ดาวน์โหลดแอป
51% 小市场 / Chapter 203: 第二百零五章.悟—朋友3

บท 203: 第二百零五章.悟—朋友3

别看初心挺着大肚子,卖起货从鞋箱里找鞋还是蛮快,到了最后年集的时候,人们都会有拣个便宜的心里。

  年集上正好处理棉鞋,很多人就是图个便宜。

  启航知道一过年棉鞋就没人买,所以卖起棉鞋狠了心,卖的狠了心买的更狠心,狠心对狠心鞋就变成了一张张面值大小不同的票子。

  因为要回老家过年,初心还怕剩下鞋后放在西屋有个闪失,于是便提高嗓门吆喝着:“处理了,便宜了!”

  “机不可失,失不再来!”

  “走过路过不要错过,挥泪大甩卖!”

  喊得累了,初心便坐在鞋箱子上打起盹来。

  启航拿起军大衣披在初心身上,“这么好的一个人,以后要好好对她。”随后紧着忙活。

  你别说,启航一个人还真忙活不过来。

  “老板,这么多少钱?”

  “找双41码的!”

  “结账?不结帐拿走了!”

  “再便宜点,便宜点我就捎走!”

  初心被吵醒了打了个激灵。她忙着站起来,嚷着:“往这里交钱!”

  中午吃饭的时候,“吃什么饭?我去买!”初心知道自己在摊位上根本招呼不过来。

  “你想吃什么,先在饭店里吃了再给我带回来就行了!”启航一边忙活着一边说,年集就是收钱的时候,到了最后其实都是赚头,卖到手里就是钱,要不棉鞋一放就是一年。

  “老板,便宜点,两双都捎走了!”启航知道再不卖,棉鞋就要吃饺子了,与其吃饺子,不如痛快的甩了。

  “少五块,两双都拿走!”启航又一次发狠。

  启航的又一次发狠便又一次收钱,他一边发狠一边快乐着收钱。

  启航斜挎的包里鼓起来,虽然零钱占大多数,可还是十分显眼。

  初心提着两袋水饺缓慢地走过来,“吃吧,给你要了蒜!”他把水饺搁在鞋箱子上。

  “不是让你吃来再给我拿过来?”别看启航有些责备,其实内心感动的很。

  俩人在鞋箱之上吃起来。

  启航这顿饭吃得可不安生,一会儿有人问鞋,一会儿有人讨价还价,一会儿有人看鞋。

  初心吃完水饺,“你吃吧,有我看着。”随后拽了把启航,催着他去吃。

  临黑的时候,启航拾掇着,“推着车子先走,慢点!回去我做饭。”他看着初心推着车子走,直到看不到后才慢慢回过头来。

  “人家跟着自己受苦了。”启航想着心里不是滋味。

  启航回到家,把包往床上一扔,初心已经做好了饭。

  “不是说我回家做饭?你就是闲不着。”启航说着看着初心。


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C203
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ