ดาวน์โหลดแอป
7.08% 听说王妃要离家出走 / Chapter 150: 第一百五十二章 你要开店?

บท 150: 第一百五十二章 你要开店?

叶瑾似在自言自语:“买支玉钗就是孝顺?”

  来到首饰行外,叶瑾望着人来人往的热闹街市:“不合是以前,现在,我长大了!”

  虽然脑海里关于凌依的记忆不多,还多是原主与凌依闹脾气的画面,但叶瑾还是捕捉到凌依的包容与关爱。

  尽管原主对她态度恶劣,但凌依依然默默关心着她,嘱托悔棋细心照顾。

  “去哪儿?”

  叶瑾指向不远处扛着糖葫芦架子的一位老人:“那儿。”

  帝陌尘嫌弃中又带着丝宠溺:“这么大的人了,还吃糖葫芦。”

  “吃糖葫芦与年龄有什么关系。”

  她对于糖葫芦的执着自小就有,每到一处地方,都会品尝当地的糖葫芦。

  两人边说边走,来到老人旁边。

  老人皮肤黝黑,裸露的脸和手上布满了岁月的印记。见到叶瑾,笑道:“小公子,给你留了一串最大最好的。”

  叶瑾笑眯眯地摸出五两银子:“今天我全买了。”

  老人有些惊慌:“公子,全买也用不了这么多,你是要折煞小老儿了。”

  叶瑾指指不远处一家小茶楼:“老伯,我要与你长期合作,来,借一步说话。”

  帝陌尘饶有兴趣地看着她:“跟他……合作?”叶瑾又要搞什么鬼,该不会要戏弄老人吧,那可有点缺德。

  老人显然也过于惊愕,却见叶瑾作了个请的手势,向茶楼走去。

  老人将信将疑地跟在后面。

  叶瑾出来逛街,已经注意过他几次了。街上卖糖葫芦的小贩不少,但年纪这么大、穿得又窘迫的只有他一个。

  身上的衣服补丁摞补丁,虽然洗得很干净,但因为穿得太久,总给人感觉太旧不够干净。

  粗糙的掌心布满老茧,十指更是因度过冬天而被冻出一道道裂痕。虽然已经初夏,那裂痕却依然清晰密集,可以想象冬天是怎样的触目惊心。

  整条街上,他的糖葫芦是最好吃的。却因为邋遢的形象,过问之人寥寥无几。

  叶瑾想帮他,却并不是可怜他。

  相反,她很尊敬他,她尊敬每一个用双手积极奋斗的人。

  放眼京城,有多少有手有脚、却选择坐在街边扮可怜的乞讨者。又有多少人哭诉着自己的不幸,期望激起他人的同情心去给予帮助。

  却从来不去想,通过自己的双手投入生活,哪怕挣的再少,也积极向上地面对生活。

  老人身上积极阳光的那一面,深深地感染了叶瑾。

  既然来到古代,怎能不利用自己穿越的优势开店赚钱呢?小吃店,就是她的第一步计划。

  要了个包间,老人谦让了好一番才坐下。


ความคิดของผู้สร้าง

PS:谢谢真爱宝宝【熙萦】送给仙子的漂亮项链,炒鸡喜欢,有创意又有爱,么么咂~!

Load failed, please RETRY

ของขวัญ

ของขวัญ -- ได้รับของขวัญแล้ว

    สถานะพลังงานรายสัปดาห์

    Rank -- การจัดอันดับด้วยพลัง
    Stone -- หินพลัง

    ป้ายปลดล็อกตอน

    สารบัญ

    ตัวเลือกแสดง

    พื้นหลัง

    แบบอักษร

    ขนาด

    ความคิดเห็นต่อตอน

    เขียนรีวิว สถานะการอ่าน: C150
    ไม่สามารถโพสต์ได้ กรุณาลองใหม่อีกครั้ง
    • คุณภาพงานเขียน
    • ความเสถียรของการอัปเดต
    • การดำเนินเรื่อง
    • กาสร้างตัวละคร
    • พื้นหลังโลก

    คะแนนรวม 0.0

    รีวิวโพสต์สําเร็จ! อ่านรีวิวเพิ่มเติม
    โหวตด้วย Power Stone
    Rank NO.-- การจัดอันดับพลัง
    Stone -- หินพลัง
    รายงานเนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
    เคล็ดลับข้อผิดพลาด

    รายงานการล่วงละเมิด

    ความคิดเห็นย่อหน้า

    เข้า สู่ ระบบ