ดาวน์โหลดแอป
32.91% 小市场 / Chapter 131: 第一百三十三章.仁心—心21

บท 131: 第一百三十三章.仁心—心21

“既然选择了柳素文,就要好好对她,她可是真心真意对你好。”赵树果看了看姚飞又看了看柳素文。

  “我选择了柳素文?”姚飞一脸疑惑。

  “你们都那个了,可不能当小孩子过家家。”赵树果看着他们俩,眼里有真心的祝福。

  “我们可没发生什么?只不过柳素文主动亲了俺。”姚飞说得实话,“呦!男子汉要敢做敢当,别当着同学的面推卸责任。”柳素文嘴真快,不给姚飞反应的机会。

  “柳素文为了你可是舍了脸,就差下跪了,你可不能没良心,都是一起长大的好同学,这事我就不往外说,你可要好好对待柳素文。”赵树果话说得诚恳,这也是一个同学对同学的坦诚之言。

  姚飞不能再争辩,在这种场合,他知道争辩也没用。

  姚飞低下了头,后悔带着柳素文一起出来推销。

  可后悔药又没地买,他只能暗暗的后悔。

  “走吧,回招待所。”姚飞看着柳素文,“走!”守着赵树果柳素文欢喜着应。

  赵树果长出了一口气,想:“这回可甩掉姚飞了,自己以后不用提心吊胆地防着姚飞了。”

  公共汽车在唱歌,唱着一首慢旋律的歌,在它的歌声里有幸福的慢拍,又有悠扬的抒情,售票员是走进歌声里的音符,她渐渐地融入歌里,成为歌的一部分。

  不对从事的职业投入热情,只是当一天和尚撞一天钟的人会感觉枯燥,而对它投入热情和注入真心的人是会明显感受到工作乐趣,也会在丰富的乐趣里活出精彩,活出滋味。

  像往常一样,赵树果依旧提前报站和提醒,这也成了习惯,她习惯,乘客们也习惯,也难怪车上的熟客都宁可多等十分钟,也愿坐她这班车。

  车刚出站,便上来俩生面孔,一般情况一出站上车的基本上都是那些老面孔,老熟人。

  俩个男人,一个瘦高个。一个矮胖子,俩人买了票后有空座却不坐,有意站在过道上,眼四下里看。

  赵树果觉得俩人不对劲,便注意上了两个人。

  快到人民公园的时候,俩人还没动静,赵树果想:“莫非自己警惕性太高,想多了?”

  当乘客们下车时,这俩个人却有意在门口挤,等下了公交车,瘦高个抱住一个刚下车的女乘客的腿喊着:“你踩着我掉得钱了?”

  女乘客弯着腰去和瘦高个说话的时候,矮个白胖子的两个手指把她的钱包夹起来。

  白胖子的动作娴熟,钱包到手再装进自己的口袋也就二秒钟。


Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C131
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ