ดาวน์โหลดแอป
44.86% 而立不惑年 / Chapter 297: 第296章:回家看娃

บท 297: 第296章:回家看娃

面对李福英儿的询问,老李头侧目嘿笑,啥也没有说,等李福英再次询问之后,老李头儿转身拿起茶几上的老官厅,背着手出了屋门。

  “咱爹这是唱的哪一出啊?”李福英儿自言自语的念叨着。

  鲍文娟看老李头儿走了,也不打算多留了,跟着老李太太打了声招呼:“婶子,俺先回那院了”便匆忙离开了老宅。

  因为她觉得,既然自家大姐能给老李头儿这边打电话,便也能给自己家里的电话打。

  “俺也走了,等东明儿擦完玻璃,俺们两口子再找个晴亮亮的天来给咱爹扫房!”李福英说完,头也不回的着急忙慌的出了屋门。

  就连老李太太,她这当闺女的都没有跟娘来得及多说两句话,便走了。

  李福贵看看自己老娘:“哎!娘啊?你告诉儿子,你到底能不能听明白发生了啥事啊?”

  老李太太看看自己小儿子,嘿嘿一笑:“管他发生了啥事,只要吃饱就行!”

  李福贵……自己的娘她究竟是糊涂啊?还是来搞笑的!

  …………

  北京!

  李福祥从医院的手术室出来后,先是侧身躺着,后来实在是疼的不行了,李福贵轻轻的翻了个身,结果这翻身不要紧,却忘记了自己的手术是抽髓。

  实在没有了办法,李福祥想了个一招,趴在了床上。

  “打了吗?”李福祥趴在病床上,看到鲍文芳从病房外走进来,赶紧的抬头儿询问。

  鲍文芳:自己只是出去打了个电话,怎么回来之后,某人就趴在了床上,就连跟她说话,身子都不曾动一下,只是脸朝下的把脑袋翻了个儿。

  “你这是干啥嘛?咋不好好躺着,趴在床上?”鲍文芳走到李福祥身边不理解的问到。

  李福祥听鲍文芳这么问自己,感觉自己很受伤,收回自己的眼神儿,趴在床上便不再多说一句话,同时也不搭理鲍文芳。

  “这是咋滴还不能问啦?”鲍文芳看到李福祥怪怪的脾气,走上前嘀咕了一声:“都跟咱爹说了,也告诉咱爹这手术十多天之后要是结果没啥问题,咱们就回家过年了!”

  “你都说了?”病床上,李福祥听到鲍文芳说回家过年的事情,瞬时抬起了头。

  鲍文芳点点头:“都说了,怕咱爹惦记,这样都告诉了他老人家,他放心,咱也放心!”

  李福祥点点头,想想鲍文芳这样把事情告诉老人,也是为了让老人家开心,放心。

  这脊髓抽完了,也没有别的事情再在这医院里面待着了。

  病房里的病友把李福祥跟着鲍文芳的话听的是真真切切的,便知道他们病房里又要有人回家了,说白了就是要出院了。


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C297
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ