บท 950: Chapter 82 I hate those words, but I am hopeless.

(Sean POV)

Nawala ang bigat na nararamdaman ko sa aking dibdib. They are my family… at napaluha talaga ako ng sobra. Walang katumbas ng salapi o ano pang bagay ang pakiramdam na ito. they are my own family. My very own. 

Sa unang pagkita pa lang namin ni Sena sa France, I know… at tama ang pakiramdam ko na meron siyang koneksyon sa akin. Ngunit di ko inaakala na ganito kalaki. She is the mother of my children. Damn.

The woman whom I love. Marami kaming pinagdaanan at parang mababaliw ako na rumaragasa ang mga alaalang bumalik sa akin. 

Fuck! Higit kumulang na limang taon akong wala sa piling nila. And this is the reason kung bakit… pakiramdam ko talaga may kulang sa akin. I feel being lost. I feel… I lost something. Shit.

Heto yun.