliw. Sticks ang gamit at dahil diyan, nagpapalutan na during cheering practices pero ngayon na nangyari ang zombie apocalypse na ito, hindi rin naisagawa ang cheering presentation. Kami rin ang napili for our graduation song kaso… hindi rin ito magagamit.

Napabuntong-hininga ako at tumingin ako sa langit habang inaalala ko ang mga pinagsaahan namin bilang isang klase, bilang isang grupo, bilang magkakaibigan. Nagdadamayan sa akhit anong bagay… magkakasama kahit ano man mangyari. Ang pangalawang pamilya ko bukod sa tunay na pamilya ko.

Kinakanta ko ngayon ang napiling graduation song na ginawa ng section namin; our graduation song entitled, "Dream Beyond."

Right here in this point of our lives

We're about to start a new chapter

And all that we can think of are

Moments with you… moments with you

Naaalala ko ang mga naging kaibigan ko sa klaseng ito. Although this was not the best class for me, I knew people who are honest and who accepted me for who I am. Isa na doon sa mga kaibigan kong iyon ay si Veon, Tyler, Josh at Isobel.

In the midst of not so good times

You stir and continue to inspire us

You taught us what's right, make our decisions our light

Well thank you, because of you… well thank you, because of you

Parten a rin ng buhay namin ang mga guro na tumutulong sa amin. They helped us become the person what we are now. Maliban sa mga parents na nagbibigay gabay sa atin, halos isang taon nating makakasama ang mga guro natin. Hindi lang pala isang taon. Buong buhay namin ginagabayan kami ng magulang at mga guro namin. Tinuturo kung ano ang tama para mas maganda ang aming kinabukasan.

Now we can stand tall… do the best we can

We can reach up high… hold the world in our hands

Our success before us… reachable because of you

Now we can stand proud… and say thank you

Kung wala ang mga mgaulang namin, kaibigan namin, mga guro namin, at siyempre, kung wala ang Diyos… hindi kami buhay ngayon at wala kaming matututunan. We cannot stand on our own. They helped us for us to become independent in the future. Learning is one of the constant things in this world and we cannot change that.

We all smile together as one

As we leave this school we've grown up

We all dream beyond

We cannot remove in our lives that each of us dream for something big. Matagal man ito maabot, pero kung maniniwala talaga kami na kaya namin at may effort kami, makakamtan namin ito kung hindi kami susuko.

Maraming tao ang nagsisilbing inspirasyon namin. "Tinatawanan mo ang isang kaklase mo. Malay mo, sa future kayo pala ang magkatuluyan." Life is indeed, most of the time, a surprise because of its unexpected happenings.

Continuing to deepen our faith

Promoting life as much as we can

A Louisian mindful at heart…

Transforming love until the end

Louisians until the end

Sa school namin kasi Louisians ang tawag sa amin. It is a Christian school. Ang patron saint namin na si St. Aloysious De Gonzaga, ang foundress naming na si Mother Marie Louise De Meester. Ang theme namin for the school year 2013-2014 is "DEEPENING FAITH, TRANSFORMING LOVE, PROMOTING LIFE."

Our school may not be like the others that are super fun… but for me, we have fun in our own ways. Simplicity nga raw ang nangingibabaw na theme ng school namin.

Now we can stand tall… do the best we can

We can reach up high… hold the world in our hands

Our success before us… reachable because of you

Now we can stand proud… and say thank you

Sa klase namin, maraming may gustong maging doctor. Ako lang sa klase namin ang gusto maging guro, English teacher. Si Veon, gustong maging head nurse o kaya doctor sa Australia. Si Josh, gano'n din ang pangarap. Si Tyler gustong maging I.T. Si Isobel gusto ring maging doctor. Ngayon na nangyayari ito, maabot parin ba namin ang pangarap namin?

No matter what they say

We do the best we can

Even challenges may come our way

No matter what they say

We do the best we can

Still we made through because of you

Halos maiyak na ako. Na-realize ko na ginagawa namin ang kaya namin para lang magkasama kaming lahat. Nawala pa ang iba naming classmates. Si Sir Jim, wala na. Si Sir Cesar, wala na. Si Ace, si Josh… wala na.

Masaklap mawalan ng mga taong importante sa'yo maslalo na kung parte sila ng buhay mo at marami na kayong pinagsamahan. Si Veon nawala pa ang parents niya. Ang pamilya niya na nagpalaki sa kanya. He also killed his friend.

Now we can stand tall… do the best we can

We can reach up high… hold the world in our hands

Our success before us… reachable because of you

Now we can stand proud… and dream beyond

Tapos na ang kanta. Hindi ko napansin na umiiyak na pala ako at nagulat na lang ako nang nakita ko na tumutulo ang luha ko sa mukha ni Veon. Agad naman siyang nagising at pinunasan ko ang mga mata ko tsaka ang mukha niya.

"Veon, sorry," sabi ko sa kanya at agad siyang bumangon. Mukhang nag aalala dahil nakita niya akong umiiyak sa harapan niya.

"Sheloah, bakit ka umiiyak," tanong niya at agad niya akong niyakap. "Kung ano man 'yon, kalimutan mo na," dagdag sabi pa niya at pinunasan niya ang mga luha ko.

"Sorry, Veon… ang dami kasing nawala sa grupo natin. Mga importanteng tao… ang hindi mo akalain mangyari, nangyayari," sabi ko sa kanya at inayos niya ang buhok ko.

"Sheloah, mas gusto nila na mabuhay tayo. Ayaw nilang makita na sumusuko tayo o kaya malungkot tayo," sabi naman niya at pinunasan niya ulit ang mga luha ko. "Kaya tama na at ngiti na, okay," dagdag sabi pa niya at tumango ako.

"Thanks, Veon," sabi ko at nginitian niya ako ng onti.

"Besides…" he trailed off at inayos niya ulit ang buhok ko. "I will protect you," he said and it made my heart beat fast. I smiled at him because he has been concerened about me since then.

"Thanks for being my hero, Veon," I said and he kissed my forehead.