ดาวน์โหลดแอป
13.08% 农门长姐有空间 / Chapter 492: 第四百九十一章 于家的决定

บท 492: 第四百九十一章 于家的决定

“于爷爷,你们考虑的怎么样了?要不要跟我们回宣和府?”

  顾云冬是希望他们一起走的,于家在这里也没个亲戚,遇到什么事情孤立无援,去了宣和府最起码相互之间有个照应。

  更何况,于家对她爹照料了那么久,她无论如何也想回报他们的。

  于大爷和于大伯对视了一眼,片刻后,于大爷才抹了一把脸,笑着说道,“顾丫头啊,于爷爷谢谢你的好意,只是,我们还是想留在万庆府。”

  “可是……”

  于大爷摆摆手,打断她的劝说,“我知道你想照顾我们,我也相信我们跟着你们去了宣和府肯定吃穿不愁,日子会比现在好过许多。可是,我们也不能啥都靠你们。是,你爹前几个月算是得了我们的帮助,可咱们也不过就是让他有了住的地方,跟以前你送了一筐粮食救了我们祖孙三人的命比起来,根本就微不足道。”

  顾云冬,“我给的那筐红薯,也是因为您提前给我们报了信,让我们能避过那场大乱。这样算起来,也是你们先救了我们才对。”

  于大爷哈哈大笑,“行了行了,你要这么算,那都扯不完了。”

  他心情愉悦,一点都不后悔当初帮了这小姑娘。

  有因就有果,老话果真不错。

  于大爷笑了笑,只是很快,他的表情又严肃了起来。

  “顾丫头,其实我们不去宣和府,还有一个重要的原因。”他说着,神色多了几分悲伤,“当初逃荒路上,我家婆娘和我那儿媳妇,都没能活下来。后来在万庆府安定下来后,我们就把她们的坟给迁过来了,让他们落土为安。这过年过节啥的,还会去看看他们,给她们烧点吃的用的。要是去了宣和府,路途遥远,想看看她们,就难了。”

  他说着抹了一把脸,“我啊,都这把年纪了,也不知道还能活多久。我有空了,还可以去跟我老伴说说话,别到时候没人去看她们,坟头的草长得半人高也没个人照料,那她们多伤心啊。逃荒路上她们为了给我们一口吃的才饿死的,我们现在怎么能丢下她们不管是不是?”

  到底没忍住,于大爷眼眶红红的,眼泪也吧嗒吧嗒的往下掉。

  顾云冬慌了,忙递给他帕子。

  “是,于爷爷说的是,是我没考虑周全,我不好。”

  于大爷忙止住泪意,听到她这么说还是笑了,“你不好啥呀,你好,你是好孩子。你想让于爷爷过好日子,可于爷爷这边三个大男人呢,哪能让你个还没及笄的小丫头照顾。”


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C492
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ