บท 1: Chapter One
Hinubad ko ang suot na eyeglasses at matalim na napatingin sa babaeng nasa harap ko. Taas noo itong nilibot ng tingin ang paligid. What is she doing here by the way?
"So this is your place?" she asked.
Tumayo ako mula sa harap ng study table ko para maharap ito ng maayos. Hindi ko alam kung anong ginagawa niya rito. Hindi naman niya kasi ako dinadalaw dati but here she is.
"It's Adam's wedding next week, sister. Mom and dad wants you to attend. We will be staying in La Paraiso for a week or two. It will be a long celebration so pack your things. You're coming with me Casandra."
"Ken." pagtatama ko.
I really hate it when they call me Casandra. I just don't like the name. Feeling ko kasi, ang dami ng may pangalang Casandra sa mundo. I prefer Ken. I mean, sure it's common but not common for women like me to own a man's name.
"Whatever Kenneth Casandra. Ihanda mo na ang mga gamit mo."
I simpered. "I am studying, Stephanie. I can't go. I have exams next month. I can't fail."
She looked at me weirdly. "Ang bata mo pa para magseryoso. Kaya mas matanda ka pa kung tingnan sa akin eh." aniya. "Kung ayaw mong mag-impake, sige... But you're still coming with me. Kabilin-bilinan nina mommy na kaladkarin kita pauwi ngayon na... And don't worry too much about college, sister... Pinagpaalam ka na nina mommy sa school mo."
Napasimangot ako. Yan ang pinakaayaw ko sa lahat.. Tuwing pinangingialaman nina mommy ang pag-aaral ko. It's annoying. Lagi akong tinitreat na special sa university na pinag-aaralan ko jusr because my mom's the school president!
Nagdadabog kong pinasok sa loob ng bag ko ang laptop at ang mga kakailanganin kong libro para sa pag-aaral ko. I don't need to pack my clothes. May mga naiwan pa naman ako sa bahay. Babalik pa rin naman ako rito. Kainis. Bakit ba kasi sunod-sunod na nagpapakasal ang mga pinsan ko? Dami ko ng absent. Hirap maging parte ng angkang toh. Hindi pwede umabsent sa mga gatherings. That's the number one rule.
"Maghihintay ako sa baba. Wag ka masyadong magtagal. Ayaw kong umaabot ng ilang minuto rito at baka magka-wrinkles din ako tulad mo."
I rolled my eyes. "Hindi mo na kailangang maghintay dahil tapos na ako."
Ngumiti lang siya saka nauna ng lumabas sa akin. Habang nasa hallway kami, panay ang landi ni Stephanie sa mga lalaking nadadaanan niya. Yung mga bwesit namang lalaking yun, pinapatulan ang malantod kong kapatid. I still can't believe she's my sister. She always embarass me in front of other people. It becomes her hobby.
While studying medicine, I decided to stay in our university dorm. Mas convenient kasi. Ilang tumbling lang nasa klase na ako. Saka mas narerelax ako rito kesa sa bahay. Lagi kasi akong ginugulo ni Stephanie tuwin nag-aaral ako. Palibhasa hindi ko siya pinapatulan. I know she feels like she's a queenbee. Sanay kasi siyang nasa kanya yung atensyon kaya naman pati atensyon ko gusto niya mapasakanya rin... Saka I stay here for one more reason... One secret reason.
"You didn't tell me about the guys in your university. They're hot." napatingin siya sa isang nerd na nasa study hall. "mostly."
Napailing na lang ako. Hindi ko na siya pinansin pa. Nauna na akong maglakad sa kanya dahil ang bagal niya. Ayaw kong pagtinginan pa kami dahil sa kanya.
"Let's go." wika ni Stephanie sa driver ng makasakay na kami sa sasakyan.
Tahimik lang kami habang bumabyahe. I was never used to talking to her. Hindi ko alam kung kailan lumayo ang loob ko sa kanya. Sa naaalala ko, close naman kami noong kabataan namin. We're actually best buds. Idk. Ganyan lang siguro talaga pag tumatanda na kayo.
Nang makarating kami sa harap ng bahay ay nauna ako agad na lumabas. Alam kong kinainis iyun ni Stephanie. Gusto niya kasing laging nauuna.
I looked at my phone. Napakagat-labi ako ng makita kung ilang missed calls ang nakatatak sa screen. Hindi ko napansin iyun kanina habang nasa sasakyan. Hindi ko rin naman yun masasagot kung kasama ko si Stephanie.
I am just a typical teenager. Typical. I guess you all know what that means. If you're part of the new millennium then I don't really need to explain it to you. But since not everyone is then maybe I need to explain it a little bit.
Kasabay ng pagbabago ng mundo ay ang pagbabago ng mga tao. 90's typical teenager means, the shy type, the nobody and the one who's dragged by everyone. But in this days, Typical teenagers mean, the party goers, the broken, the new, the wild. I don't know if you guys get it...
What I mean was, I hide behind these eyeglasses. I pretend like I'm a saint and a good daughter but the truth is, I'm not. I am a different person in day and a different person at night. Those things just happen. Mataas ang expectation ni daddy sa akin. Mula grade one hanggang sa gumraduate ako ng highschool, lagi akong first honor. Ni hindi pa ako nag-aaral nun. Minsan maiisip ko na lang na sumpa tong katalinuhang angkin ko. Kasi tuwing sinasabing matalino ang iniisip agad ng mga tao, sila yung nasa bahay lang, nakatago't nagbabasa ng libro. But I am not that person. I prefer the crowd. The wild crowd.
I'm a fake. Aminado naman ako dun. Though I party at night, hindi naman ako tulad ni Stephanie na kahit kanino na lang nagpapakama dahil hindi ako nagpapakama. No way! Masyado akong matalino para magpakatanga. I wanted to stay pure. Mas mahal nga naman ang brand new kesa secondhand. Ibibigay ko lang ang buong pagkatao ko kung sigurado na ako. That's my number one rule.
I never told anyone about my true personality except my friends. They know me before I figured out myself. Lagi nila akong pinagtatakpan tuwing malapit na akong mahuli ng mga magulang ko. Thry're always there for me and I thank them for that.
"Akala ko ay mahihirapan pa ang ate mo na dalhin ka dito sa bahay." bungad sa akin ni mommy.
I kissed her on her cheeks. "Almost."
"Have you eaten? May pagkain pa sa kusina. I will tell manang to prepare them for you."
Umiling ako. "Kumain na ako sa dorm. I will just go to my room para ilagay ang mga gamit ko doon."
"Okey. You should pack too. We will be going to La Paraiso later. 3 maybe?"
"Hindi niyo na ba ipagpapabukas?"
"I'd like to but your cousin, kiko called me. May clan dinner daw tonight and hindi tayo pwedeng mawala doon so get ready... Okey?"
I sighed. "Okey."
Pumunta na ako sa kwarto ko. Binaba ko ang mga gamit na dala saka mabilis na pumasok sa banyo. I called my friend, April.
"Earth to Ken... Where were you? I called a few times but you didn't answer! Tutuloy ka pa ba mamayang gabi?"
"I don't think I can. We have a clan dinner at La Paraiso tonight and we'll be staying there for a week... So baka hindi ako makasama sa inyo ng isang linggo."
"Wooh... Really? La Paraiso... You mean that famous resort your cousin owns?"
"Yeah. It's about my cousin's wedding. Narinig niyo na namqn siguro..."
Sunod-sunod na katok ang narinig ko mula sa labas. I annoyingly roll my eyes. "April, talk to you later. Bye." at saka binaba ko na ang tawag.
Guess what? Mukhang hindi ako makakapagsaya ng isang buong linggo. Thanks to Adam's wedding. Tss.
สถานะพลังงานรายสัปดาห์
-- การจัดอันดับด้วยพลัง 
-- หินพลัง